Sikhs en haantjes

In Delhi hadden we geregeld dat we opgehaald zouden worden. Gelukkig maar want door een enorme vertraging (eigenlijk hebben we nog maar 1 trein gehad die niet minstens 2uur te laat op de plek van bestemming aankwam), arriveerden we pas na middernacht. Nadat onze Mumbaise familie bijna opgeluchter was dan wij dat ons contactpersoon er nog stond hebben we afscheid genomen en zijn wij richting ons hotel gegaan. Na wat uitslapen was het tijd om de grote stad in te gaan.

Van verschillende reizigers hadden we (wederom!?!) gehoord dat Delhi een vervelende/ vieze stad is, maar wij vonden (vooral New) Delhi eigenlijk echt een verademing. We kregen af en toe weer een glimlach, de autorickshaws en touts vroegen natuurlijk nog steeds of we mee wilden, maar op een leuke manier. En ook als bleek dat we niet mee wilden kon er altijd nog wel een praatje vanaf, wensten ze ons een goede reis en wezen ze ons ook nog even hoe we moesten lopen. Ook hadden we hier veel meer contact met andere Indiase toeristen, die even een praatje kwamen maken en met ons op de foto wilden. Verder beschikte Delhi over een paar moderne koffietentjes en een revolving restaurant!

Voor de volgende dag hadden we een auto met chauffeur gehuurd. Superchill, in het begin hadden we hem verteld waar we allemaal heen wilden en vervolgens heeft hij ons de hele dag rondgereden. Zo konden we superveel zien en hoefden we niet iedere keer te onderhandelen over vervoer. Bovendien was het echt spotgoedkoop.

We zijn onder andere naar deze indrukwekkende toren, de Qutb Minar, geweest. Het hele complex deed ons een beetje aan Escher denken.



Toen naar deze bijzondere lotustempel.



Een tempel van het -voor ons volledige onbekende- Baha'i geloof. Erg interessant om hier wat meer over te weten te komen. Het geloof is nog heel jong en ontstaan in 19e eeuw. Dit betekent bijvoorbeeld dat alle geschriften zijn geschreven (of ondertekend) door de profeet zelf. In de tempel zelf moest iedereen stil zijn zodat er gebeden kon worden naar... je eigen god. Een van de belangrijkste kenmerken van dit geloof is namelijk dat ze ervanuitgaat dat alle geloven in beginsel hetzelfde zijn. Er zijn natuurlijk wel verschillen, maar die zitten in de details. Erg fascinerend allemaal en we waren een beetje verbaasd dat we hier nog nooit van hadden gehoord. En dit terwijl in de informatieruimte bleek dat we al eens het heilige der heiligen van dit geloof hebben bezocht! De belangrijkste tempel staat namelijk in Haifa (Israel) op een berg midden in de stad. Tja, en we zijn niet alleen in Haifa geweest, we hebben ook nog de berg beklommen en het gebouw bewonderd, een behoorlijke oeps dus. In onze verdediging: dit is al wel 10 (!) jaar geleden.

Laatste stop het rode fort, een indrukwekkend kasteel in het oude deel van Delhi.



Vanuit Delhi met de nachttrein naar Amritsar, weer allemaal leuke, interessante mensen ontmoet trouwens. Amritsar staat ook bekend om een godsdienst. India blijkt een heel religieus land. Dit keer het Sikh-geloof. Hoewel slechts 2% van de Indiers dit geloof aanhangen is het toch de een van de grotere godsdiensten in de wereld (er zijn ook meer dan een miljard Indiers, vandaar). De voor ons meest bekende eigenschap van dit geloof is de tulband die elke mannelijke aanhanger verplicht is te dragen. Op een of andere manier komen de Sikhs op ons heel statig en relaxed over. Ze zijn vaak netjes gekleed, knikken je vriendelijk gedag en lopen niet naar Caren te gluren. Maar het meest zijn we toch wel gecharmeerd van die tulband! De Sikh-vrouwen zijn voor ons overigens niet te onderscheiden van Hindu- of moslimvrouwen.

