Gelukkig nieuwjaar!!

Vanuit een mooi Auckland willen we jullie een fantastisch 2013 toewensen! 

(Inderdaad, bij ons is het  al zover...)

Liefs Mare, Caren en.Rinze

The Cooks

Na het inchecken viel ons oog op een groot reisgezelschap van (voornamelijk) dames in Polynesische klederdracht. Al snel werden we gevraagd om een groepsfoto te maken en natuurlijk konden we het niet laten ook zelf even een foto te maken.

Hun bestemming? De Cook Islands! Voor een culturele uitwisseling. Dit verklaarde de vele Engelse kreten. Ze wilden nog snel even oefenen... En dit verklaarde ook waarom het begin dit jaar voor ons zo moeilijk was geweest om een plekje op deze vlucht te krijgen. Naast dit reisgezelschap pasten er nog maar zo'n 5 gewone passagiers in het vliegtuigje.

In verband met een aantal depressies (o.a. de cycloon op Samoa en later Fiji) werd het een onrustige vlucht. De groep zorgde echter voor de nodige afleiding. Samen in het vliegtuig was natuurlijk een mooie gelegenheid om alle liederen nogmaals te oefenen. Al met al erg gezellig. Aangekomen op het hoofdeiland Rarotonga (Raro) werden we opgehaald door de eigenaar van ons appartementje. Wat een fijn plekje hebben wij zeg! Een heerlijk appartement waarbij we zo in een dorpje zijn en zo in het water liggen. Ook het weer begint mee te werken. We hebben een heerlijk strandje aan de lagoon, waar we vaak even gaan snorkelen. Dat is zo leuk hier. Caren heeft van de Amerikaanse Carolyn waterschoenen gekregen. Die zijn echt briljant! Daarmee hoef je niet bang te zijn dat je in een of andere giftige vis of kwal stapt.









De exacte status van de Cook Islands is trouwens ingewikkeld. Het is een apart land met een eigen regering. Elke Cook Islander heeft echter een Nieuw Zeelands paspoort waarmee hij of zij vrij kan reizen, wonen en werken in zowel Nieuw Zeeland als Australië (vanwege onderlinge verdragen). Het gevolg is dat 15.000 Cook Islanders op de Cooks wonen en naar schatting zo'n 100.000 (!!) in NZ en Australië. Iedereen heeft dus wel familie of vrienden overseas. De inwoners zijn hierdoor een mix van Polynesiërs, Kiwi's en Ozzies.
Verder is de New Zealand dollar het wettige betaalmiddel. Dit hebben ze aangevuld met een aantal eigen muntstukken. Hoe cool zijn de muntstukken van 2 dollar!!



Op het eiland verplaatsen we ons met het OV, te weten een bus. De dienstregeling is heel eenvoudig. Elk uur vertrekt er één bus 'clockwise' en één bus 'anti-clockwise'. Om verwarring te voorkomen staat dit ook zo voorop de bus!

Ook hebben we voor het eerst sinds 2 maanden (!!) weer zelf gekookt. Ons appartement heeft namelijk een keuken. Pasta en wraps. Heerlijk om weer eens 'echt' Nederlands te kunnen eten. Haha



Na een heerlijke week was het tijd om door te vliegen (45 min) voor 5 dagen Aitutaki. Dit eiland staat bekend om haar enorme lagoon. Schijnbaar een van de mooiste ter wereld. Natuurlijk weer met een klein vliegtuig en naar een klein vliegveld.






Wat lag ons hutje mooi. Een kleine impressie.





Die hutjes die je ziet aan de overkant staan op een eigen motu en horen bij een luxe resort. Kamerprijzen zijn vanaf € 400 per nacht. En waar betaal je dan voor? Nou, bv voor feit dat alle kokosnoten uit de bomen zijn gehaald. Dan kan je ze ook nooit op je hoofd krijgen. Op de rest van het eiland moest je gewoon voorzichtig zijn. Overigens zijn we zelf ook een paar keer naar het resort gegaan. Voor een drankje of een hapje. In tegenstelling tot de kamers was dit best goed betaalbaar en erg lekker.

Kort na aankomst hebben we ons trouwens direct ingeschreven voor een Lagooncruise. Een dag op een boot langs allerlei eilandjes en met de mogelijkheid om te snorkelen. Maar helaas helaas. Op onze dag is het werkelijk de hele dag slecht weer geweest.... Echt balen, want hoewel best aardig komen de echt mooie kleuren vooral te voorschijn bij zonlicht. De enige die het echt niet erg vond was Mare. Ze hadden een doos speelgoed en de hele dag lekker veel eten. Het snorkelen was gelukkig wel geslaagd. Onder water merk je niet dat het regent (en het blijft hier wel lekker warm).









