Kosrae
De vlucht van Majuro naar Kosrae was weer een belevenis.
Het begon al bij de security check. Zoals wel vaker een kleine ruimte met zo'n poortje om doorheen te lopen en een apparaat met lopende band om de tassen e.d. te controleren. We vroegen de security waar de prullenbak was om nog even snel onze halfvolle fles water (1,5 ltr) weg te gooien, toen de security ons uit ging leggen dat we het water vooral niet weg moesten te gooien. Dit was natuurlijk gewoon nodig voor de baby...
Vervolgens deed de lopende band het niet. De oplossing: je legt alsnog alles in één van die bakjes. Deze worden dan handmatig gecontroleerd (één blik en het was ok) en de security brengt vervolgens zelf alle bakjes naar de andere kant van het apparaat waar wij onze spullen weer kunnen pakken.
Op naar onze korte tussenlanding op het eiland Kwajalein.
Na de landing moest gecontroleerd worden of er geen bagage zonder eigenaar in het vliegtuig achter was gebleven. Hiervoor moesten eerst 'even' alle overhead lockers worden leeggemaakt. Dat ging nog best goed. Vervolgens moest het gangpad vrij worden gehouden zodat de daadwerkelijke controle uitgevoerd kon worden. Dit werd een complete chaos. Met name vanwege de overdaad aan bagage die op de stoelen stond zodat de mensen niet meer konden zitten. Na een halfslachtige poging vonden de controleurs het zo halverwege het vliegtuig wel prima. Alles was veilig, we konden weer vertrekken.
Oh nee, toch niet.
De achterkant van het vliegtuig was te zwaar beladen. Of de achterste drie rijen (waaronder wij) naar voren wilden verhuizen. Er waren boarding passen uitgeprint, maar de mechanic had het uitdelen bij voorbaat al opgegeven: of we zelf maar een plekje wilden zoeken. Wij konden er wel om lachen, maar dat was niet voor iedereen het geval. Wij gingen er de volgende stop dan ook uit. De rest moest na die stop weer terug naar achteren.
Nog even over Kwajalein. Het eiland is van de Marshalls, maar deze atol wordt gepacht door de VS, die het gebruiken voor raketproeven. De baai van Kwajalein is dan het doel. Het startpunt is vaak het vaste land. Dit eiland is dan ook off limits voor buitenstaanders. We mochten zelfs geen foto's maken.
Hieronder nog even een foto van een atol uit de lucht (niet Kwajalein dus). Hierop is duidelijk een deel van een atol cq kraterrand te zien. Zo zien alle atollen er min of meer uit.
Er zaten in het vliegtuig ook twee grote amerikanen. Eén van hen begon een praatje met Caren. Toen Caren de wedervraag stelde wat hij op deze vlucht deed, kwam het onverwachte "I deport people". Caren zei nog verbaasd dat ze dacht dat eilandbewoners zonder beperkingen mochten werken en afreizen naar amerika. Waarop hij met veebetekenende blik zei: "only if they behave well...". We keken daarna toch met andere ogen naar hun medepassagier.
Een uurtje later kwam het eiland Kosrae in zicht. Wat een indrukwekkend mooi eiland (geen atol). Het was alsof we het eiland uit Lost bezochten. Bergachtig, groen en omringd door mooie zee. Door de ontvangst op de airport, een mooie rit naar het hotel en een fijn hotel werd onze positieve indruk verder versterkt. Hier zouden we vast een week lekker kunnen genieten. Kosrae telt ongeveer 6.000 inwoners (hebben we van de lokale censusmeneer gehoord- dus dat klopt vast). Het is hier dus erg kleinschallig.
