De PADI en de Junk

Haha, tja eenmaal in Nederland blijkt het toch moeilijker bepaalde doelstellingen te halen. Waaronder deze blog bijhouden. Hier ons reisverslag over de allerallerlaatste dagen in Thailand. Hopelijk lukt het ons binnen niet al te lange tijd nog een keertje om een laatste stuk te schrijven over onze aankomst in Nederland en de cultuurschok die dat mee zich mee bracht....

Maar goed, eerst Thailand waar we nog acht hele dagen vakantie voor ons hadden liggen. Nu klinkt dat misschien best ok als je 25 vakantiedagen per jaar hebt, maar na een jaar reizen vonden het wij het vooral heel erg kort klinken. We hadden besloten dat we de laatste dagen lekker wilden genieten van zon, zee en strand en wel op een klein idyllisch eilandje.

Eenmaal aangekomen op Koh Tao, leek een duikcursus hier een ware must. Het was zelfs zo erg dat het in eerste instantie best lastig was om een leuk en betaalbaar hotel te vinden. Alle mooie hotels waren relatief prijzig, totdat... je er ook een duikcurusus deed. Dat wilden we niet. Nou ja althans eerst niet in ieder geval. Langzamerhand werd vooral Rinze gegrepen door het duikvirus en leek het hem stiekem best wel leuk om toch een 'PADI openwater course' te doen. Het grote voordeel: we kregen een enorme korting op ons heerlijke hotel.



De cursus zelf was op zijn minst gezegd fascinerend. Het Engels van de Thaise instructeur was niet te verstaan, hij maakte echter zo vaak dezelfde seksistische grappen dat je hem op een gegeven moment ook wel begreep zonder hem te kunnen verstaan (en nee, dat is niet positief). Dan was er de groep zelf natuurlijk ook nog: 6 Engelse feestgangers die gemiddeld 3 uur per nacht sliepen, de Amerikaanse buddy van Rinze en 3 Hollanders. De 3 Nederlanders waren duidelijk het meest serieus en hebben zich met vaste regelmaat verbaasd over de gang van zaken.
Die Amerikaanse buddy was helemaal een verhaal apart; duiken doe je vanwege de veiligheid namelijk nooit alleen, maar in tweetallen en Rinze was bij deze ex-luchtmacht piloot ingedeeld. Om een heel lang verhaal kort te maken: het vertrouwen in de Amerikaanse luchtmacht is ons volledig ontnomen. Ok vooruit, één voorbeeld: waar gewone stervelingen 7 stappen nodig hadden om het materiaal van de buddy (Rinze dus) te controleren, had hij voldoende aan één oogopslag en zei dan vol vertrouwen 'looks good enough!'.

Desondanks was het wel een hele gezellige groep, waarmee er vier dagen bijzonder veel lol is beleefd in en rondom het water. De eerste dag in het zwembad en daarna tussen de vissen.



Na twee dagen moest Caren er ook aan geloven. Zij had geen zin om een hele cursus te doen, maar vond het wel leuk om een "Discovery Scuba" te doen, waarin je 's ochtend heel kort de belangrijkste zaken te horen krijgt en in het zwembad oefent en vervolgens 's middags onder begeleiding direct een duik in de open zee gaat maken. Leuk om een keer gedaan te hebben, maar Caren vond het daarna ook wel weer mooi geweest, ze heeft er uiteindelijk vooral veel oorpijn en een tijdelijke doofheid aan over gehouden.



Na al dit duikgeweld en uitgebreid relaxen was het al snel weer tijd om terug naar Bangkok te gaan waar we weer op onze vertrouwde plek vlakbij de MBK zijn beland.
Omdat we in Bangkok ook nog een paar keer hebben afgesproken met de Nederlandse Nugro en Fleur (die samen met Rinze hun PADI gehaald hebben) zijn de laatste dagen hier echt voorbij gevlogen en voor we het wisten stonden we donderdagochtend voor de 4e keer op Bangkok Airport, alleen nu om in te checken voor een vlucht terug naar Nederland. Het einde van al onze avonturen. Of toch nog niet?

Toen we in het vliegtuig op onze plek wilden gaan zitten, kregen we al snel een heel onaangenaam gevoel bij onze buurvrouw (3 stoelen naast elkaar, zij zat bij het raam en onder de zweren!). Binnen 5 minuten vertelde ze Rinze dat ze net 40 dagen in een Thaise cel had gezeten en dat ze nu terug naar Zweden werd gestuurd. Ons leek dit positief nieuws (weg uit een Thaise cel, terug naar de verzorgingsstaat Zweden), maar zij was duidelijk een andere mening toegedaan. In Zweden zou ze namelijk op straat moeten leven. Dit was dan ook de reden dat zij tijdens de eerste ronde drankjes 2 flesjes rode wijn, 2 blikjes cola light, 2 appelsap en 2 zakjes nootjes bestelde. Wat schetste onze verbazing? De steward gaf zonder blikken of blozen alle bestelde items aan mevrouw. De helft van de drankjes dronk ze vervolgens op, de rest verdween in één van de vele plastic tassen bij haar voeten. Na wederom een oratie over hoe zielig ze wel niet was, kwam ze ook nog even tot de conclusie dat Finnair een slechte luchtvaartmaatschappij was; er zaten geen tv-schermpjes in de stoelen!? Hoewel we het op dit punt natuurlijk volledig met haar eens waren, vonden we het een ietwat aparte constatering van iemand die net uit een Thaise cel kwam.

