Brandende lijken
Bijna 4 uur te vroeg op het vliegveld in Bangkok aanwezig voor de vlucht naar India. Om een lang verhaal kort te maken: iets met direct in kunnen stappen, het hebben van een spoiler en een bijna lege weg... Op zich natuurlijk geen probleem. We hadden voldoende boeken en puzzels bij ons. Het grote nadeel was echter dat de airport een hele goede airco had en daar ook dankbaar gebruik van maakte, brrrr!
Jet Airways bleek een fijne, jonge maatschappij met ambities. Vandaar dat ons werd verzocht om een enquete in te vullen. Dol als wij zijn op vragenlijstjes, deden we dat natuurlijk met liefde en uiterst secuur. De meeste vragen waren vrij voorspelbaar, zoals 'was het eten lekker?' (Ja!), maar over sommigen hebben wij ons wel even verbaasd, zoals de vraag hoe wij het Engels van de piloot vonden, uitgesplitst naar uitspraak, verstaanbaarheid, accent etc.. Verder moesten we aangeven of de stewardessen ons wel met voldoende warmte hadden ontvangen en of hun haar en make-up wel goed zat?!
Over Kolkata/Calcutta (eigenlijk heel India) hadden we allerlei dramaverhalen gehoord over problemen met taxi's en touts, maar eigenlijk ging het bij aankomst bijzonder soepel. We zaten zo in een pre-paid taxi (vooraf betalen en later geen discussie over de prijs) en hadden ook al snel een redelijk hotel gevonden. Daarna zijn we natuurlijk de straat op gegaan om de boel te verkennen. Direct merkten we de enorme overload aan informatie die hier in India op je afkomt. De warmte, de geuren, de drukte, het straatbeeld, het lawaai, enzovoorts. We kunnen hier werkelijk geen stap verzetten of we worden door mensen aangesproken, die iets (cash natuurlijk) van ons willen. Of wij dit ook willen blijkt geen geldig selectiecriterium. Heel irritant, maar het begint te wennen.
Daarnaast is er nog het verkeer. Afremmen is er absoluut niet bij. Bussen komen met een dusdanige snelheid op mensen inrijden dat hun (of onze) enige redding is om zo snel mogelijk aan de kant te springen! Gelukkig zagen de taxi's er dan wel weer heel schattig uit.
Het heftigste is wel de arme mensen die hier rondlopen. Echt schrijnend om te zien hoe mensen in te trieste omstandigheden op straat moeten leven. Eergisteren in Varanasi nog zagen we iemand die, met een papiertje wapperend, aan het checken was of de man die op straat lag nog wel leefde. Geen reactie, dus waarschijnlijk was hij dood. Bizar.
Gedurende onze dagen in Calcutta hebben we een stadswandeling gemaakt waarbij we langs verschillende bezienswaardigheden zijn gelopen, zoals het Victoria Memorial waar een stuk koloniale geschiedenis uiteen werd gezet (voor een Engelsman was het in vroegere dagen niet ongewoon om meer dan 100 man personeel in dienst te hebben...), maar ook een fort, het park, de tuinen en zelfs een planetarium. Inderdaad dit laatste was niet heel Indiaas, maar wel leuk en informatief. We hebben hier nog enorm veel lol gehad om de dame die de presentatie gaf. Zij had uberduidelijk gezegd dat de mobiele telefoon uitgezet moest worden en natuurlijk zette iemand na 2 minuten zijn mobiel alweer aan (en dat kan je natuurlijk goed zien in een donkere zaal). Ze ging echt helemaal los in het Engels met schattig Indiaas accent, de presentatie werd stopgezet en een lange preek volgde. Echt te grappig.