In Amritsar ligt hun allerheiligste heiligdom, te weten de werkelijk prachtige gouden tempel. Het leuke was dat ook wij als toerist overal vrij rond mochten lopen, als we maar ons hoofd bedekten en onze voeten bij de ingang wasten, echt super. Dit tempelcomplex heeft echt bijzonder veel indruk gemaakt op ons (we zijn er maar liefst 3 keer geweest).
Als je aankomt bij het complex moet je eerst je schoenen uitdoen. Ondanks de enorme drukte was dit keurig geregeld. Hierna moet je door een bak met water lopen om je voeten te wassen. Veel mensen nemen eveneens een slok van dit blijkbaar bijzondere water! Wij raakten niet in de verleiding, voornamelijk vanwege de overheersend bruine kleur...

Hierna loop je naar een soort van meer met in het midden de gouden tempel. Zo mooi!



Het is vrij makkelijk vast te stellen waar de tempel zijn naam aan te danken heeft. Wat het zo bijzonder maakte was dat vanuit boxen die overal hingen een speciaal soort hypnotiserende muziek kwam. Daardoor hing er ondanks de ongelofelijke drukte een hele serene en spirituele sfeer in het complex. Later bleek dat de muziek de hele dag live wordt gespeeld vanuit de gouden tempel.



Op een gegeven moment moesten wij natuurlijk ook de drukke rij in om de daadwerkelijke tempel te bezoeken. Na het live bekijken en beluisteren van de muzikanten, hebben we op ons gemak alle verdiepingen bekeken. Echt heel bijzonder om hier rond te mogen lopen.



Tussen al deze bezoeken door zijn we nog naar Attari bij de grens met Pakistan geweest. Dit is de enige officiele grensovergang tussen Pakistan en India. We zijn hier niet heengegaan om de grens over te steken, wat je misschien logischerwijs zou verwachten, maar om een dagelijks grenssluitingsritueel te zien. Klinkt vrij saai toch? Maar dit ritueel was zo populair geworden dat ze aan beide kanten maar gewoon tribunes hebben geplaatst. Vooral aan 'onze' kant bleek de opkomst enorm. Hier de tribune van Pakistan



en dan nu die van India!



Voor een dagelijks ritueel was het echt een ongeregeld zootje, crowd control blijkt niet Indiaas sterkste kant. Omdat er een gescheiden mannen- en vrouwentribune was, moest vooral Rinze zich echt omhoog 'vechten'. Een enorm geduw en getrek waarbij het vast mogelijk is om gewond te raken. Gezien de reuzenafmetingen van Rinze was het gevaar voor hem gelukkig niet zo groot, maar er liepen ook allerlei kleine kinderen rond... Eindelijk boven aangekomen stond Caren allang aan de andere kant van de tribune te zwaaien. Zij was er inmiddels achter gekomen dat er ook een toeristen/VIP-tribune was. Hier was geen wachtrij (zucht van Rinze) en ook geen scheiding tussen mannen en vrouwen, wel zo gezellig.
Langzamerhand werd het publiek opgezweept door een spreker en vette Indiase beats en op een gegeven moment werd er zelfs gedanst.



Toen was het tijd voor het echte werk en gingen onderstaande 'haantjes' met veel bombarie heen en weer marcheren.



Het slotstuk was een handdruk en het precies gelijktijdig neerhalen van de vlaggen.



Al met al hebben we in Delhi en Amritsar een hele mooie tijd gehad. Dat betekende helaas dat het hierna eigenlijk alleen maar slechter kon gaan en dat was ook het geval...

Monument of Love

Vanuit Varanasi met wederom een nachttrein naar Agra. De treinen in India zijn zo relaxed. Je krijgt een prima bedje met (schone) lakens, een kussen en een deken dus je slaapt supergoed. Echt een hele fijne manier om lange afstanden af te leggen. Daarbij moeten we overigens wel vermelden dat wij meestal samen met de rijke Indiers in een van de meest luxe klassen zitten. De gemiddelde Indier zit in dezelfde trein echt als een sardientje opgepropt. De treinen zijn meestal al een week voor tijd volledig volgeboekt en daarom hebben de Indiase spoorwegen speciaal voor de toeristen de 'tourist quota' ingevoerd. Dat zijn plekken die worden vrijgehouden voor toeristen. Superhandig want daardoor kunnen wij een paar dagen voor vertrek nog kaartjes kopen. Dat gebeurt dan weer heel luxe in een kantoortje speciaal opgezet voor toeristen of in een aparte rij tussen de ladies, freedom fighters en kankerpatienten?!

In de trein kun je meestal voor zo'n 50 eurocent ook nog een maaltijd bestellen. De eerste keer durfden we dit niet te proberen, omdat we bang waren dat we ziek zouden worden, maar deze keer hadden we HONGER! En we werden niet teleurgesteld: de treinkok schotelde een heerlijk maaltje voor met onder andere curry, rijst en nan (Indiaas brood). Sindsdien bestellen we dus altijd eten in de trein. Sowieso zijn we erg te spreken over het eten in India. Alles is superlekker!
Wat verder nog leuk was aan deze reis, was dat we samen met 2 Australiers en 2 Canadezen in een slaapgedeelte zaten. Supergezellig. We hebben de hele avond India-verhalen uitgewisseld. In dit land krijg je hoe dan ook een cultuurshock.

Agra is weer zo'n stad waar andere reizigers je voor waarschuwen, maar het is ook de stad van de Taj Mahal en die wilden we natuurlijk wel erg graag zien. Dat iedereen wel een punt heeft, bleek toen we bij aankomst bijna beroofd zijn! Hierbij mogen we ook onszelf wat kwalijk nemen, want we maakten twee hele domme fouten. Na het onderhandelen over de prijs zeiden we al tegen elkaar 'Deze kerel komt echt onbetrouwbaar over'. En toch stapten we in. Toen deze chauffeur van de autorickshaw (Indiase tuktuk) na 20 meter rijden ineens zijn grote 'broer' meenam, hadden we natuurlijk vol moeten protesteren en/of uit moeten stappen. Tot slot reed hij volledig de verkeerde kant op. Omdat we nu echt op scherp stonden, hadden we namelijk al de kaart erbij gepakt. Toen we allebei boos vroegen waar hij in vredesnaam heenging, draaide hij onmiddelijk 180 graden om en bracht ons vervolgens naar de afgesproken plek. Ondertussen de vermoorde onschuld spelend natuurlijk. We waren zo kwaad dat we nog een foto hebben genomen van zijn nummerbord om hier werk van te maken. Totdat zelfs onze hotelmeneer reageerde met 'maar er is toch niets gebeurd??'. Dit zou dus vast weer een zinloze en frustrerende exercitie gaan worden en daarom hebben we het bij voorbaat maar opgegeven.

Ons hotel (zo ongeveer naast de Taj!) was wel weer een oase van rust (inmiddels is dit ons belangrijkste selectiecriterium) en onder het genot van een lassi konden we dus weer wat bijkomen en sightseeplannen maken. De Taj Mahal was gepland voor de volgende dag zodat we die tijdens zonsopgang konden bewonderen, een iets te ambitieus doel bleek later.

De eerste dag zijn we naar Fatehpur Sikri gegaan. Een stad gebouwd door een Moghul leider in de 16e eeuw, maar na zijn dood vrij snel verlaten. Nooit van gehoord, maar het was een UNESCO site dus de verwachtingen waren hooggespannen. Dit keer om gezeur (en berovingen) te vermijden met een taxi van het hotel die kant op gegaan. Eenmaal aangekomen waren we zwaar onder de indruk, zo mooi.




Beetje jammer dat het bewonderen van dit alles wel weer onder constante begeleiding ging van zogenaamde gidsen, kaartjesverkopers en andere ondernemers. En of we nou 1 of 10 keer 'nee, bedankt' zeggen, het heeft gewoon geen effect. Met als gevolg dat we iedereen dan maar gewoon negeren of, als dat niet helpt, echt boos worden. Er was hier -gelukkig!?!- ook nog een deel waar je voor moest betalen en daar konden we wel in alle rust genieten.




's Avonds afgesproken met onze treinvrienden om op een dakterras met uitzicht op de Taj Mahal te gaan eten. Alleen bleek toen dat de Taj 's avonds niet verlicht wordt?!?! Het zal wel iets met de stroomvoorziening te maken hebben, gemiddeld valt de stroom hier namelijk iedere avond wel een keer uit. Voor langere tijd dan, de korte storingen niet meegerekend. In Varanasi was het 1 avond zo erg dat ons hotel wel een disco vol stroboscopen leek.
Dit alles mocht de pret echter niet drukken, onze Ozzies hadden namelijk geregeld dat er speciaal voor ons bier was. De hoteljongen had tjidens de regelactie van de Ozzies iets gemompeld van 'nothing is impossible', waarop Caren (buiten gehoorafstand gelukkig!) eruitflapte of we dan misschien ook steak konden bestellen....
Het was wederom erg gezellig en dusdanig laat dat wij hadden bedacht dat de Taj Mahal er een paar uur na zonsopgang vast ook nog prachtig uit zou zien.

Dat bleek gelukkig het geval.



Ondanks dat we al tientallen fotos hadden gezien, vonden we het toch nog steeds heel erg mooi. Voor degenen die het verhaal niet kennen hier een beknopte versie. De Taj is gebouwd in opdracht van Shah Jahan, als mausoleum voor zijn geliefde vrouw die tijdens de geboorte van hun 14e kind stierf. Uiteindelijk heeft hij niet lang kunnen genieten van het bouwwerk. Vlak nadat het af was is hij door zijn eigen zoon afgezet en gevangen genomen in het nabijgelegen Agra Fort (met uitzicht op..). Na zijn dood is hij in een graf naast zijn vrouw geplaatst. Alle Indiers hebben het dan ook steevast over 'the greatest monument of love'.
Bijzonder aan de Taj Mahal is dat het volledig uit marmer bestaat en volledig symmetrisch is, elke zijde is dus gelijk.





Die avond zouden we de o zo origineel genaamde Taj Express naar Delhi nemen. Op het station kwamen we in gesprek met een superleuke familie uit Mumbai die bezig was met een vakantie in eigen land. Erg gezellig gekletst en toen het tijd was om in de trein te stappen, bleken we niet alleen dezelfde trein te nemen, maar ook naast elkaar te zitten! Als dat geen Karma is.
De treinreis is in ieder geval nog nooit zo snel gegaan...

Brandende lijken

Bijna 4 uur te vroeg op het vliegveld in Bangkok aanwezig voor de vlucht naar India. Om een lang verhaal kort te maken: iets met direct in kunnen stappen, het hebben van een spoiler en een bijna lege weg... Op zich natuurlijk geen probleem. We hadden voldoende boeken en puzzels bij ons. Het grote nadeel was echter dat de airport een hele goede airco had en daar ook dankbaar gebruik van maakte, brrrr!

Jet Airways bleek een fijne, jonge maatschappij met ambities. Vandaar dat ons werd verzocht om een enquete in te vullen. Dol als wij zijn op vragenlijstjes, deden we dat natuurlijk met liefde en uiterst secuur. De meeste vragen waren vrij voorspelbaar, zoals 'was het eten lekker?' (Ja!), maar over sommigen hebben wij ons wel even verbaasd, zoals de vraag hoe wij het Engels van de piloot vonden, uitgesplitst naar uitspraak, verstaanbaarheid, accent etc.. Verder moesten we aangeven of de stewardessen ons wel met voldoende warmte hadden ontvangen en of hun haar en make-up wel goed zat?!

Over Kolkata/Calcutta (eigenlijk heel India) hadden we allerlei dramaverhalen gehoord over problemen met taxi's en touts, maar eigenlijk ging het bij aankomst bijzonder soepel. We zaten zo in een pre-paid taxi (vooraf betalen en later geen discussie over de prijs) en hadden ook al snel een redelijk hotel gevonden. Daarna zijn we natuurlijk de straat op gegaan om de boel te verkennen. Direct merkten we de enorme overload aan informatie die hier in India op je afkomt. De warmte, de geuren, de drukte, het straatbeeld, het lawaai, enzovoorts. We kunnen hier werkelijk geen stap verzetten of we worden door mensen aangesproken, die iets (cash natuurlijk) van ons willen. Of wij dit ook willen blijkt geen geldig selectiecriterium. Heel irritant, maar het begint te wennen.
Daarnaast is er nog het verkeer. Afremmen is er absoluut niet bij. Bussen komen met een dusdanige snelheid op mensen inrijden dat hun (of onze) enige redding is om zo snel mogelijk aan de kant te springen! Gelukkig zagen de taxi's er dan wel weer heel schattig uit.



Het heftigste is wel de arme mensen die hier rondlopen. Echt schrijnend om te zien hoe mensen in te trieste omstandigheden op straat moeten leven. Eergisteren in Varanasi nog zagen we iemand die, met een papiertje wapperend, aan het checken was of de man die op straat lag nog wel leefde. Geen reactie, dus waarschijnlijk was hij dood. Bizar.

Gedurende onze dagen in Calcutta hebben we een stadswandeling gemaakt waarbij we langs verschillende bezienswaardigheden zijn gelopen, zoals het Victoria Memorial waar een stuk koloniale geschiedenis uiteen werd gezet (voor een Engelsman was het in vroegere dagen niet ongewoon om meer dan 100 man personeel in dienst te hebben...), maar ook een fort, het park, de tuinen en zelfs een planetarium. Inderdaad dit laatste was niet heel Indiaas, maar wel leuk en informatief. We hebben hier nog enorm veel lol gehad om de dame die de presentatie gaf. Zij had uberduidelijk gezegd dat de mobiele telefoon uitgezet moest worden en natuurlijk zette iemand na 2 minuten zijn mobiel alweer aan (en dat kan je natuurlijk goed zien in een donkere zaal). Ze ging echt helemaal los in het Engels met schattig Indiaas accent, de presentatie werd stopgezet en een lange preek volgde. Echt te grappig.



Daarna was het alweer tijd om deze miljoenenstad (+/-16 miljoen inwoners!!) middels een prima nachttrein in te ruilen voor Varanasi, een van 's werelds oudste steden. Dit is een heilige stad voor Hindoes en voor ons het toneel van een bizar schouwspel. Hindoes geloven namelijk in reincarnatie, maar het nadeel hiervan is dat je niet weet hoe en als wat je terugkomt. Als je goed hebt geleefd, kom je terug in een hogere kaste, maar als je je hebt misdragen zou je wel eens kunnen worden hergeboren als een dier... Als je echter in Varanasi aan de heilige rivier de Ganges wordt gecremeerd maak je geen onderdeel meer uit van de reincarnatie, maar ga je rechtstreeks naar de hemel! Dit betekent natuurlijk dat mensen van heinde en verre hierheen worden gebracht om gecremeerd te worden. Of sterker nog, mensen komen speciaal hierheen om te sterven.

In Varanasi bevinden zich vervolgens op diverse plekken 'burning ghats' (relatief open plekken langs de rand van de rivier) waar het feitelijke verbranden plaatsvindt. Via een gesprek met een soort begrafenisondernemer zijn we het volgende te weten gekomen: er is voor 1 lichaam ongeveer 360 kg hout nodig en het verbranden duurt ongeveer 3 uur. Na het bouwen van de brandstapel wordt het in doeken gewikkelde lichaam, dat net in de Ganges is gewassen, erop gelegd. Vervolgens is het af en toe nodig om met een stok op het lichaam te slaan zodat het breekt en hierdoor beter verbrandt... Uiteindelijk blijft er bij de mannen vaak een stukje borstkas over en bij de vrouwen een stukje heupbeen. Dit wordt dan symbolisch samen met eventuele overige resten en het as in de rivier gegooid. Hiermee is het ritueel voor de genodigden (alleen mannen, vrouwen zouden de neiging hebben zich in het vuur te storten...) afgerond.

Gedurende de ochtend en de avond staan er vervolgens allerlei kasteloze mensen in het water om alle smurrie rondom te ghats te zeven op zoek naar... sieraden, gouden tanden, etc.. Op een of andere manier is dit voor de familie van de doden geen probleem. Het 'proces' is immers afgerond.
Ondanks het feit dat je dit alles recht voor je neus ziet gebeuren, hebben wij het ervaren als een mooi en respectvol ritueel. Echter geen foto's, dit mocht niet en daar konden we ons wel iets bij voorstellen.

In bepaalde gevallen worden lijken trouwens niet verbrand. Als iemand bijvoorbeeld gestorven is tijdens een zwangerschap, door een slangenbeet, door lepra, nog een kind was of een monnik, dan is die persoon al puur. In dit geval wordt het lichaam in doeken gewikkeld en met stenen verzwaard in de rivier geworpen. Zoals wel vaker in India werkt dit niet altijd zoals het is bedoeld. Met als gevolg dat we regelmatig een lijk op de rivier voorbij zagen drijven. En af en toe spoelde die natuurlijk ook aan, met alle gevolgen van dien....



Oh ja, hadden we al verteld dat iedereen zich in het kader van een reinigingsritueel ook nog wast in deze zelfde rivier? Of gewoon even lekker gaat zwemmen om af te koelen. Overigens komen niet alleen de lijken en het as in het water terecht. Ook het riool en weten wij veel wat nog meer komen op de Ganges uit. Wij hebben in ieder geval heel erg ons best gedaan om het water vooral niet aan te raken.




We hebben 's ochtends vroeg om half zes (ja echt, vandaar de kleine oogjes!) een boottochtje gemaakt om dit alles vanaf de Ganges te kunnen aanschouwen.




De stad zelf was trouwens te vies voor woorden. Het deel waar wij zaten bestond uit allerlei kleine gangetjes waar natuurlijk ook (heilige) koeien rondliepen, dat was dan wel weer erg grappig.



Verder moest Caren nog met drie meisjes op de foto, ze vonden het echt geweldig om zichzelf vervolgens terug te zien op het schermpje.



Tja, en we blijven ons verbazen over het straatbeeld.



Gelukkig hadden we een fijn hotelletje gevonden met een mooi uitzicht, waar we ons terug konden trekken om even weg te zijn uit de viezigheid en het eeuwige gezeur van touts aan ons hoofd en echt te genieten van de indrukwekkende omgeving.





Het is gewoon heel jammer, maar iedereen lijkt altijd van alles aan ons te willen verkopen, echt zo vermoeiend. Zelfs een leuk gesprekje met een schattig jongetje bleek weer een truuk toen hij na zo'n 3 minuten over de winkel van zijn oom begon.
Bij het eerstvolgende kereltje dat op ons afkwam met de vraag 'Where are you from?' stelden we dan ook vrij snel de tegenvraag 'Does your uncle have a shop?'. Uit het feit dat hij zich geen raad wist met deze vraag haalden wij dat we dit weer heel goed hadden doorzien. Maar goed, het was een leuk ventje dus gezellig verder gekletst. Voor een 8-jarig jochie had hij wel een hele lijst met diepzinnige vragen, waaronder 'What is your future planning?'. Haha, we konden ons eigenlijk niet voorstellen dat je dat op die leeftijd zou vragen en dachten meteen aan een tv-programma met Jochem van Gelder ofzo, maar desondanks braaf geantwoord en natuurlijk gevraagd wat zijn future planning dan was. Dat was: 'to become a computer software engineer', heel grappig. De grootste grap was wel toen hij vroeg: 'Are you royal?' en Rinze zei 'No, are you?' en hij doodgewoon ja antwoordde! Toen hij aan het einde van het gesprek keurig een hand gaf aan ons beiden en een zeer nette man van 10 meter verderop nog even voorstelde als zijn vader, kwamen wij tot de conlusie dat onze eerste inschatting misschien toch niet helemaal de juiste was...

Wij waren in ieder geval allang blij dat we toch zoveel mogelijk proberen aardig te blijven tegen iedereen die ons, helaas vaak op een vervelende manier, aanspreekt.
Dat klinkt niet erg positief, maar zo ervaren we het op dit moment echt. Op de een of andere manier blijkt het voor ons heel moeilijk om in contact te komen met de leuke Indiërs. Zo is een glimlach van iemand die we op straat tegenkomen een zeldzaamheid.

Gelukkig!! Net nadat we dit hebben geschreven, blijkt het ook heel anders te kunnen...