Na de ietwat teleurstellende dag begon de tweedaagse PADI Advanced duikcursus van Rinze. Na 5 schitterende duiken is hij geslaagd. De foto's worden nog nagestuurd. Als er wat tussen zit voegen we die later nog een keer toe. Rinze heeft iig reuzenschildpadden en gestipte roggen gezien. Caren en Mare vermaakten zich ondertussen in het zwembad of bij de koffiebar. Het 'zure' was dat het deze twee dagen stralend weer was!


Om onszelf te verplaatsen hadden we een autootje cq barrel cq golfkar gehuurd. Ondanks de staat bleek het gelukkig geen probleem om de maximale snelheid op het eiland te behalen. 40 km per uur lukt ook een barrel nog wel. Leuk om het hele eiland te zien.







Afgezien van onze lagoondag was het dus elke dag mooi weer. Dit was natuurlijk een beetje frustrerend. Zouden we misschien toch nog een keer moeten gaan? Uiteindelijk besloten om op zondag nog eens op pad te gaan. Deze keer geen dagtour, maar gewoon heen- en weer voor een uurtje. Gelukkig konden we dit makkelijk organiseren via de zoon van de eigenaar van het hotel. Het eiland is namelijk nogal christelijk en op zondag zijn er dus geen officiële tours. Met onze privé speedboot dus nog een keer op en neer naar 'One foot island'. En dat bleek een goede keuze...










Toen zat onze tijd in Aitutaki er alweer op. Het was echt geweldig. De lagoon is inderdaad supermooi en het eiland gezellig. We hadden zelfs al een stamkroeg. Maar het was ook lekker om weer naar de grote stad te gaan. Ten minste, zo voelde Raro aan na Aitutaki...

Kerstgroet

Fijne kerstdagen!!

Liefs Mare, Rinze en Caren

Wind, zee en strand

Geïnspireerd door het Air Tahiti magazine eerst even een kaart met een overzicht van de Frans Polynesische eilanden. Het leuke vonden wij dat ze hem op Europa hadden geplakt met Parijs/Pape'ete als middelpunt. Overzichtskaart

Bij terugkomst in Pape'ete konden we helaas niet terug naar ons vertrouwde en fijne hotel. Vanwege het verlies dat al een aantal jaar wordt geleden, is dit per 30 november gesloten. Het aantal personeelsleden tov ons huidige hotel is opvallend. Zeker een factor 6 verschil en dit terwijl het ongeveer even duur is. Dit keer minder waar voor ons geld dus. Dat is sowieso wel een punt hier. FP is een heel duur land, a la Japan, maar dan helemaal niet hitech. Eigenlijk een arm duur land dus, wat nogal een gekke combinatie is. Hierbij zijn ze trouwens volledig afhankelijk van subsidies uit Frankrijk en Europa. Jahaa, jullie/onze belastingcenten dus. We hebben ons laten vertellen dat vorig jaar in totaal 10 miljard euro deze kant op is gestuurd (en dat hiervan een aanzienlijk deel is verdwenen in de zakken van corrupte ambtenaren).

Na één nachtje gingen we door naar Tikehau. Eén van de eilanden in de eerder bezochte Tuamotus. Aangezien de Marquises geen strandbestemming was leek het ons wel wat om 4 dagen op een idyllisch tropisch eiland te zitten. Beetje zwemmen, snorkelen en duiken.  Dit laatste kwam goed uit want Rinze heeft de smaak sinds het bezoek aan Rangiroa weer te pakken. Na wat wennen (laatste duik in 2008) kwam alles wel weer terug. En tijdens een fantastische driftdive heeft hij oa een haai, een schildpad en twee Murenen gezien. Het hoogtepunt was de enorme school Barracuda's. 

Na een avontuurlijke vlucht werden we opgehaald door ons pension. 

NB ons pension lag aan de binnenkant van de C-vorm.

Uiteraard kregen we bij aankomst een bloemketting omgehangen. Een in Polynesië zeer gebruikelijk ritueel voor gasten, hoogwaardigheidsbekleders of familieleden die op bezoek komen.  Sowieso spelen bloemen hier een belangrijke rol. Zowel mannen als vrouwen dragen hier vaak een bloem achter het oor. Links als je bezet bent (kant van het hart). Rechts als je nog vrijgezel bent. Best een handig systeem... Scheelt een hele hoop speculaties.

Ons pension bestond uit een 8-tal kleine hutten die echt gebouwd zijn voor de tropische dagen en avonden. Afgezien van de eerste paar uur hadden we wel een beetje pech. Hier een foto van de eerste uren.  

Hierna ging het stormen en regelmatig regenen. Vooral de regenbuien waren echt gigantisch.  In de hut was het uitzonderlijk lawaaiig en winderig, waardoor het leek alsof we in een cycloon waren beland. Desondanks hebben we uitzonderlijk goed geslapen. Het was droog en 'natuurlijk' nog steeds 27 graden.

Maar wat doe je gewoonlijk op een tropisch eiland? Zonnen, zwemmen, snorkelen, duiken enz. Vanwege de wind was het water te ruig en moesten we onszelf anders zien te vermaken. Daarom maakten we elke dag een fietstochtje naar het dorp. In totaal heeft Tikehau iets van 500 inwoners. Het dorp was dus meer een paar huizen en drie (!) kerken.

Verder hebben we genoten van het eten, ze koken hier zo lekker!

Voor Mare was het superleuk. Ze kon lekker buiten spelen in het zand.  We proberen haar te leren dat ze niet voorbij de door ons in het zand getrokken streep mag. Dat ging tot onze eigen verbazing best goed. Mare begint inmiddels ook af en toe twee woorden achter elkaar te zeggen. Wel ernstig dat een van deze eerste 'zinnen'  was: "iPad op".  Het moge duidelijk zijn waar haar prioriteiten liggen....

Na vier dagen kenden we het eiland van binnen en van buiten, tijd om weer te vertrekken. Terug naar Pape'ete omdat we de volgende dag het vliegtuig naar alweer een volgende bestemming zouden pakken. De tijd vliegt!!

Bij vertrek krijg je geen ketting van bloemen, maar van schelpen. 

Hieronder de 'vertrekhal'.

Aranui

De nachtvlucht van LA naar Pape'ete was een enorme meevaller. Sterker nog, misschien wel een van de meer geslaagde vluchten. Vrij snel na het opstijgen kwamen de stewardessen aanzetten met een wiegje voor Mare die ze aan de muur hingen. Optisch paste het niet (het bakje was 70 cm, M 86), maar in de praktijk, en na wat opvouwen hier en daar, paste Mare 'precies'! Ze heeft in ieder geval vrijwel de hele nacht geslapen en wij dus ook.

In Pape'ete (gelegen op het eilland Tahiti) hebben we lekker rustig aangedaan. Dat ging prima in ons hotel met fantastisch zwembad, uitzicht, eten etc.

Na drie dagen relaxen was het tijd voor ons grote bootavontuur: twee weken lang met een boot naar en door de Marquesas. Eén van de meest afgelegen eilandengroepen ter wereld. Vanaf Tahiti is het hoofdeiland Nuku Hiva nogmaals 5 uur vliegen. De enige betaalbare manier om alle 6 bewoonde eilanden (in totaal zo'n 10.000 inwoners) te bezoeken is met de Aranui 3. Dit is deels een vracht- en deels een cruiseschip (maximaal 2.500 ton vracht en zo'n 200 passagiers).

We wisten niet wat te verwachten: Is het eten een beetje ok? Hoe groot is onze hut? Gaan er alleen maar saaie bejaarden mee? Wat doen we eigenlijk de hele dag?

Twee weken leken ineens erg lang. 

Goed bepakt met o.a. 130 luiers en dit soort vragen gingen we 24 november aan boord.

Vrij snel bleek dat het met het eten wel goed zou komen. Naast een uitgebreid ontbijt, kregen we tweemaal per dag een driegangenmaaltijd inclusief wijn. En er zijn zelfs twee patissiers aan boord, die de desserts verzorgen ( en koekjes voor bij de koffie bakken). Beter!! Ook Mare smikkelde vrolijk mee. We waren verbaasd over wat ze allemaal naar binnen werkte (foie gras, rauwe tonijn).

Onze hut was ook prima.

Het reisgezelschap bleek erg interessant met mensen uit: Amerika, Australië, België, Canada, Duitsland, Frankrijk en Zwitserland. Met 120 man zijn de Fransen het beste vertegenwoordigd. Het heet ook niet voor niets Frans Polynesië. Het merendeel van de 170 medereizigers was ouder dan 50 jaar, maar zat boordevol interessante verhalen.

Mare was de enige minderjarige. Tja, en als enig kind ben je natuurlijk een opvallende verschijning. Met alle potentiële opa's en oma's had ze in ieder geval aan aandacht geen tekort. Daarnaast zijn Polynesiërs zelf stapeldol op kinderen. De bediening ging in ieder geval de hele tijd met Mare aan de wandel. Vooral Moana en Rose kwamen geregeld langs voor een knuffel. Naast het werk in de bediening is Moana tatoeëerder. Tatoeages zijn in Polynesië enorm populair. Historisch gezien is het ook echt onderdeel van de cultuur. Bijna iedereen heeft wel een paar tatoeages. Vaak op zichtbare plekken zoals schouders, handen, in de nek, op het gezicht en achter de oren. Erg mooi en indrukwekkend. Tot nu toe hebben we ons echter nog niet laten verleiden... Voor onszelf dan. Een permanente herinnering voor Mare in de vorm van een tattoo(rokje) leek ons wel een goed idee. Moana was het daar helemaal mee eens.

Tijdens het varen werden diverse lezingen en activiteiten georganiseerd. Zo weten we nu dat de oorsprong van de  Polynesiërs in Zuid-Oost Azië ligt. Met behulp zeekano's en primitieve navigatie zijn de Polynesiërs  steeds verder naar het oosten getrokken. Er is dus een duidelijk verband tussen de Maori's (Nieuw Zeeland), de hawaianen (Amerika), de Paaseilanders (Chili) en de Frans Polynesiërs.  Best stoer gezien de enorme afstanden op zee. Ook weten we nu dat de Marquesas vanwege de geïsoleerde ligging veel endemische diersoorten kent (dieren die alleen hier voorkomen).

Verder weet Rinze na twee lessen nu ook dat hij geen fan is (geworden) van de Ukelele. 

Gedurende de reis zijn we veel opgetrokken met Carolyn, een 27-jarige Amerikaanse die nu op Hawaï woont. Een net gepromoveerd vulkanologe, kwam dat even goed uit! Ze wees ons op lava, lavatubes, explosion rocks, etc.. Gelukkig met bijbehorende uitleg. Erg leuk. 

Tja, en wat hebben we dan gedaan? Eigenlijk te veel om op te noemen. 

We proberen het kort te houden.

Om de reis naar de Marquesas wat te breken voeren we zowel gedurende de heen- als de terugreis via de Tuamotous. Dit is een andere van de vijf eilandengroepen in Frans Polynesië. Deze groep bestaat uit eilanden (motu's) met een lagune. Dit betekent fantastische kleuren van het water en veel snorkel- en duikmogelijkheden. Op de heenweg deden we Fakarava aan en op de terugweg Rangiroa. Aangezien dit echt een stop voor de passagiers is wordt hier geen vracht oid afgeleverd.

Na het ochtendbezoek aan Fakarava zaten we 40 uur op open zee. De Marquesas zijn niet naast de deur. Tijdens het bezoekje aan de brug hoorden we dat er in dit hele gebied geen ander schip dan het onze te vinden is. Je zou maar motorpech of brand krijgen. Best een enge gedachte... 

Aangekomen op de Marquesas hebben we volgende eilanden bezocht: Nuku Hiva, Ua Pou, Hiva Oa, Fatu Hiva, Tahuata en Ua Huka.

Op de meeste eilanden bezochten we meerdere dorpjes. De Aranui is immers ook hun bevoorrading. Alles was stuk voor stuk prachtig! Iedere keer weer kleine paradijsjes, met jungle, mooie bloemen en waar het heerlijk ruikt. Vaak was er geen pier, dus moesten we met een kleine boot aan land. Wat natuurlijk verder bijdroeg aan dat 'middle of nowhere' gevoel. De meeste dagen waren er hikes georganiseerd naar uitkijkpunten of archeologische sites. En dat waren geen laffe tochtjes, wat je misschien zou verwachten bij een 50plus boot. Hieronder een selectie van de foto's.  

>

En toen was het na twee weken tijd om afscheid te nemen van de boot, de bemanning en onze medepassagiers. Toch wel met enige weemoed. Het was een geweldige reis naar magische eilanden. We zullen de zwoele nachten op het dek missen. We begrepen dat het temperatuurverschil tussen onze en de Nederlandse nacht kan oplopen tot 37 graden!? Aiaiai....