Zal je altijd zien. Zaterdag komen we aan met mooi weer en 's nachts slaat het weer om. Winderig en veel regen. Gelukkig hadden we een top hotel en hebben we een dagje rondom ons zwembad/ restaurant gehangen. Als het 30 graden is, kun je ook prima zwemmen in de regen. Daarnaast had ons restaurant op zondag pizzadag en kwam een groot aantal kerkgangers tussen de diensten door in hun mooiste kleren (Kosrae is heel gelovig) eten of eten afhalen. Er werd hierbij trouwens geen druppel alcohol geschonken. Op zondag is alcohol drinken namelijk bij wet verboden en dit wordt strikt nageleefd.
Zondagnacht en maandag was het weer zo mogelijk nog slechter. Wat een enorme heftige en langdurige hoosbuien. Overigens wel goed voor de drinkwatervoorziening op het eiland. In verband met de droogte (vanwege el nino) in de afgelopen maand bleek deze namelijk behoorlijk in gevaar. Omdat je het kraanwater niet kunt drinken vangt elk huisje (en ons hotel) op zijn eigen manier het regenwater op wat men vervolgens gebruikt als drinkwater. Onze conclusie: regenwater smaakt heerlijk.
Maandagmiddag hebben we ondanks de regen maar besloten om voor 24 uur een auto te huren om het eiland wat te verkennen. Een controle op het rijbewijs of ook maar iets ondertekenen bleek niet nodig. Dan onze huurauto: het stuur zat net als bij 80% van de auto's hier aan de rechterkant. En dat terwijl ze hier gewoon rechts rijden!?!?
Na een lekkere lunch bij een ander 'resort' hadden we een wasserette gevonden. Snel terug naar het hotel voor de vieze was en hup wassen. Dit duurde uiteindelijk de rest van de middag. Er waren meer dan voldoende wasmachines voor iedereen. In verband met het normaal mooie weer hadden ze echter maar één droger...
De volgende dag meteen na het ontbijt in de auto gestapt om naar de ruines van Lelu te rijden. Na een korte wandeling door iemands achtertuin kwamen we ineens in een indrukwekkend tempelcomplex terecht. Dit complex is zo'n 750 jaar oud en gebouwd voor de koningen van Kosrae. We voelden ons net Indiana Jones zo in de jungle (in Mare's geval: Dora the explorer). Echt heel mooi.
Net voor het inleveren van de auto moest er uiteraard nog even worden getankt. Dit hebben we gedaan bij het tankstation 'fuelland' om de hoek. Wij hebben vrij hard moeten lachen om deze naam. Helemaal toen bleek dat die ene pomp überhaupt niet werd gebruikt, maar dat je je auto handmatig liet afvullen...
De dagen erna werd het weer gelukkig beter. Dat wil zeggen: de zon ging schijnen en het stopte met regenen. De temperatuur is al die tijd gewoon rond de 30 graden geweest. Met name de luchtvochtigheid maakt dat ook wij het hier weer echt warm vinden en dat terwijl we 's nachts met de airco op 25 graden slapen: bij binnenkomst vinden we de kamer steeds heerlijk koel aanvoelen.
Een ander leuk uitje was ons bezoekje aan de clamfarm, die op loopafstand van het hotel ligt. Caren had hierover gelezen. Officieel bleek de farm niet meer te bezoeken, maar de zus van de mevrouw achter de balie bleek getrouwd met de eigenaar en een kwartier later konden we langskomen. Hoewel we het proces nog steeds niet helemaal snappen waren we erg onder de indruk van de mooie kleuren en de tijd die het kost om zo'n schelp te laten groeien. Die op de tweede en derde foto zijn al circa 5 jaar oud!
Verder ligt hier voor de deur van het hotel een blue hole. Dit is een afgeschermd groot diep gat in de zee dat bij hoog water volledig in verbinding staat met de zee en bij laag water niet of nauwelijks. Bij laag water kan je dus naar het gat toelopen en kan je op je gemak al het koraal en vissen bekijken. Mare heeft hierbij voor het eerst echt 100% gesnorkeld, dus met duikbril en snorkel. Ze vond het fantastisch. Met name omdat je met zo'n duikbril 10x meer ziet dan met het eerder gebruikte zwembrilletje. Verder was ze supertrots dat ze met een snorkel kon zwemmen. En terecht natuurlijk. Naast alle tropische vissen was de pijlstaartrog wel het hoogtepunt.
Naast het snorkelen is Rinze voor het eerst tijdens deze reis gaan duiken. Ze gingen o.a. langs een plek waar regelmatig babyhaaien worden gezien, daar waren maar liefst 30-40 haaitjes van zo'n 40 cm te zien die onder begeleiding leken te staan van een paar grotere van zo'n 2 meter. Echt fantastisch. Met ook nog een (gevaarlijke) stonefish, een gracieus zwemmende pijlstaartrog en twee schilpaden was de duik zeer geslaagd.
Tot slot zijn er in Kosrae veel mangrovebossen. Ons buurhotel op iets van 10 min lopen had een leuk restaurant dat je via een boardwalk door de mangrove kon bereiken. En niet onbelangrijk: cola light (de enige van het eiland). Ook daar zijn we dus vaak even langs gegaan.
Na een week constateren we dat het heerlijk toeven is op Kosrae. De mensen zijn weer superleuk. Ze weten vaak niet waar Nederland ligt, dus meestal vullen we aan dat we uit Europa komen. Ook de andere (paar) hotelgasten zijn leuke mensen met interessante verhalen. Zo zat hier een Amerikaans gezin dat op 'Kwaj' woonde, een Amerikaans echtpaar waarvan de man als gepensioneerd rechter hier de lokale juridische partijen adviseert, een paar Chinezen (geen idee wat die hier doen) en wat locals die wat komen eten of drinken.
Nu is het tijd om onze volgende en veelbelovende bestemming Yap te bezoeken. Net als Kosrae één van de vier staten die de federale staten van Micronesië vormen. De reistijd zal met hops en overstap maar liefst een kleine 10 uur bedragen. En dan te bedenken dat we binnen dit land de enige en daarmee snelste route nemen...
Het begon al bij de security check. Zoals wel vaker een kleine ruimte met zo'n poortje om doorheen te lopen en een apparaat met lopende band om de tassen e.d. te controleren. We vroegen de security waar de prullenbak was om nog even snel onze halfvolle fles water (1,5 ltr) weg te gooien, toen de security ons uit ging leggen dat we het water vooral niet weg moesten te gooien. Dit was natuurlijk gewoon nodig voor de baby...
Vervolgens deed de lopende band het niet. De oplossing: je legt alsnog alles in één van die bakjes. Deze worden dan handmatig gecontroleerd (één blik en het was ok) en de security brengt vervolgens zelf alle bakjes naar de andere kant van het apparaat waar wij onze spullen weer kunnen pakken.
Op naar onze korte tussenlanding op het eiland Kwajalein.
Na de landing moest gecontroleerd worden of er geen bagage zonder eigenaar in het vliegtuig achter was gebleven. Hiervoor moesten eerst 'even' alle overhead lockers worden leeggemaakt. Dat ging nog best goed. Vervolgens moest het gangpad vrij worden gehouden zodat de daadwerkelijke controle uitgevoerd kon worden. Dit werd een complete chaos. Met name vanwege de overdaad aan bagage die op de stoelen stond zodat de mensen niet meer konden zitten. Na een halfslachtige poging vonden de controleurs het zo halverwege het vliegtuig wel prima. Alles was veilig, we konden weer vertrekken.
Oh nee, toch niet.
De achterkant van het vliegtuig was te zwaar beladen. Of de achterste drie rijen (waaronder wij) naar voren wilden verhuizen. Er waren boarding passen uitgeprint, maar de mechanic had het uitdelen bij voorbaat al opgegeven: of we zelf maar een plekje wilden zoeken. Wij konden er wel om lachen, maar dat was niet voor iedereen het geval. Wij gingen er de volgende stop dan ook uit. De rest moest na die stop weer terug naar achteren.
Nog even over Kwajalein. Het eiland is van de Marshalls, maar deze atol wordt gepacht door de VS, die het gebruiken voor raketproeven. De baai van Kwajalein is dan het doel. Het startpunt is vaak het vaste land. Dit eiland is dan ook off limits voor buitenstaanders. We mochten zelfs geen foto's maken.
Hieronder nog even een foto van een atol uit de lucht (niet Kwajalein dus). Hierop is duidelijk een deel van een atol cq kraterrand te zien. Zo zien alle atollen er min of meer uit.
Er zaten in het vliegtuig ook twee grote amerikanen. Eén van hen begon een praatje met Caren. Toen Caren de wedervraag stelde wat hij op deze vlucht deed, kwam het onverwachte "I deport people". Caren zei nog verbaasd dat ze dacht dat eilandbewoners zonder beperkingen mochten werken en afreizen naar amerika. Waarop hij met veebetekenende blik zei: "only if they behave well...". We keken daarna toch met andere ogen naar hun medepassagier.
Een uurtje later kwam het eiland Kosrae in zicht. Wat een indrukwekkend mooi eiland (geen atol). Het was alsof we het eiland uit Lost bezochten. Bergachtig, groen en omringd door mooie zee. Door de ontvangst op de airport, een mooie rit naar het hotel en een fijn hotel werd onze positieve indruk verder versterkt. Hier zouden we vast een week lekker kunnen genieten. Kosrae telt ongeveer 6.000 inwoners (hebben we van de lokale censusmeneer gehoord- dus dat klopt vast). Het is hier dus erg kleinschallig.
Zal je altijd zien. Zaterdag komen we aan met mooi weer en 's nachts slaat het weer om. Winderig en veel regen. Gelukkig hadden we een top hotel en hebben we een dagje rondom ons zwembad/ restaurant gehangen. Als het 30 graden is, kun je ook prima zwemmen in de regen. Daarnaast had ons restaurant op zondag pizzadag en kwam een groot aantal kerkgangers tussen de diensten door in hun mooiste kleren (Kosrae is heel gelovig) eten of eten afhalen. Er werd hierbij trouwens geen druppel alcohol geschonken. Op zondag is alcohol drinken namelijk bij wet verboden en dit wordt strikt nageleefd.
Zondagnacht en maandag was het weer zo mogelijk nog slechter. Wat een enorme heftige en langdurige hoosbuien. Overigens wel goed voor de drinkwatervoorziening op het eiland. In verband met de droogte (vanwege el nino) in de afgelopen maand bleek deze namelijk behoorlijk in gevaar. Omdat je het kraanwater niet kunt drinken vangt elk huisje (en ons hotel) op zijn eigen manier het regenwater op wat men vervolgens gebruikt als drinkwater. Onze conclusie: regenwater smaakt heerlijk.
Maandagmiddag hebben we ondanks de regen maar besloten om voor 24 uur een auto te huren om het eiland wat te verkennen. Een controle op het rijbewijs of ook maar iets ondertekenen bleek niet nodig. Dan onze huurauto: het stuur zat net als bij 80% van de auto's hier aan de rechterkant. En dat terwijl ze hier gewoon rechts rijden!?!?
Na een lekkere lunch bij een ander 'resort' hadden we een wasserette gevonden. Snel terug naar het hotel voor de vieze was en hup wassen. Dit duurde uiteindelijk de rest van de middag. Er waren meer dan voldoende wasmachines voor iedereen. In verband met het normaal mooie weer hadden ze echter maar één droger...
De volgende dag meteen na het ontbijt in de auto gestapt om naar de ruines van Lelu te rijden. Na een korte wandeling door iemands achtertuin kwamen we ineens in een indrukwekkend tempelcomplex terecht. Dit complex is zo'n 750 jaar oud en gebouwd voor de koningen van Kosrae. We voelden ons net Indiana Jones zo in de jungle (in Mare's geval: Dora the explorer). Echt heel mooi.
Net voor het inleveren van de auto moest er uiteraard nog even worden getankt. Dit hebben we gedaan bij het tankstation 'fuelland' om de hoek. Wij hebben vrij hard moeten lachen om deze naam. Helemaal toen bleek dat die ene pomp überhaupt niet werd gebruikt, maar dat je je auto handmatig liet afvullen...
De dagen erna werd het weer gelukkig beter. Dat wil zeggen: de zon ging schijnen en het stopte met regenen. De temperatuur is al die tijd gewoon rond de 30 graden geweest. Met name de luchtvochtigheid maakt dat ook wij het hier weer echt warm vinden en dat terwijl we 's nachts met de airco op 25 graden slapen: bij binnenkomst vinden we de kamer steeds heerlijk koel aanvoelen.
Een ander leuk uitje was ons bezoekje aan de clamfarm, die op loopafstand van het hotel ligt. Caren had hierover gelezen. Officieel bleek de farm niet meer te bezoeken, maar de zus van de mevrouw achter de balie bleek getrouwd met de eigenaar en een kwartier later konden we langskomen. Hoewel we het proces nog steeds niet helemaal snappen waren we erg onder de indruk van de mooie kleuren en de tijd die het kost om zo'n schelp te laten groeien. Die op de tweede en derde foto zijn al circa 5 jaar oud!
Verder ligt hier voor de deur van het hotel een blue hole. Dit is een afgeschermd groot diep gat in de zee dat bij hoog water volledig in verbinding staat met de zee en bij laag water niet of nauwelijks. Bij laag water kan je dus naar het gat toelopen en kan je op je gemak al het koraal en vissen bekijken. Mare heeft hierbij voor het eerst echt 100% gesnorkeld, dus met duikbril en snorkel. Ze vond het fantastisch. Met name omdat je met zo'n duikbril 10x meer ziet dan met het eerder gebruikte zwembrilletje. Verder was ze supertrots dat ze met een snorkel kon zwemmen. En terecht natuurlijk. Naast alle tropische vissen was de pijlstaartrog wel het hoogtepunt.
Naast het snorkelen is Rinze voor het eerst tijdens deze reis gaan duiken. Ze gingen o.a. langs een plek waar regelmatig babyhaaien worden gezien, daar waren maar liefst 30-40 haaitjes van zo'n 40 cm te zien die onder begeleiding leken te staan van een paar grotere van zo'n 2 meter. Echt fantastisch. Met ook nog een (gevaarlijke) stonefish, een gracieus zwemmende pijlstaartrog en twee schilpaden was de duik zeer geslaagd.
Tot slot zijn er in Kosrae veel mangrovebossen. Ons buurhotel op iets van 10 min lopen had een leuk restaurant dat je via een boardwalk door de mangrove kon bereiken. En niet onbelangrijk: cola light (de enige van het eiland). Ook daar zijn we dus vaak even langs gegaan.
Na een week constateren we dat het heerlijk toeven is op Kosrae. De mensen zijn weer superleuk. Ze weten vaak niet waar Nederland ligt, dus meestal vullen we aan dat we uit Europa komen. Ook de andere (paar) hotelgasten zijn leuke mensen met interessante verhalen. Zo zat hier een Amerikaans gezin dat op 'Kwaj' woonde, een Amerikaans echtpaar waarvan de man als gepensioneerd rechter hier de lokale juridische partijen adviseert, een paar Chinezen (geen idee wat die hier doen) en wat locals die wat komen eten of drinken.
Nu is het tijd om onze volgende en veelbelovende bestemming Yap te bezoeken. Net als Kosrae één van de vier staten die de federale staten van Micronesië vormen. De reistijd zal met hops en overstap maar liefst een kleine 10 uur bedragen. En dan te bedenken dat we binnen dit land de enige en daarmee snelste route nemen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten