Verborgen schatten

We waren In Roswell op Taco Tuesday. Een actie van het restaurant naast ons motel: taco's voor 50 cent per stuk. Dit liep als een trein en we moesten dus in de rij voor een tafeltje. Een goed teken! Caren heeft haar best gedaan, maar gaf het na drie taco's (en een margarita) op. Onze initiële vreugde over de gevraagde ID -zien we er nog zo jong uit!?!- verdween toen ze zei dat ze aan iedereen onder de 65 legitimatie vragen. In totaal worden er trouwens ongeveer 1875 taco's gegeten op een TT! Hoe we dit weten? Uitslag wekelijkse prijsvraag met als hoofdprijs...gratis taco's.

Vanuit Roswell is het over de interstate 40 nog 16 uur rijden naar LA. En we hadden nog maar 8 dagen waarin we ook nog wat van LA zelf wilden zien. Dat betekende dat we meters moesten gaan maken. Liefst niet (de hele tijd) over de interstate, want we hadden gelezen en ervaren dat juist de 'b'-wegen vaak hele mooie routes zijn.

Vrij toevallig lag het stadje Lincoln op de route. In 1878 het strijdtoneel van de Lincoln County War. Aanleiding hiervan was de opening van een tweede winkel (inclusief handelsroutes ed). Dit vond de eigenaar van de eerste winkel natuurlijk maar niets. Destijds (blijkbaar) reden genoeg om elkaar over en weer neer te schieten. De liefhebbers van Young Guns weten nu waar het heen gaat. Eėn van de fractieleden was namelijk niemand minder dan the one and only.... Billy the Kid. Tegenwoordig is het een heel liefelijk (museum) plaatsje waarbij zoveel mogelijk in de oude staat is gelaten. Supermooi en uitgestorven, we waren de enige toeristen. 

Omdat we in het natuurpark iets boven budget hadden gezeten, wilden we dat nu weer wat goedmaken. In Socorro dus naar de Economy Inn. Inderdaad spotgoedkoop, maar iets te shabby. Daarom vroeg weer door naar Holbrook.

Halverwege kwamen terecht bij de VLA. Klinkt nog niet heel spannend, maar wij vonden het een cool bezoek! VLA staat namelijk voor Very Large Array, oftewel: 27 gigantische radiotelescopen opgesteld in Y-vorm, waarmee allerlei ruimteonderzoek wordt uitgevoerd. Het blijkt dat je de 27 schotels zo op kunt stellen dat het net lijkt alsof er wordt gemeten met één nog gigantischere telescoop. Na een interessante (selfguided) tour weten wij in ieder geval wat meer over het ruimteonderzoek dat hier plaatsvindt.



In Holbrook zijn we 2 dagen gebleven, voor ons alledrie even een pauze van de lange rijdagen. Daarnaast was er veel te zien in de buurt. Ten eerste ligt dit plaatsje aan de fameuze Route 66. Vroeger was dit dé verbindingsweg van oost (Chicago) naar west (Los Angeles). Met de komst van de interstates bestaat de officiële route niet meer. Maar dat deert de liefhebbers en ondernemers niet.



Ten tweede ligt het Petrified Forest in de buurt. Een uniek natuurpark: er liggen hier allemaal bomen die honderden miljoenen jaren geleden zijn versteend. Erg mooi. Ook de uitzichten over de woestijn waren prachtig.

Verder was het Steakhouse in Holbrook voorzien van bijzondere versiering.


Hierna weer door richting Los Angeles, maar niet voordat we een bezoek hadden gebracht aan een heuse meteoorkrater, ongeveer 50.000 jaar geleden ontstaan. Het is echt bizar wat voor moois je hier tegenkomt waar je nog nooit van hebt gehoord. De krater had een doorsnee van zo'n 1,5 km! De inslag moet dus een behoorlijke klap hebben gegeven. In het bijbehorende museum lieten ze zien dat de massale dino-sterfte van miljarden jaren geleden waarschijnlijk ook door een meteoorinslag kwam. Daar hadden we al van alles over gelezen in het museum in Houston. Je leert zo nog eens wat op reis....



En toen, na in totaal ongeveer 3700 miles, waren we in LA! Ons einddoel. We gingen meteen in de chillstand, wat mede kwam door de heerlijke temperatuur van zo'n 23 graden. Na een lekker nachtje slapen gingen we ontbijten in Venice Beach. Een mooi strand met heel veel vreemde mensen, wat het nog leuker maakte.





Die middag natuurlijk met de auto een cruise door de (immense) stad gemaakt. O.a. langs Beverly Hills, Melrose avenue, Sunset blvd en Hollywood blvd. Grappig om een keer met eigen ogen te zien, maar verder niet heel bijzonder. Vooral de Walk of Fame vonden we suf: wij kenden meer 'sterren' niet dan wel (dit kan natuurlijk ook iets over ons zeggen).



Onze laatste dag hebben we gevuld met to do dingen ( lonely planets VS en Texas op de post, kleren wassen, bezoekje duikwinkel, etc). En zo moesten we toch nog haasten om onze nachtvlucht richting Papeete te halen. Jaha, een nachtvlucht! Van 8 uur. Hoewel we heeeel veel zin hadden in Frans Polynesië en hiermee een volgende fase van onze reis, keken we daar niet erg naar uit....

Gun control is...

... using both hands when you shoot! Het is duidelijk dat we in Texas zijn. Dit zijn de oneliners die als bordjes in (familie-)restaurants hangen en ons om de oren vliegen.

Voordat we afreisden naar San Antonio, zijn we eerst nog even langs het schattige kustplaatsje Galveston gereden om een heus boorplatform (museum) te bezoeken. In de Golf van Mexico wordt namelijk op grote schaal olie gewonnen. Interessant om iets meer te lezen en horen over deze grootschalige en complexe industrie. Mare en Rinze kunnen er in ieder geval zo aan de slag:

Voordeel van de vele olie (en de lage belasting) is de lage benzineprijs. Met onze roadtrip in het vooruitzicht is zo'n 70 eurocent per liter in ieder geval een fijn gegeven. Het verklaart misschien ook waarom iedereen in zulke grote auto's rijdt. Ter illustratie de volgende foto van ons autootje:

En nee, wij rijden niet in een mini, maar in een gewone Ford Fiesta . En nee, die naast ons is niet de grootste die we konden vinden. Dit is de norm... Texas staat overigens wel bekend om het gebruik van de pick-up . Vroeger noodzaak, inmiddels een statussymbool.

Galveston was een heel gezellig, mooi, klein stadje.





Dat zette ons aan het denken. Gaan we in de grote stad zitten of zoeken we iets kleins in de buurt? In de lonely planet lazen we dat de 'Cowboy Capital of Texas' op 50 mijl van San Antonio lag (50 mijl noemen ze hier om de hoek). Onze nieuwsgierigheid was geprikkeld en dus togen we naar Bandera, een dorpje met zo'n 1.500 inwoners. Wat een heerlijkheid! In elk restaurant hing ter versiering een indrukwekkende kop van een (zelf?) geschoten rund of hert. Dit overigens naar grote tevredenheid van Mare. Eentje begon zelfs Elvisliedjes te zingen (mmm misschien was deze kop wel niet geschoten...). Tijdens één van onze autoritten zagen we op een gegeven moment ook een heel gewei uit een laadbak steken. We vroegen ons sterk af of daar niet nog een heel hert aan vastzat. Daar wreekt zich dan toch de kleine Fiesta. We zullen het nooit weten....

Daarnaast bezochten de locals te paard het dorpje, inclusief cowboyhoed. En natuurlijk werd het drinken geserveerd in echte glazen.

Een authentieke cowboy wil natuurlijk wel ijsklontjes in zijn drinken. Gelukkig is dit Amerika:

De volgende dag 'even' naar San Antonio voor een bezoek aan The Alamo. Een voor Texas zeer belangrijk historisch punt. Wat is hier dan gebeurd? Nou, kort door de bocht komt het hier op neer:

Texas was onderdeel van Mexico. In 1835 lukte het de Texanen om de in Texas gestationeerde Mexicaanse soldaten te verdrijven. Mexico stuurde vervolgens een leger. Dit trof zo'n 160-200 Texanen die zich hadden verschanst in een oude missiepost (The Alamo). Pas na 13 dagen lukte het de Mexicaanse overmacht de missiepost te veroveren. Het handjevol overlevenden werd vervolgens geëxecuteerd. Deze slag leidde in eerste instantie tot paniek bij de Texanen. Maar niet veel later bracht het juist strijdlust. Mensen sloten zich aan bij het leger en in 1836 werd het Mexicaanse leger met de veelgehoorde strijdkreet "Remember the Alamo" verslagen.

Na een wandelingetje door de stad terug naar Bandera, we hadden het andere restaurant nog niet uitgeprobeerd! Maar niet zonder eerst -in de grote stad- een tall café latte bij de Starbucks te scoren. Avontuur is leuk, maar dan wel met goede koffie.

De kleinschaligheid van Bandera beviel erg goed. Daarom werd de volgende stop Fort Davis, in een natuurpark. Dat was echt fantastisch! We sliepen in een hotel middenin het park. Een super mooi plekje! We hebben hier een mooie wandeling gemaakt en een scenic drive gedaan. Op de eerste foto zie je ons hotel.

 
 
 
 
 

De foto's geven trouwens wel een vertekend beeld van de temperatuur. Vanaf Fort Davis is het overdag nog maar zo'n 12 graden. En 's nachts was het pas echt koud. Gelukkig kan een airco ook verwarmen...

Na de drive hadden we nog energie over en besloten we het dorpje in te gaan. Er zou een slangen/reptielenmuseum zijn. Dat leek ons wel wat. We hadden natuurlijk gewaarschuwd moeten zijn door de buitenkant, maar vol goede moed gingen we naar binnen. Om vervolgens in een ruimte van 16 vierkante meter te belanden met tientallen ratelslangen, vogelspinnen en schorpioenen. De hokken stonden op zo'n manier opgestapeld dat we doodsbang waren iets om te stoten ( met dodelijke gevolgen.... voor ons), we durfden Mare in ieder geval niet los rond te laten lopen. Bij iedere stap die we zetten begon er weer een slang te ratelen. Nou hadden we niet zo lang geleden een aflevering van DWDD gezien waarin werd verteld dat ratelen geen goed teken is. En wij waren er niet gerust op dat alle slangen ook echt in een hok zaten. Brrrr! We krijgen er nog de kriebels van. Mare deelde onze angst overigens totaal niet. Bij elk hok siste ze de slangen vrolijk toe!

De rit naar Fort Davis toe was trouwens iets te spannend. We kwamen ineens geen dorpjes meer tegen. Met een meer dan halfvolle tank, baarde ons dat eerst geen zorgen. Maar toen onze auto aangaf nog '74 Miles to empty' te hebben en het eerstvolgende dorp op de borden nog 84 mijl was, begonnen we ons toch wel ernstig zorgen te maken. Airco uit en zo efficiënt mogelijk rijden dan maar. Uiteindelijk doemde 33 mijl voor het dorp ( met nog 24 mijl brandstof) uit het niets een tankstation op. Dat was een behoorlijke opluchting!! Sindsdien gooien we onze tank zo'n beetje bij elke gelegenheid helemaal vol...

Na twee dagen natuurpark, moesten we weer door. Door het oponthoud door Sandy hebben we iets meer afstand af te leggen en in minder tijd. We gingen Texas verruilen voor New Mexico. Roswell was het doel. Bij ons vooral bekend door X-files en de gelijknamige serie. We wilden die aliens nu wel eens met eigen ogen zien. Het UFO museum was een drama. Onoverzichtelijk, nauwelijks informatie en wat bijeengeraapte foto's. Het hoogtepunt was de UFO die iedere tien minuten landde....

Volgende keer meer vanuit het wilde westen!!

Y'all come back now!

Ook in Texas vinden ze het ontbijt de meest belangrijke maaltijd van de dag.

Vervolgens blijken pancakes of waffles onder een gezonde invulling te vallen. Vergeleken met de volledige maaltijden die je hier ook onder het kopje breakfast kunt bestellen misschien nog waar ook. Denk aan cinnamon rolls, muffins, hamburgers, steaks, breakfast tacos etc. En dit alles natuurlijk in Amerikaanse porties.

We zaten dus enigszins ongepland in Dallas aan het ontbijt. Wij kenden Dallas vooral van de moord op JFK, snel wat inlezen dus. We waren niet de enigen blijkbaar: er was een JFK- wandeltour, JFK- memorial, JFK-museum en zelfs een plein om complottheorieën uit te wisselen. Na een middagdutje (onze vlucht vanuit Boston naar Dallas was wel heeeeeel vroeg) gingen we naar het Sixth Floor museum. Vanuit dit gebouw is op vrijdag 22 november 1963 president John F. Kennedy neergeschoten. De vermoedelijke schutter Lee Harvey Oswald werd een paar uur later opgepakt om vervolgens 2 dagen later zelf ook doodgeschoten te worden door een eigenaar van een nachtclub. Het museum ging uitgebreid in op de aanloop naar de betreffende dag om vervolgens per seconde het schietmoment te bespreken. We werden er helemaal ingezogen! De eerste foto laat het raam zien waarvandaan is geschoten. Op de tweede is te zien op welke plek JFK is geraakt (x marks the spot).

Na het museum en de memorial hadden we wel genoeg JFK gezien en zijn we lekker door de stad gaan slenteren. Dallas is ook nog gewoon een grote stad met zo'n 1,2 mln inwoners. Vooral genoten van de warmte op onze huid.

De volgende stop was Nacogdoches. In ieder geval naar eigen zeggen het oudste stadje in Texas. Dat bleek een vaag verhaal over stadsrechten uitgedeeld door Spaanse kolonisten. Het oude centrum was in ieder geval erg schattig.

Al rijdend richting dit gebied bleek ons eerste vooroordeel niet te kloppen. In plaats van alleen maar prairie barst het hier van de bossen: 'Piney Woods'. Het gaf in ieder geval een mooie aanleiding voor een kleine boswandeling. Echt bizar om te merken hoe snel je dan in the-middle-of-nowhere bent. Je komt werkelijk niemand tegen en de mobiel heeft geen bereik meer. Het vooroordeel dat iedereen klinkt als George W. Bush klopt trouwens wel. Elke zin  lijkt standaard de term y'all te bevatten...

Na de wandeling lustten we wel wat. Op het eerste oog lijkt het steeds moeilijk iets leuks te vinden. Het barst hier werkelijk van de fastfoodketens inclusief drive through.

Wij willen liever wat gezonder en gezelliger eten. De restaurantjes zien er van buiten echter nogal onaantrekkelijk uit. Zo zat er op het terrein van ons motel een Chinees/Japanner/Thai in een blok beton met slechts twee ramen die ook nog eens geblindeerd waren. En buiten hing ook geen menukaart. We dachten bijna dat 'restaurant' een dekmantel was voor een massagesalon of vage club. Vanwege het gegarandeerde bereik van de babyfoon-walkietalkie besloten we de gok te nemen. En wat bleek? Het was echt een Chinees/Japans/Thais restaurant. Van binnen ook nog gezellig aangekleed! Caren dus aan de sushi en Rinze aan de Pad Thai (genoeg voor 3 personen). En natuurlijk met de gebruikelijke gratis refills. We drinken hier zo mogelijk nog meer Cola light dan thuis......

Tot nu toe zijn we er gelukkig iedere keer weer in geslaagd een charmant plekje met lekker eten te vinden. Met als hoogtepunt een koffiebarretje dat we tijdens een wandelingetje zagen. Of eigenlijk zagen we alleen een affiche 'Murder by chocolate'. Dat klonk zo goed dat we op onderzoek uitgingen. In - wederom- een lelijk betonnen gebouw moesten we een donkere trap op. En daar bleek een mystery koffiebar te zitten?!? Echt briljant! Dit was nog maar de ingang om over de inrichting en geheime deuren maar te zwijgen.

Inmiddels zaten we bij Clear Lake. Dit ligt net buiten Houston. Deze laatste is met 2,3 mln inwoners echt een behoorlijke stad. Clear Lake klinkt idyllisch, maar we zaten gewoon langs de snelweg. Het is echt onbegrijpelijk hoe dol die Amerikanen op auto's en asfalt zijn. Goed, wel een handige uitvalsbasis en er is hier genoeg te doen. Allereerst een bezoekje aan de NASA. Bijzonder om the real thing in het echt te zien. Maar eerlijk gezegd vonden we de space expo in Noordwijk informatiever en natuurlijk een stuk dichter bij huis.

Het museum of natural history was daarentegen werkelijk geweldig. Met name de expositie over de pre-historie was helemaal te gek. Er stonden/hingen tientallen geraamten van dieren. Daartussen nog allemaal fossielen en tekeningen van hoe de dieren er ongeveer uitzagen. We waanden ons echt in Jurrasic park. Mare was dit keer niet de enige die regelmatig 'oooooh' zei.

Na bezoekjes aan de toeristische boardwalk (Kemah), het aquarium (Mare was zwaar onder de indruk van het pronkstuk: een witte.... Bengaalse tijger (?)) en natuurlijk de Sky lounge (met dank aan J.P.Morgan) hebben we ook Houston achter ons gelaten.

Volgende keer meer over het 'echte' Texas geïnspireerd door ons verblijf in de 'Cowboy Capital of Texas'.....