Na ongeveer twee uurtjes vliegen ging het snel bergafwaarts met onze onderlinge verstandhouding, zeker toen wij niet bereid bleken om wat extra drankjes voor haar te bestellen. Toen we vervolgens ook nog weigerden om van plaats te wisselen en haar aan het gangpad te laten zitten, vond onze junk het nodig om er een stewardess bij te halen. Zelfs na een jaar reizen bleken wij gelukkig nog steeds beter over te komen dan deze dame en besloot de stewardess dat we zo zouden blijven zitten. Na een kleine ruzie over de armleuning (dit is jouw kant, dit is mijn kant!?!) vond Rinze het verstandig om nog maar eens naar achteren te lopen om met de bemanning te overleggen. Die reageerde weliswaar vol begrip maar had geen oplossing voor handen. Het vliegtuig zat namelijk helemaal nokkievol...

Toen onze junk na ongeveer 4 uur vliegen even naar de wc ging, kwam de purser echter bij ons langs. Er waren in de Business Class nog 2 stoelen vrij of wij hier misschien gebruik van wilden maken... Na wat wikken en wegen besloten we toch maar om op haar aanbod in te gaan. Ha, en Business Class is echt fantastisch! Afgezien van de verzorging: drankjes, hapjes, kussens, lippenbalsem, gezichtsspray, was het allerrelaxte nog wel de stoel zelf die volledig plat kon. Een lekker bedje dus eigenlijk! Met als klap op de vuurpijl een koptelefoon met antigeluid zodat je het vliegtuig zelf niet meer hoort!! Echt geweldig. Het enige nadeel is dat we natuurlijk nu eigenlijk nooit meer Economy willen reizen...

...en wij maar denken dat we van zo'n jaar reizen volledig immaterialisch terug zouden komen!

Thailand and counting...

Bij deze de laatste blog vanuit het buitenland want donderdag (de 3de) vliegen we 'alweer' terug naar Nederland! Rekening houdend met de extra dag als gevolg van het schrikkeljaar zijn we dan precies 365 dagen weggeweest. En voor de mensen die ons heel erg hebben gemist... het klopt dat jullie op 366 dagen uitkomen. Wie niet begrijpt hoe dit kan moet 'De reis om de wereld in 80 dagen' van Jules Verne maar eens lezen of natuurlijk zelf op wereldreis gaan...
Omdat we altijd wat achterlopen met onze reisverslagen is dit waarschijnlijk niet de laatste blog. Die zal vanaf Nederlandse bodem worden geschreven.

Maar goed, zo'n 3 weken geleden kwamen wij aan in Chiang Mai waar je prachtig door de jungle langs kleine dorpjes zou kunnen wandelen, dus dat leek ons ook wel wat. Daarom na aankomst in weer eens een hotel met zwembad (nee, dit is geen toeval) meteen een tripje voor de volgende dag geregeld. De volgende ochtend bleek het tripje toch wat inspannender dan verwacht. Helemaal omdat Caren nog steeds niet helemaal beter was en Sam en Maartje eigenlijk ook nog niet helemaal geacclimatiseerd waren. Vrij heftig dus. Gelukkig zaten er maar vier mensen in onze tour (wij dus) en konden we het tempo dus wat naar beneden bijstellen (en de route wat afsnijden). Desondanks was de omgeving wel echt supermooi, waarbij onze gids, Chi, veel van de omgeving afwist en ons regelmatig wees op allerlei kleine dingen waar we anders vrolijk voorbij (of op) waren gestampt.




Na een paar uur wandelen maar weer eens pauze houden.



Tegen een uur of twee kwamen we eindelijk bij onze lunchplek aan: een dorpje met iets van 7 huizen, een kerk en heel veel dieren. Hier kregen we van onze gids een simpele doch voedzame maaltijd, daar waren we wel aan toe.



Na de lunch dachten we dat we er toch wel bijna zouden zijn, we zouden namelijk rond vier uur terugrijden naar Chiang Mai. Dat viel tegen, we moesten nog een behoorlijk stuk lopen. De omgeving bleek gelukkig schitterend.



Pas in het begin van de avond kwamen we vrij gesloopt weer bij ons hotel aan, maar geen tijd om te relaxen; er stond namelijk nog van alles op het programma (ja, wij vroegen ons ondertussen ook af waarom we alles op 1 dag hadden gepland). Maar goed, we gingen diezelfde avond nog naar Muay Thai wedstrijden kijken. Dat is hier de nationale sport en op een paar uitzonderingen na goed te vergelijken met kickboksen.
Omdat de zaal en de ring leeg waren durfde Rinze hier nog wel even in de ring te staan.



De partijen zelf waren niet heel bijzonder, zeker omdat het belangrijkste gevecht in verband met een blessure al na zo'n 20 seconden af was gelopen. Toch was het grappig om een keer gezien te hebben. Het is echt een heel ritueel waarbij de vechters eerst een soort dansje doen en er tijdens de wedstrijd een speciaal soort Thaise muziek live wordt gespeeld.
Daarna was het tijd voor ons avond-, of eigenlijk nachtprogramma. Nederland moest spelen. Wakker blijven bleek geen probleem, toen was het nog leuk...

Na al deze activiteiten hadden we de volgende dag duidelijk wat opstartproblemen. Gelukkig hadden we die dag slechts 1 project op stapel te staan. Omdat de yogales pas om 17:00 begon waren we gelukkig net op tijd.
Bij yoga dachten we aan een ontspannen activiteit waarbij je een beetje in en uit moet ademen terwijl je steeds een andere houding aanneemt. De heren waren echter van mening dat als je je benen in je nekt hebt liggen, ongeacht je ademhaling, gewoon niet ontspannend is! Uiteindelijk leverde dat uurtje yoga (wederom bij de heren) meer spierpijn op dan de oneindige wandeling van de vorige dag!? Echt onbegrijpelijk voor de dames.

De dag erna hebben we nog eens uitgebreid de tijd genomen om Chiang Mai te bekijken dat een gezellig en compact stadje bleek.




En natuurlijk hebben we nog wat Wats bezocht.




's Avonds was het de hoogste tijd om met de nachttrein richting Bangkok te vertrekken. In Bangkok hadden we namelijk nog allerlei 'culturele' activiteiten in de planning staan waar we middels onderstaande foto's snel doorheen zullen lopen.



Dit is nou ons favoriete winkelcentrum van buiten. Daarna naar Wat Pho geweest, een enorme liggende boedha die je echt tegemoet glom. Best indrukwekkend.



De dag hebben we vervolgens afgesloten vanuit de skybar van het Baiyoke hotel. Die zit op de 83e (!) verdieping en gaf daardoor een supergaaf uitzicht over de hele stad. Het was aan het einde van de dag, dus we zagen de stad langzaam oplichten in de schemering, heel mooi.



Na de relaxte dagen in Bangkok was het tijd voor een tochtje naar Ayuthaya waar we een dagje hebben rongefietst. Het was wel erg leuk om weer eens te fietsen, bovendien hadden we de sites bijna voor ons alleen wat natuurlijk wel bijzonder is.




Na deze dagtocht hebben we Maartje en Sam tussentijds uitgezwaaid. Zij gingen voor een paar dagen naar Angkor Wat in Cambodja, terwijl wij alvast door zijn gegaan naar Hua Hin, alwaar we na drie zware Taipanloze dagen weer zijn herenigd! Afgezien van het treinstation, de Starbucks (zonder Rinzes favoriete cinnamon rolls) en een leuk hotelletje eigenlijk niet noemenswaardig. Wel een handige plek om de reis richting de Zuidelijke eilanden op te breken.



Vervolgens op naar het eiland Koh Pha Ngan, toneel van de wereldberoemde fullmoon party. Wij presteerden het om exact 1 dag NA de party aan te komen... Voor ons dus maar even geen buckets.



Uiteindelijk vonden we het helemaal niet zo erg, want nu was het lekker rustig en konden we uitgebreid chillen. Ons fantastische hotel deed zijn naam (Seabreeze) eer aan, op ons beider balkonnetjes kon je in je hangmat genieten van een heerlijk briesje en een geweldig uitzicht.



Verder had het hotel, niet geheel toevallig, ook een supermooi zwembad, met uitzicht en poolbar... Hier hebben we het dus wel even volgehouden.



Na 4 dagen op dit heerlijke eiland zijn we in redelijk ruw weer teruggevaren naar het vaste land. Vanwege het weer werd zo'n beetje iedereen extreem misselijk en dat was niet gezellig... Gelukkig hadden wij allevier een pilletje tegen zeeziekte genomen zodat wij ons er relatief goed doorheen hebben geslagen. Na een korte stop in Chumphon (inclusief een visarun naar Myanmar voor Sam) was het toen helaas alweer tijd om Maartje en Sam uit te zwaaien. Het was supergezellig en de tijd is weer eens voorbij gevlogen! Gelukkig hoefden we dit keer niet voor 11 maanden afscheid te nemen.