Final destination - Qatar
We zijn op onze laatste bestemming aangekomen. Bij het boarden vroeg de stewardess of we in Doha woonden. Toen we zeiden dat we op vakantie gingen, antwoordde ze "On holiday? In Doha? (lange stilte) That might be interesting...."
Het is duidelijk: Qatar wordt niet als vakantiebestemming gezien.
Qatar heeft circa 1,8 mln inwoners. Hiervan is slechts 0,3 mln Qatari. De rest is expat. Dat kan van alles zijn: Europeanen, Amerikanen, maar ook Libanezen of Indiërs. Verreweg het merendeel (1,5 mln) woont in de hoofdstad Doha. Qatar is een rijke oliestaat en staat op de derde plek als je kijkt naar GDP per capita (na Zwitserland en Luxemburg). Uitgedrukt in koopkracht staat ze zelfs op nummer één. De officiële cijfers geven ook nog een behoorlijk vertekend beeld omdat alle inwoners zijn meegeteld (dus ook de arbeidsmigranten) terwijl de olierijkdom uiteraard vooral (alleen) bij de Qatari terechtkomt. We hebben nog nooit zoveel Rolls Royces, jaguars, ferraris, bentleys, etc. bij elkaar gezien....
Bij aankomst (uurtje vliegen vanaf Dubai) gingen we eerst de huurauto ophalen. Deze keer een grote auto want later die dag zouden we de vader en tante van Caren ophalen. Zij zullen de laatste twee weken met ons meereizen. Bij de overdracht zien we al dat het niet gaat passen met 6 personen en bagage. Beetje suf want volgens de site was de auto voor 7 personen met 4 koffers...
Eerst maar even naar het hotel. Het appartement had maar liefst drie slaapkamers, twee badkamers, een ruime zitkamer en een keuken inclusief wasmachine. We komen met schone kleren terug van vakantie! De kamer ligt natuurlijk op de 27ste etage (en later zelfs 33ste).
's Avonds onze 'gasten' opgehaald. Het was erg leuk om elkaar na een aantal maanden weer te zien. Mare vond het fantastisch dat haar opa en (oud)tante kwamen meereizen. Daarna zijn we snel de auto gaan wisselen ergens op een andere locatie in de stad. Met enige weemoed (vooral bij Rinze) werd de enorme Jeep (een Pagero 3.5) ingeruild voor een gigantische familiebak (Toyota Previa). Caren vond een half uur met een koffer op schoot meer dan genoeg....
Qatar is een land in ontwikkeling. In hoog tempo worden overal wegen, treinrails, stadions, kantoren, hotels, shopping malls en zelfs hele steden uit de grond (het zand) gestampt. Met enige regelmaat heb je het gevoel dat je midden in een bouwput zit. Google maps lijkt behoorlijk achter te lopen, dus al te vaak blijkt de afslag die je wilt nemen niet meer te bestaan of te zijn gewijzigd in een rotonde. Dat in combinatie met de aggressieve rijstijl hier maakt het soms een uitdaging om zonder kleerscheuren op de juiste bestemming te komen. Maar met de aangepaste 'arabische' rijstijl van Rinze en de creatieve navigatie van Caren gaat dit tot nu toe best aardig.
Elke dag maken we één of meer trips. Zo zijn we diverse keren naar de Souq en de Corniche geweest. Het eerste is een soort markt (of eigenlijk markten) waar ook diverse restaurantjes zitten. Het is hier 's avonds altjd gezellig druk. Het andere is een lange boulevard met uitzicht op de skyline van Doha. De boulevard is 7 km lang, ideaal dus voor een heerlijke wandeling (als het niet 40 graden was geweest).
Vrijdag is hier de eerste dag van het weekend en voor veel van de bouwvakkers -door Mare steevast Bob de Bouwers genoemd- is dit tevens de enige vrije dag. Toen wij op een vrijdag zaten te eten op de souq werd ons de seggregatie nog wel even goed duidelijk. Niet geheel willekeurig werden de mannen op basis van huidskleur en kleding door een politieman de winkelstraat uitgestuurd...
Sowieso besef je bij het zien van alle arbeiders in de bouw maar weer eens hoe goed we het in Nederland hebben. Om hun gezin te (kunnen) onderhouden maken ze hier, ver van huis, lange dagen onder zeer zware omstandigheden. Deze mensen staan vaak de hele dag te werken in de brandende zon. Als wij op het heetst van de dag 15 minuten in de zon hebben gestaan, duiken we snel weer de airco in. Onvoorstelbaar. Overigens begrepen we dat de omstandigheden (ook onder politieke druk) de afgelopen periode behoorlijk zijn verbeterd. Zo bewaakt de overheid tegenwoordig dat iedereen met een werkvisum ook daadwerkelijk een eigen bankrekening heeft en dat hier ook maandelijks geld op wordt gestort.
Qatar is een zeer religieus land. In Qatar wordt dezelfde stroming van de islam aangehangen als in Saoedie Arabië. Het land is echter een stuk minder conservatief: vrouwen mogen autorijden en werken en hoeven niet volledig gesluierd over straat. Met een licentie kan je zelfs alcohol kopen. Niet in de Carrefour (waar verder echt alles te krijgen is), maar wel ergens achteraf. Op straat alcohol drinken of dronken zijn is echter echt uit den boze. We zijn dus wel erg benieuwd hoe dat met het WK in 2022 zal gaan. Als (vrouwelijke) toerist word je hier in iedere geval met respect behandeld en kan je (tot bepaalde hoogte uiteraard) dragen wat je wilt. Een T-shirtje en korte broek/rok op de knie zijn iig prima. Bij de hotelzwembaden en -stranden kunnen we ook gewoon in zwemkleding.
Een bezoekje aan de State Grande Mosque kon uiteraard niet ontbreken. Dit is een enorme moskee met ruimte voor maar liefst 30.000 mensen. De mannen en vrouwen hebben hun eigen ingang waarbij de kinderen opvallend genoeg met de mannen mee moesten. Cato en Caren konden dus in alle rust het vrouwendeel bekijken. Ze moesten uiteraard bedekt gekleed; de abayyas pasten perfect.
Tijdens een andere trip zijn we bij toeval naar Simaisma beach gegaan. Dit is een 'public beach', maar dan alleen voor families, om de vrijgezelle mannen weg te houden. Vanwege de vele werklieden is de man-vrouwverhouding namelijk 4:1. Een aantal bewakers bij de parkeerplaats hield dit in de gaten.
Mare en Stach hebben eerst heerlijk gespeeld in de overdekte speeltuin. Hierna zijn we het water ingelopen. Zoals bij veel kust hier kwam het water pas na 5 minuten lopen tot je knieën. Echt zwemmen hebben we niet gedaan. Hier zwemmen vrouwen (en ook veel mannen) echt volledig gekleed.
De favoriete sport van de sheiks is camelracing. We wilden dus graag even bij het camel racetrack kijken. Dit was een beetje een gokje. Er was die dag geen race en we wisten niet of er überhaupt een dromedaris te zien zou zijn. Gelukkig bleek dat die beestjes elke middag in grote getalen een stukje lopen op de baan. De eigenaren kunnen dan naast de baan meerijden om om te zien of alles goed gaat en waar nodig instructies te geven. Wij hebben ook gezellig meegereden. Overigens zonder instructie te geven. Wel hebben we braaf wat gezwaaid naar alle berijders. En ook Mare kon hier mooi een stukje sturen.
Na al die moderne stad wilden we nu ook wel eens wat van de 'echte' woestijn zien. Daarom zijn we na het weekend twee nachten naar het Sealine Regency Camp gegaan. Een heus tentenkamp in de woestijn, maar ook aan de zee. Eerst nog even een laatste coffeerun uiteraard.
Omdat het kamp in de woestijn lag konden we hier met onze eigen auto niet komen. Die zou hopeloos vast komen te zitten. Na een klein kwartierje wachten op de parkeerplaats kwam de four-wheel drive ons gelukkig netjes ophalen. Bij aankomst bleken we niet zielig. Dit was meer glamping dan camping. De tenten hadden echte bedden en twee (!) eigen aircos en ook aan het eten en drinken was gedacht.
In het kamp was heerlijk weinig te doen en hebben we dus lekker gezwommen, wat gelezen en gelopen rondom het kamp.
De laatste ochtend net voor vertrek was het tijd voor het beroemde en beruchte dunebashen. Hierbij ga je met een four-wheel drive een soort van in de woestijn crossen. Gelukkig was de chauffeur een professional want het ging bizar hard. Tijdens het afdalen dacht je regelmatig om te slaan terwijl het zand via de zijkant over de voorruit stroomde...
Uiteindelijk kwamen we uit bij de zogenaamde inland sea waarbij de woestijn en zee samen komen. Omdat ons kamp ook al op de grens van zand en zee lag vonden we dit niet meteen heel bijzonder. Desondanks was het een mooie plek voor een korte stop omdat je vanuit hier ook Saoedi Arabië kon zien liggen. Na deze stop zijn we 'rustig' weer terug naar ons kamp gereden. Dit tot tevredenheid van Caren, Mare en Cato. De eerste twee omdat ze last hadden gekregen van wagenziekte en de laatste omdat al dat gerace toch wat teveel van het goede was. Stach vond het intussen allemaal prima. Die zat lekker op schoot bij Rinze en was in slaap gevallen...
Qatar heeft circa 1,8 mln inwoners. Hiervan is slechts 0,3 mln Qatari. De rest is expat. Dat kan van alles zijn: Europeanen, Amerikanen, maar ook Libanezen of Indiërs. Verreweg het merendeel (1,5 mln) woont in de hoofdstad Doha. Qatar is een rijke oliestaat en staat op de derde plek als je kijkt naar GDP per capita (na Zwitserland en Luxemburg). Uitgedrukt in koopkracht staat ze zelfs op nummer één. De officiële cijfers geven ook nog een behoorlijk vertekend beeld omdat alle inwoners zijn meegeteld (dus ook de arbeidsmigranten) terwijl de olierijkdom uiteraard vooral (alleen) bij de Qatari terechtkomt. We hebben nog nooit zoveel Rolls Royces, jaguars, ferraris, bentleys, etc. bij elkaar gezien....
Bij aankomst (uurtje vliegen vanaf Dubai) gingen we eerst de huurauto ophalen. Deze keer een grote auto want later die dag zouden we de vader en tante van Caren ophalen. Zij zullen de laatste twee weken met ons meereizen. Bij de overdracht zien we al dat het niet gaat passen met 6 personen en bagage. Beetje suf want volgens de site was de auto voor 7 personen met 4 koffers...
Eerst maar even naar het hotel. Het appartement had maar liefst drie slaapkamers, twee badkamers, een ruime zitkamer en een keuken inclusief wasmachine. We komen met schone kleren terug van vakantie! De kamer ligt natuurlijk op de 27ste etage (en later zelfs 33ste).
's Avonds onze 'gasten' opgehaald. Het was erg leuk om elkaar na een aantal maanden weer te zien. Mare vond het fantastisch dat haar opa en (oud)tante kwamen meereizen. Daarna zijn we snel de auto gaan wisselen ergens op een andere locatie in de stad. Met enige weemoed (vooral bij Rinze) werd de enorme Jeep (een Pagero 3.5) ingeruild voor een gigantische familiebak (Toyota Previa). Caren vond een half uur met een koffer op schoot meer dan genoeg....
Qatar is een land in ontwikkeling. In hoog tempo worden overal wegen, treinrails, stadions, kantoren, hotels, shopping malls en zelfs hele steden uit de grond (het zand) gestampt. Met enige regelmaat heb je het gevoel dat je midden in een bouwput zit. Google maps lijkt behoorlijk achter te lopen, dus al te vaak blijkt de afslag die je wilt nemen niet meer te bestaan of te zijn gewijzigd in een rotonde. Dat in combinatie met de aggressieve rijstijl hier maakt het soms een uitdaging om zonder kleerscheuren op de juiste bestemming te komen. Maar met de aangepaste 'arabische' rijstijl van Rinze en de creatieve navigatie van Caren gaat dit tot nu toe best aardig.
Elke dag maken we één of meer trips. Zo zijn we diverse keren naar de Souq en de Corniche geweest. Het eerste is een soort markt (of eigenlijk markten) waar ook diverse restaurantjes zitten. Het is hier 's avonds altjd gezellig druk. Het andere is een lange boulevard met uitzicht op de skyline van Doha. De boulevard is 7 km lang, ideaal dus voor een heerlijke wandeling (als het niet 40 graden was geweest).
Vrijdag is hier de eerste dag van het weekend en voor veel van de bouwvakkers -door Mare steevast Bob de Bouwers genoemd- is dit tevens de enige vrije dag. Toen wij op een vrijdag zaten te eten op de souq werd ons de seggregatie nog wel even goed duidelijk. Niet geheel willekeurig werden de mannen op basis van huidskleur en kleding door een politieman de winkelstraat uitgestuurd...
Sowieso besef je bij het zien van alle arbeiders in de bouw maar weer eens hoe goed we het in Nederland hebben. Om hun gezin te (kunnen) onderhouden maken ze hier, ver van huis, lange dagen onder zeer zware omstandigheden. Deze mensen staan vaak de hele dag te werken in de brandende zon. Als wij op het heetst van de dag 15 minuten in de zon hebben gestaan, duiken we snel weer de airco in. Onvoorstelbaar. Overigens begrepen we dat de omstandigheden (ook onder politieke druk) de afgelopen periode behoorlijk zijn verbeterd. Zo bewaakt de overheid tegenwoordig dat iedereen met een werkvisum ook daadwerkelijk een eigen bankrekening heeft en dat hier ook maandelijks geld op wordt gestort.
Qatar is een zeer religieus land. In Qatar wordt dezelfde stroming van de islam aangehangen als in Saoedie Arabië. Het land is echter een stuk minder conservatief: vrouwen mogen autorijden en werken en hoeven niet volledig gesluierd over straat. Met een licentie kan je zelfs alcohol kopen. Niet in de Carrefour (waar verder echt alles te krijgen is), maar wel ergens achteraf. Op straat alcohol drinken of dronken zijn is echter echt uit den boze. We zijn dus wel erg benieuwd hoe dat met het WK in 2022 zal gaan. Als (vrouwelijke) toerist word je hier in iedere geval met respect behandeld en kan je (tot bepaalde hoogte uiteraard) dragen wat je wilt. Een T-shirtje en korte broek/rok op de knie zijn iig prima. Bij de hotelzwembaden en -stranden kunnen we ook gewoon in zwemkleding.
Een bezoekje aan de State Grande Mosque kon uiteraard niet ontbreken. Dit is een enorme moskee met ruimte voor maar liefst 30.000 mensen. De mannen en vrouwen hebben hun eigen ingang waarbij de kinderen opvallend genoeg met de mannen mee moesten. Cato en Caren konden dus in alle rust het vrouwendeel bekijken. Ze moesten uiteraard bedekt gekleed; de abayyas pasten perfect.
Tijdens een andere trip zijn we bij toeval naar Simaisma beach gegaan. Dit is een 'public beach', maar dan alleen voor families, om de vrijgezelle mannen weg te houden. Vanwege de vele werklieden is de man-vrouwverhouding namelijk 4:1. Een aantal bewakers bij de parkeerplaats hield dit in de gaten.
Mare en Stach hebben eerst heerlijk gespeeld in de overdekte speeltuin. Hierna zijn we het water ingelopen. Zoals bij veel kust hier kwam het water pas na 5 minuten lopen tot je knieën. Echt zwemmen hebben we niet gedaan. Hier zwemmen vrouwen (en ook veel mannen) echt volledig gekleed.
De favoriete sport van de sheiks is camelracing. We wilden dus graag even bij het camel racetrack kijken. Dit was een beetje een gokje. Er was die dag geen race en we wisten niet of er überhaupt een dromedaris te zien zou zijn. Gelukkig bleek dat die beestjes elke middag in grote getalen een stukje lopen op de baan. De eigenaren kunnen dan naast de baan meerijden om om te zien of alles goed gaat en waar nodig instructies te geven. Wij hebben ook gezellig meegereden. Overigens zonder instructie te geven. Wel hebben we braaf wat gezwaaid naar alle berijders. En ook Mare kon hier mooi een stukje sturen.
Na al die moderne stad wilden we nu ook wel eens wat van de 'echte' woestijn zien. Daarom zijn we na het weekend twee nachten naar het Sealine Regency Camp gegaan. Een heus tentenkamp in de woestijn, maar ook aan de zee. Eerst nog even een laatste coffeerun uiteraard.
Omdat het kamp in de woestijn lag konden we hier met onze eigen auto niet komen. Die zou hopeloos vast komen te zitten. Na een klein kwartierje wachten op de parkeerplaats kwam de four-wheel drive ons gelukkig netjes ophalen. Bij aankomst bleken we niet zielig. Dit was meer glamping dan camping. De tenten hadden echte bedden en twee (!) eigen aircos en ook aan het eten en drinken was gedacht.
In het kamp was heerlijk weinig te doen en hebben we dus lekker gezwommen, wat gelezen en gelopen rondom het kamp.
De laatste ochtend net voor vertrek was het tijd voor het beroemde en beruchte dunebashen. Hierbij ga je met een four-wheel drive een soort van in de woestijn crossen. Gelukkig was de chauffeur een professional want het ging bizar hard. Tijdens het afdalen dacht je regelmatig om te slaan terwijl het zand via de zijkant over de voorruit stroomde...
Uiteindelijk kwamen we uit bij de zogenaamde inland sea waarbij de woestijn en zee samen komen. Omdat ons kamp ook al op de grens van zand en zee lag vonden we dit niet meteen heel bijzonder. Desondanks was het een mooie plek voor een korte stop omdat je vanuit hier ook Saoedi Arabië kon zien liggen. Na deze stop zijn we 'rustig' weer terug naar ons kamp gereden. Dit tot tevredenheid van Caren, Mare en Cato. De eerste twee omdat ze last hadden gekregen van wagenziekte en de laatste omdat al dat gerace toch wat teveel van het goede was. Stach vond het intussen allemaal prima. Die zat lekker op schoot bij Rinze en was in slaap gevallen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten