dinsdag 19 april 2016

Stenen geld en terug naar de 'beschaving'

Op naar Yap. Met twee stops van de United Island hopper op de eilandjes Chuuk en Pohnpei en hierna een overstap naar Yap hadden we niet verwacht dat alles vlekkeloos zou verlopen. 

Die verwachting bleek juist. 
Gedurende de meeste trajecten zaten we namelijk niet bij elkaar. Het vliegtuig zat overvol. Best pittig met kleine stuiterbal Stach op schoot. Je kan dan niet even afwisselen. En iets eten of drinken zonder te morsen wordt ineens een behoorlijke uitdaging. Verder zag Mare het echt niet zitten om tussen vreemde mensen te zitten. En vanuit het perspectief van een 4-jarige begrepen we dat wel. Uiteindelijk is het (soms met dank aan wat tranen van Mare) steeds gelukt om zo te ruilen en te schuiven dat Mare en Caren naast elkaar konden zitten. Arme Rinze... 
Ondertussen duren de vluchten tussen de eilanden steeds ongeveer een uur en vliegen (..) dus voorbij. Tot onze verbazing (en ergernis) werd het verouderde entertainmentsysteem na iedere landing opnieuw opgestart. Uit armoede heeft Mare dus drie keer genoten van de eerste 50 minuten van Alice in Wonderland... 
Op Chuuk, onze laatste hop, was de vertraging inmiddels behoorlijk opgelopen en dat terwijl een groot deel van de passagiers (waaronder wij) op Guam een aansluiting had te halen. Door de vertraging zou onze overstaptijd op Guam nog maar anderhalf uur zijn. Niet ruim, vooral omdat op Guam de transitpassagiers eerst door de douane het land (de VS) in moeten en pas hierna bij de douane én security komen om het land weer uit te mogen. Omdat de vlucht naar Yap slechts twee keer per week gaat, zou het missen van deze vlucht ook meteen het einde betekenen van ons bezoek aan Yap. In Chuuk werd nog een poging gedaan de vertraging wat in te halen. Passagiers, die niet de bestemming Chuuk hadden, mochten deze keer het vliegtuig niet uit. Dit scheelde behoorlijk wat tijd bij het vertrek. Vervolgens stonden we een kwartier op de startbaan te wachten omdat het papierwerk niet in orde was... Missie niet geslaagd. 
In Guam stond het grondpersoneel van United gelukkig al klaar om de transitpassagiers met spoed door de douane te loodsen en naar het juiste vliegtuig te begeleiden. Met onze anderhalf uur was dit uiteindelijk goed te doen. We vermoeden echter dat een aantal andere passagiers langer dan gepland van Guam heeft mogen genieten...

Op Yap werden we weer warm onthaald. We sliepen in het Manta Ray Bay hotel, dat zelf erg tevreden leek met die naam. 














Vermoedelijk als gevolg van ruimtegebrek op het land had ons hotel een bootrestaurant. Hier waren we regelmatig te vinden. Zowel voor het eten als voor een drankje in de avond als de kinderen sliepen. Vooral het ontbijt met bananenbrood was heerlijk. Er komen hier vrijwel nooit mensen met kleine kinderen, dus Mare en Stach werden overspoeld met aandacht. Mare kan nu zelf korte gesprekjes in het Engels voeren. Heel grappig om dat van een afstandje te volgen. De mensen vallen hier echt van hun stoel als ze horen hoe oud de kindjes zijn. Mare schatten ze meestal op een jaar of acht! 




















Het hotel was sterk gericht op duikers. Deze komen van heinde en verre om de (je raadt het al) manta rays te kunnen zien die hier in grote getale verblijven. Ook Rinze heeft hier vier duiken gedaan en een aantal manta rays gezien. Met hun sierlijke vliegbeweging onder water en hun spanwijdte van zo'n 4 meter zijn het indrukwekkende beesten.

Caren heeft in de tussentijd de hoofdstad Colonia wat verkend. Een slaperig dorpje met ongeveer 1.000 inwoners.













Daarnaast heeft zij veel gekletst met het personeel. Dat bestond voor een groot deel uit Filipino's. Een aantal van hen heeft soms een heel gezin (soms ook nog met jonge kinderen) in de Filipijnen zitten. De baas betaalt eens in de drie jaar de reis naar huis voor een vakantie van zes weken. Met zelf twee kleintjes vonden we dat best een schokkende gedachte. Overigens mogen ze wel vaker naar huis maar de reis is hiervoor met ca 1.000 dollar veel te duur. Van de anderhalve maand die ze dan weggaan, zitten zij ook nog eens een week in het land Palau vanwege de gebrekkige aansluiting tussen vluchten. Via Guam reizen geeft een veel betere aansluiting, maar is geen optie omdat Filipino's over het algemeen geen visum krijgen van de VS. Zelfs een doorreis is niet mogelijk. Toch wel weer een reminder hoe goed wij het als Nederlanders hebben. Zowel vanwege de eigen financiele positie, maar ook vanwege het Nederlandse paspoort.

Naast het duiken staat Yap bekend om haar stenen geld. Het gaat hier om grote, ronde, platte schijven met een gat in het midden, soms met een diameter van meer dan twee meter. Het gat was nodig om de steen te kunnen verplaatsen met een stok. Dit soort stenen hadden ze niet op Yap zelf en moesten van andere eilanden komen (meestal Palau). Steen was dus schaars. In eerste instantie werden de stenen gehaald met een kleine kano. Deze reis was beslist niet zonder gevaren. Het is dan ook niet de omvang van de steen die de waarde bepaalt, maar de moeite die het heeft gekost om de steen naar Yap te krijgen. Als er bijvoorbeeld veel mensen waren overleden bij het transport of het een zware reis met storm was geweest, dan was de steen meer waard. Bij terugkomst werd de waarde bepaald en ging een deel van de stenen naar de gemeenschap en een deel naar de individuele families. Omdat het lastig is om die grote stenen de hele tijd te verplaatsen, staan ze vaak naast elkaar in een stone money bank. Iedereen weet van wie welke stenen zijn en wanneer die van eigenaar wisselen. Fascinerend! De stenen op zichzelf zijn waardeloos (net als ons papieren geld of goud). Het is zelfs zo dat er één waardevolle steen net voor het eiland in de oceaan ligt. Omdat de bewoners met elkaar hebben besloten dat de steen hier nog ligt kan hier ook nog gewoon mee betaald worden...
Ook bekende economen zijn door dit geldsysteem gefascineerd geraakt en het stenen geld is dan ook vergeleken met de goudvoorraad in Fort Knox. Het geld wordt nu nog steeds gebruikt bij de meer traditionele gebeurtenissen zoals het kopen van land, bij het sluiten van een huwelijk en als schadevergoeding tussen dorpen of families. Verder gaat alles inmiddels met de US dollar.




Hiernaast is Yap het toneel geweest van gevechten tussen de Japanners en de VS in de tweede wereldoorlog. Er liggen daarom over het eiland verspreid nog wat gebombardeerde vliegtuigen en luchtafweergeschut. Inmiddels behoorlijk overgroeid natuurlijk.



















Ze laten hier alles dus gewoon langzaam wegkwijnen (wat moet je anders op zo'n klein eilandje). Tijdens een tocht over het eiland stuitten we zo ook op de startbaan van het oude vliegveld. Deze doet nu dienst als rijlesplek. Onze gids vertelde dat je hier afrijdt bij de politieagent. Hij was eigenlijk nogal verbaasd dat dat in Nederland anders ging. Op onze beurt vroegen wij ons af waarom je hier uberhaupt rijles nodig hebt: de maximum snelheid is ongeveer 40 km per uur buiten de "bebouwde kom" en 25 binnen.

Tot slot hebben we een lokaal (heren)huis bekeken en wat rondgelopen door de jungle.

























De tijd op Yap vloog voorbij en die avond moesten we dit prachtige eiland alweer verlaten. Natuurlijk nadat we iedereen uitgebreid gedag hadden gezegd. We begrijpen nog steeds niet waarom de schaarse vluchten vanaf Yap zulke k-tijden hebben, maar we vertrokken dus om 1.45 in de nacht om een dik uur later alweer te landen op Guam. Mare en Stach deden het overigens fantastisch (gelukkig).



















Dan Guam. Het hoort bij de VS die hier een behoorlijke militaire basis hebben met een enorm strategische ligging. Verder komen er veel Japanse toeristen, waarvan veel met kleine kindjes. Veel van de teksten zijn dus (alleen) in het Japans, heel apart. Afgezien van het winkelen en wat stranden is er niet zo heel veel te doen. We hebben ons afgevraagd waarom al die lui uit Lost eigenlijk op weg waren naar Guam!
























Toch hebben we ons prima vermaakt. Na de weken op de kleine eilandjes voelde Guam echt aan als de grote stad (NB dit hadden we vooraf zelf ook niet geloofd): volle supermarkten, koffiebarretjes, shopping malls, internet, etc. We zijn maar meteen twee keer gaan eten in een steakhouse. Mmm. Wel moesten we weer even schakelen naar de Amerikaanse porties. De eerste dag dus veel te veel eten besteld bij het ontbijt. Gelukkig niet deze toren.



















De laatste dagen hebben we weer voor 24 uur een autootje gehuurd en zijn we de ene middag het Zuidelijke deel van het eiland gaan verkennen. De volgende ochtend stond het Noorden op het programma. Na een mooi uitkijkpunt geloofden we het wel en zijn we lekker naar de Micronesia mall gegaan.

2 opmerkingen:

Ronne zei

Oooh ja Guam! (ik moest even googlen hoe het ook alweer zat met Lost, but now I remember :) Leuk verslag weer, geniet!! X

Erwin E. zei

Lang leve Google Maps! Weer een feest om te lezen. T begint weer te kriebelen...

Landkaart Nederland

Landkaart Thailand

Landkaart India

Landkaart Cambodja

Landkaart Laos

Landkaart China

Kaart Yunnan

Hier nog een kaartje met iets meer detail.

Landkaart Vietnam

Landkaart Filipijnen

Landkaart Australië

Landkaart Frans-Polynesië

Landkaart Chili

Landkaart Peru

Landkaart Argentinië