Daarna was het alweer tijd om deze miljoenenstad (+/-16 miljoen inwoners!!) middels een prima nachttrein in te ruilen voor Varanasi, een van 's werelds oudste steden. Dit is een heilige stad voor Hindoes en voor ons het toneel van een bizar schouwspel. Hindoes geloven namelijk in reincarnatie, maar het nadeel hiervan is dat je niet weet hoe en als wat je terugkomt. Als je goed hebt geleefd, kom je terug in een hogere kaste, maar als je je hebt misdragen zou je wel eens kunnen worden hergeboren als een dier... Als je echter in Varanasi aan de heilige rivier de Ganges wordt gecremeerd maak je geen onderdeel meer uit van de reincarnatie, maar ga je rechtstreeks naar de hemel! Dit betekent natuurlijk dat mensen van heinde en verre hierheen worden gebracht om gecremeerd te worden. Of sterker nog, mensen komen speciaal hierheen om te sterven.
In Varanasi bevinden zich vervolgens op diverse plekken 'burning ghats' (relatief open plekken langs de rand van de rivier) waar het feitelijke verbranden plaatsvindt. Via een gesprek met een soort begrafenisondernemer zijn we het volgende te weten gekomen: er is voor 1 lichaam ongeveer 360 kg hout nodig en het verbranden duurt ongeveer 3 uur. Na het bouwen van de brandstapel wordt het in doeken gewikkelde lichaam, dat net in de Ganges is gewassen, erop gelegd. Vervolgens is het af en toe nodig om met een stok op het lichaam te slaan zodat het breekt en hierdoor beter verbrandt... Uiteindelijk blijft er bij de mannen vaak een stukje borstkas over en bij de vrouwen een stukje heupbeen. Dit wordt dan symbolisch samen met eventuele overige resten en het as in de rivier gegooid. Hiermee is het ritueel voor de genodigden (alleen mannen, vrouwen zouden de neiging hebben zich in het vuur te storten...) afgerond.
Gedurende de ochtend en de avond staan er vervolgens allerlei kasteloze mensen in het water om alle smurrie rondom te ghats te zeven op zoek naar... sieraden, gouden tanden, etc.. Op een of andere manier is dit voor de familie van de doden geen probleem. Het 'proces' is immers afgerond.
Ondanks het feit dat je dit alles recht voor je neus ziet gebeuren, hebben wij het ervaren als een mooi en respectvol ritueel. Echter geen foto's, dit mocht niet en daar konden we ons wel iets bij voorstellen.
In bepaalde gevallen worden lijken trouwens niet verbrand. Als iemand bijvoorbeeld gestorven is tijdens een zwangerschap, door een slangenbeet, door lepra, nog een kind was of een monnik, dan is die persoon al puur. In dit geval wordt het lichaam in doeken gewikkeld en met stenen verzwaard in de rivier geworpen. Zoals wel vaker in India werkt dit niet altijd zoals het is bedoeld. Met als gevolg dat we regelmatig een lijk op de rivier voorbij zagen drijven. En af en toe spoelde die natuurlijk ook aan, met alle gevolgen van dien....
Oh ja, hadden we al verteld dat iedereen zich in het kader van een reinigingsritueel ook nog wast in deze zelfde rivier? Of gewoon even lekker gaat zwemmen om af te koelen. Overigens komen niet alleen de lijken en het as in het water terecht. Ook het riool en weten wij veel wat nog meer komen op de Ganges uit. Wij hebben in ieder geval heel erg ons best gedaan om het water vooral niet aan te raken.
We hebben 's ochtends vroeg om half zes (ja echt, vandaar de kleine oogjes!) een boottochtje gemaakt om dit alles vanaf de Ganges te kunnen aanschouwen.
De stad zelf was trouwens te vies voor woorden. Het deel waar wij zaten bestond uit allerlei kleine gangetjes waar natuurlijk ook (heilige) koeien rondliepen, dat was dan wel weer erg grappig.
Verder moest Caren nog met drie meisjes op de foto, ze vonden het echt geweldig om zichzelf vervolgens terug te zien op het schermpje.
Tja, en we blijven ons verbazen over het straatbeeld.
Gelukkig hadden we een fijn hotelletje gevonden met een mooi uitzicht, waar we ons terug konden trekken om even weg te zijn uit de viezigheid en het eeuwige gezeur van touts aan ons hoofd en echt te genieten van de indrukwekkende omgeving.
Het is gewoon heel jammer, maar iedereen lijkt altijd van alles aan ons te willen verkopen, echt zo vermoeiend. Zelfs een leuk gesprekje met een schattig jongetje bleek weer een truuk toen hij na zo'n 3 minuten over de winkel van zijn oom begon.
Bij het eerstvolgende kereltje dat op ons afkwam met de vraag 'Where are you from?' stelden we dan ook vrij snel de tegenvraag 'Does your uncle have a shop?'. Uit het feit dat hij zich geen raad wist met deze vraag haalden wij dat we dit weer heel goed hadden doorzien. Maar goed, het was een leuk ventje dus gezellig verder gekletst. Voor een 8-jarig jochie had hij wel een hele lijst met diepzinnige vragen, waaronder 'What is your future planning?'. Haha, we konden ons eigenlijk niet voorstellen dat je dat op die leeftijd zou vragen en dachten meteen aan een tv-programma met Jochem van Gelder ofzo, maar desondanks braaf geantwoord en natuurlijk gevraagd wat zijn future planning dan was. Dat was: 'to become a computer software engineer', heel grappig. De grootste grap was wel toen hij vroeg: 'Are you royal?' en Rinze zei 'No, are you?' en hij doodgewoon ja antwoordde! Toen hij aan het einde van het gesprek keurig een hand gaf aan ons beiden en een zeer nette man van 10 meter verderop nog even voorstelde als zijn vader, kwamen wij tot de conlusie dat onze eerste inschatting misschien toch niet helemaal de juiste was...
Wij waren in ieder geval allang blij dat we toch zoveel mogelijk proberen aardig te blijven tegen iedereen die ons, helaas vaak op een vervelende manier, aanspreekt.
Dat klinkt niet erg positief, maar zo ervaren we het op dit moment echt. Op de een of andere manier blijkt het voor ons heel moeilijk om in contact te komen met de leuke Indiërs. Zo is een glimlach van iemand die we op straat tegenkomen een zeldzaamheid.
Gelukkig!! Net nadat we dit hebben geschreven, blijkt het ook heel anders te kunnen...
Jet Airways bleek een fijne, jonge maatschappij met ambities. Vandaar dat ons werd verzocht om een enquete in te vullen. Dol als wij zijn op vragenlijstjes, deden we dat natuurlijk met liefde en uiterst secuur. De meeste vragen waren vrij voorspelbaar, zoals 'was het eten lekker?' (Ja!), maar over sommigen hebben wij ons wel even verbaasd, zoals de vraag hoe wij het Engels van de piloot vonden, uitgesplitst naar uitspraak, verstaanbaarheid, accent etc.. Verder moesten we aangeven of de stewardessen ons wel met voldoende warmte hadden ontvangen en of hun haar en make-up wel goed zat?!
Over Kolkata/Calcutta (eigenlijk heel India) hadden we allerlei dramaverhalen gehoord over problemen met taxi's en touts, maar eigenlijk ging het bij aankomst bijzonder soepel. We zaten zo in een pre-paid taxi (vooraf betalen en later geen discussie over de prijs) en hadden ook al snel een redelijk hotel gevonden. Daarna zijn we natuurlijk de straat op gegaan om de boel te verkennen. Direct merkten we de enorme overload aan informatie die hier in India op je afkomt. De warmte, de geuren, de drukte, het straatbeeld, het lawaai, enzovoorts. We kunnen hier werkelijk geen stap verzetten of we worden door mensen aangesproken, die iets (cash natuurlijk) van ons willen. Of wij dit ook willen blijkt geen geldig selectiecriterium. Heel irritant, maar het begint te wennen.
Daarnaast is er nog het verkeer. Afremmen is er absoluut niet bij. Bussen komen met een dusdanige snelheid op mensen inrijden dat hun (of onze) enige redding is om zo snel mogelijk aan de kant te springen! Gelukkig zagen de taxi's er dan wel weer heel schattig uit.
Het heftigste is wel de arme mensen die hier rondlopen. Echt schrijnend om te zien hoe mensen in te trieste omstandigheden op straat moeten leven. Eergisteren in Varanasi nog zagen we iemand die, met een papiertje wapperend, aan het checken was of de man die op straat lag nog wel leefde. Geen reactie, dus waarschijnlijk was hij dood. Bizar.
Gedurende onze dagen in Calcutta hebben we een stadswandeling gemaakt waarbij we langs verschillende bezienswaardigheden zijn gelopen, zoals het Victoria Memorial waar een stuk koloniale geschiedenis uiteen werd gezet (voor een Engelsman was het in vroegere dagen niet ongewoon om meer dan 100 man personeel in dienst te hebben...), maar ook een fort, het park, de tuinen en zelfs een planetarium. Inderdaad dit laatste was niet heel Indiaas, maar wel leuk en informatief. We hebben hier nog enorm veel lol gehad om de dame die de presentatie gaf. Zij had uberduidelijk gezegd dat de mobiele telefoon uitgezet moest worden en natuurlijk zette iemand na 2 minuten zijn mobiel alweer aan (en dat kan je natuurlijk goed zien in een donkere zaal). Ze ging echt helemaal los in het Engels met schattig Indiaas accent, de presentatie werd stopgezet en een lange preek volgde. Echt te grappig.
Daarna was het alweer tijd om deze miljoenenstad (+/-16 miljoen inwoners!!) middels een prima nachttrein in te ruilen voor Varanasi, een van 's werelds oudste steden. Dit is een heilige stad voor Hindoes en voor ons het toneel van een bizar schouwspel. Hindoes geloven namelijk in reincarnatie, maar het nadeel hiervan is dat je niet weet hoe en als wat je terugkomt. Als je goed hebt geleefd, kom je terug in een hogere kaste, maar als je je hebt misdragen zou je wel eens kunnen worden hergeboren als een dier... Als je echter in Varanasi aan de heilige rivier de Ganges wordt gecremeerd maak je geen onderdeel meer uit van de reincarnatie, maar ga je rechtstreeks naar de hemel! Dit betekent natuurlijk dat mensen van heinde en verre hierheen worden gebracht om gecremeerd te worden. Of sterker nog, mensen komen speciaal hierheen om te sterven.
In Varanasi bevinden zich vervolgens op diverse plekken 'burning ghats' (relatief open plekken langs de rand van de rivier) waar het feitelijke verbranden plaatsvindt. Via een gesprek met een soort begrafenisondernemer zijn we het volgende te weten gekomen: er is voor 1 lichaam ongeveer 360 kg hout nodig en het verbranden duurt ongeveer 3 uur. Na het bouwen van de brandstapel wordt het in doeken gewikkelde lichaam, dat net in de Ganges is gewassen, erop gelegd. Vervolgens is het af en toe nodig om met een stok op het lichaam te slaan zodat het breekt en hierdoor beter verbrandt... Uiteindelijk blijft er bij de mannen vaak een stukje borstkas over en bij de vrouwen een stukje heupbeen. Dit wordt dan symbolisch samen met eventuele overige resten en het as in de rivier gegooid. Hiermee is het ritueel voor de genodigden (alleen mannen, vrouwen zouden de neiging hebben zich in het vuur te storten...) afgerond.
Gedurende de ochtend en de avond staan er vervolgens allerlei kasteloze mensen in het water om alle smurrie rondom te ghats te zeven op zoek naar... sieraden, gouden tanden, etc.. Op een of andere manier is dit voor de familie van de doden geen probleem. Het 'proces' is immers afgerond.
Ondanks het feit dat je dit alles recht voor je neus ziet gebeuren, hebben wij het ervaren als een mooi en respectvol ritueel. Echter geen foto's, dit mocht niet en daar konden we ons wel iets bij voorstellen.
In bepaalde gevallen worden lijken trouwens niet verbrand. Als iemand bijvoorbeeld gestorven is tijdens een zwangerschap, door een slangenbeet, door lepra, nog een kind was of een monnik, dan is die persoon al puur. In dit geval wordt het lichaam in doeken gewikkeld en met stenen verzwaard in de rivier geworpen. Zoals wel vaker in India werkt dit niet altijd zoals het is bedoeld. Met als gevolg dat we regelmatig een lijk op de rivier voorbij zagen drijven. En af en toe spoelde die natuurlijk ook aan, met alle gevolgen van dien....
Oh ja, hadden we al verteld dat iedereen zich in het kader van een reinigingsritueel ook nog wast in deze zelfde rivier? Of gewoon even lekker gaat zwemmen om af te koelen. Overigens komen niet alleen de lijken en het as in het water terecht. Ook het riool en weten wij veel wat nog meer komen op de Ganges uit. Wij hebben in ieder geval heel erg ons best gedaan om het water vooral niet aan te raken.
We hebben 's ochtends vroeg om half zes (ja echt, vandaar de kleine oogjes!) een boottochtje gemaakt om dit alles vanaf de Ganges te kunnen aanschouwen.
De stad zelf was trouwens te vies voor woorden. Het deel waar wij zaten bestond uit allerlei kleine gangetjes waar natuurlijk ook (heilige) koeien rondliepen, dat was dan wel weer erg grappig.
Verder moest Caren nog met drie meisjes op de foto, ze vonden het echt geweldig om zichzelf vervolgens terug te zien op het schermpje.
Tja, en we blijven ons verbazen over het straatbeeld.
Gelukkig hadden we een fijn hotelletje gevonden met een mooi uitzicht, waar we ons terug konden trekken om even weg te zijn uit de viezigheid en het eeuwige gezeur van touts aan ons hoofd en echt te genieten van de indrukwekkende omgeving.
Het is gewoon heel jammer, maar iedereen lijkt altijd van alles aan ons te willen verkopen, echt zo vermoeiend. Zelfs een leuk gesprekje met een schattig jongetje bleek weer een truuk toen hij na zo'n 3 minuten over de winkel van zijn oom begon.
Bij het eerstvolgende kereltje dat op ons afkwam met de vraag 'Where are you from?' stelden we dan ook vrij snel de tegenvraag 'Does your uncle have a shop?'. Uit het feit dat hij zich geen raad wist met deze vraag haalden wij dat we dit weer heel goed hadden doorzien. Maar goed, het was een leuk ventje dus gezellig verder gekletst. Voor een 8-jarig jochie had hij wel een hele lijst met diepzinnige vragen, waaronder 'What is your future planning?'. Haha, we konden ons eigenlijk niet voorstellen dat je dat op die leeftijd zou vragen en dachten meteen aan een tv-programma met Jochem van Gelder ofzo, maar desondanks braaf geantwoord en natuurlijk gevraagd wat zijn future planning dan was. Dat was: 'to become a computer software engineer', heel grappig. De grootste grap was wel toen hij vroeg: 'Are you royal?' en Rinze zei 'No, are you?' en hij doodgewoon ja antwoordde! Toen hij aan het einde van het gesprek keurig een hand gaf aan ons beiden en een zeer nette man van 10 meter verderop nog even voorstelde als zijn vader, kwamen wij tot de conlusie dat onze eerste inschatting misschien toch niet helemaal de juiste was...
Wij waren in ieder geval allang blij dat we toch zoveel mogelijk proberen aardig te blijven tegen iedereen die ons, helaas vaak op een vervelende manier, aanspreekt.
Dat klinkt niet erg positief, maar zo ervaren we het op dit moment echt. Op de een of andere manier blijkt het voor ons heel moeilijk om in contact te komen met de leuke Indiërs. Zo is een glimlach van iemand die we op straat tegenkomen een zeldzaamheid.
Gelukkig!! Net nadat we dit hebben geschreven, blijkt het ook heel anders te kunnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten