林淋 en 吴浩 op Chinese les
Na Vietnam was het tijd voor het altijd enerverende China! Aan de Chinese kant van de grens nog wat formulieren ingevuld en al snel kregen we onze stempels. Nadat we onze paspoorten terugkregen, moesten we van de beambte nog wel even op 1 van de electronische beoordelingsknoppen drukken. Hoe klantvriendelijk en soepel had hij ons geholpen? Omdat we ten eerste erg tevreden waren en het ons ten tweede wat onverstandig leek om bij zo'n grenspost heel kritisch te zijn, hebben we beiden natuurlijk braaf op de vrolijkste smiley gedrukt... Wij vonden het eigenlijk een vrij kapitalistische exercitie voor zo'n communistisch land. Bij de bagagecontrole bleek echter al snel dat China toch nog steeds heel communistisch is. Ze waren namelijk op zoek naar onze Lonely Planet. Op diverse internetfora hadden we al gelezen dat de reisgids niet door de censuur heenkomt omdat Taiwan niet als onderdeel van China is opgenomen. Nadat Rinze zich bijna had versproken "No, we euhm I do not have the lonely planet in my bag", konden ze hem toch niet vinden. De LP bleek niet in Rinzes hoofdvak te zitten. Dit tot zichtbare teleurstelling van de douanier die hier de LP van India vond (hij snapte er duidelijk echt niets van...). Hij zat ook niet in de uitgebreid gecontrolleerde boekentas die Caren bij zich had. Onze illegaal gekopieerde LP, in Vietnam voor een prikkie op de kop getikt, zat namelijk diep in Carens tas. Uiteindelijk was het niet zo erg geweest als ie hem wel had gevonden, de delen die we echt nodig hebben, hadden we er voor de zekerheid al uitgescheurd en ergens anders verstopt.
We hoorden later trouwens van andere reizigers dat je in datzelfde Chinese grensstadje meteen een nieuwe kunt kopen!?!
Toen was het tijd voor de "Vomit-express", een 10 uur durende busrit naar Kunming. We waren nogal onder de indruk van deze titel, die we tijdens voorbereidingen op websites van medereizigers hadden gevonden, en we hadden dus maar besloten een wagenziektepilletje te slikken. Misschien kwam het door deze pil, maar eerlijk gezegd vonden wij de rit qua misselijkheid erg meevallen (wij waren het eerste uur volledig knockout, maar toch..). Voor een groot deel van de Chinezen (lees: de hele bus, behalve wij) bleek dit echter niet het geval. Echt werkelijk iedereen ging over zijn nek! In ieder geval erg verstandig van de busmaatschappij om van te voren plastic zakjes uit te delen.
Na eerst een nachtje in een hotel konden we zondag kennismaken met Maggie, onze Chinese juf voor de komende twee weken. Maggie is overigens niet haar echte naam, maar haar Engelse naam. Dit is vrij gebruikelijk bij Chinezen die Engels spreken, omdat de gemiddelde buitenlander die Chinese namen maar niet kan onthouden. Na 4 dagen moesten wij er in ieder geval ook aan geloven. Eerst had ze de meest gebruikelijke 30 achternamen inclusief karakter op het schoolbord gezet en toen mochten we kiezen. Ietwat practisch ingesteld hebben we beiden voor een relatief eenvoudig en mooi karakter gekozen. Caren is mevrouw Lin geworden en Rinze meneer Wu. Maggie vond eigenlijk dat de naam Mao veel beter bij Rinze paste, maar dit leek hem toch niet zo geslaagd. Na het uitzoeken van de achternaam was het natuurlijk tijd voor de voornaam. Caren werd tot Lin gekroond en Rinze werd Hao, oftewel Lin Lin en Wu Hao. Dat dit geen vreemde actie was bleek een paar dagen later in de kroeg toen een aantal Chinezen ineens naar onze Chinese naam vroegen.
Na de kennismaking en een Chinese lunch werden we naar ons appartement gebracht. Behoorlijk spannend, want wat kun je verwachten voor 25 Euro? Voor de volle twee weken wel te verstaan. Gelukkig was het een prima plekje. We hadden een eigen slaapkamer. De woonkamer, keuken en badkamer deelden we met de Australische Luke. Ook de locatie van het appartement vonden we helemaal top. Er waren heel handig een paar winkeltjes met westerse producten in de buurt, maar toch was het een echte Chinese buurt.
Maandag was het tijd voor onze eerste Chinese (Mandarijnse) les. Echt zo apart, Mandarijn werkt namelijk met 4 tonen (gelijke toon; omhoog; eerst naar beneden, dan omhoog; naar beneden). Helaas, voor ons toonlozen, komt dit vrij nauw. Als je wat tegen je moeder ('ma' op gelijke toon) wilt zeggen en je let niet op, kun je haar zo uitschelden ('ma' met toon naar beneden) of haar voor paard ('ma' eerst naar beneden en dan omhoog) uitmaken, niet veel beter dus. In het algemeen komt het er in ieder geval op neer dat een zelfde woord vier verschillende betekenissen heeft, die door de toon wordt bepaald. Woordjes leren bestaat dus ook uit tonen leren!
Wij hebben ons naast de tonen eerst op het Pinyin gestort. Dit is de Chinese taal uitgeschreven in 'ons' alfabet, ontwikkeld om het Chinees leren voor kinderen, maar vooral voor buitenlanders te vereenvoudigen. Bij een Chinees karakter hebben wij natuurlijk helemaal geen idee hoe we dat uit moeten spreken. Helaas heeft het Pinyin regelmatig een heel verschillende uitspraak dan wij zouden verwachten. Zo spreek je 'zhong' uit als djom en 'qu' als tsjie, die zagen wij in ieder geval niet aankomen. Samengevat moet je dus naast het leren van woordjes en de bijbehorende tonen ook nog eens de nieuwe klanken onthouden. Onmogelijk in het begin, maar na een tijdje blijkt er ook in Chinees een bepaalde logica te zitten.
Gelukkig bevat de Chinese taal ook onderdelen die juist supermakkelijk zijn. Zo bestaat er geen verleden, tegenwoordige of toekomstige tijd en verandert het werkwoord ook nog eens niet mee met het onderwerp. 'Wo chi fan' betekent dus zowel, ik ging eten, ik at, ik ben aan het eten, ik eet, als ik ga eten (soms ook ik wil eten) en 'women chi fan' is hetzelfde maar dan voor wij. Vaak zeggen Chinezen er gewoon gisteren of morgen bij voor de duidelijkheid. Bovendien gebruiken ze nauwelijks voorzetsels, lekker makkelijk.
Na twee weken zijn we in ieder geval best tevreden met het resultaat. De basics kunnen we nu wel en een simpele vraag stellen en het antwoord begrijpen lukt meestal ook nog wel. Voor reizen blijkt dit superhandig, want in tegenstelling tot onze vorige bezoeken hoeven we nu niet alles meer met handen en voeten uit te leggen.
We hebben ons alleen nog helemaal niet gericht op de karakters: het schijnt dat een opgeleide Chinees er zo'n 6 tot 8 duizend actief kent!!
We kennen er natuurlijk wel een paar en sommigen geven wel een heel mooi inzicht in de Chinese cultuur. Zo is hallo: 你 好 (ni hao), wat letterlijk 'jij goed' betekent. Het laatste karakter voor goed is weer opgebouwd uit een karakter voor vrouw en een karakter voor zoon, grappig toch?
Het schijnt dat je met een kennis van 3 duizend karakters de krant kan lezen, dus de kans is vrij klein dan wij er de komende weken ook nog een keer zo bijstaan.
Bij zo'n taal leren liepen we ook tegen allemaal dingen aan waar we vantevoren nog nooit bij stil hadden gestaan, bijvoorbeeld:
- Hoe sms je in het Chinees, zo'n telefoon heeft echt maar een paar knopjes?
- Hoe email je in het Chinees, ze gebruiken gewoon een qwerty- toetsenbord?
- Hoe spel je in het Chinees?
- Hoe zoek je de betekenis van een karakter op in een woordenboek?
De eerste twee dingen doen Chinezen via Pinyin: ze toetsen het Pinyin in en vervolgens verschijnen er een aantal karakters op het scherm en dan kiezen ze daaruit het juiste karakter. Best een handig systeem dus.
Spellen blijkt ook heel anders te werken dan bij ons. In het Chinees bestaan 11 basislijnen, waarmee je ieder karakter kan tekenen. Maar het is niet een kwestie van de gebruikte lijnen opnoemen, want hoe weet je nou hoe groot of hoe klein je die moet tekenen. Het blijkt dat je alleen een gespelt karakter kunt opschrijven als je dat karakter wel ongeveer kent. Maar dan slaat spellen toch eigenlijk nergens meer op?!
De laatste vraag is ook makkelijk te beantwoorden. Dat kan namelijk niet. Als je de betekenis van een karakter niet kent, moet je die maar een beetje raden of eerst rondvragen naar de uitspraak waarna je de betekenis op basis van de klank kunt opzoeken in Pinyinwoordenboeken.
Tot slot hebben we ons echt supergoed vermaakt in Kunming; leuke restaurantjes, gezellige kroegjes, etc. Onze Chinese juf was ook echt een schatje. Zo ontzettend Chinees dat het grappig was. We gingen vaak samen lunchen, waardoor we veel verschillende Chinese gerechten hebben gegeten, die vaak erg lekker bleken.
En natuurlijk ook nog wat culturele dingen gedaan.
Na twee weken tijd was het weer tijd geworden om afscheid te nemen van Kunming, ons appartementje en natuurlijk Maggie. Met de trein op naar Dali!
We hoorden later trouwens van andere reizigers dat je in datzelfde Chinese grensstadje meteen een nieuwe kunt kopen!?!
Toen was het tijd voor de "Vomit-express", een 10 uur durende busrit naar Kunming. We waren nogal onder de indruk van deze titel, die we tijdens voorbereidingen op websites van medereizigers hadden gevonden, en we hadden dus maar besloten een wagenziektepilletje te slikken. Misschien kwam het door deze pil, maar eerlijk gezegd vonden wij de rit qua misselijkheid erg meevallen (wij waren het eerste uur volledig knockout, maar toch..). Voor een groot deel van de Chinezen (lees: de hele bus, behalve wij) bleek dit echter niet het geval. Echt werkelijk iedereen ging over zijn nek! In ieder geval erg verstandig van de busmaatschappij om van te voren plastic zakjes uit te delen.
Na eerst een nachtje in een hotel konden we zondag kennismaken met Maggie, onze Chinese juf voor de komende twee weken. Maggie is overigens niet haar echte naam, maar haar Engelse naam. Dit is vrij gebruikelijk bij Chinezen die Engels spreken, omdat de gemiddelde buitenlander die Chinese namen maar niet kan onthouden. Na 4 dagen moesten wij er in ieder geval ook aan geloven. Eerst had ze de meest gebruikelijke 30 achternamen inclusief karakter op het schoolbord gezet en toen mochten we kiezen. Ietwat practisch ingesteld hebben we beiden voor een relatief eenvoudig en mooi karakter gekozen. Caren is mevrouw Lin geworden en Rinze meneer Wu. Maggie vond eigenlijk dat de naam Mao veel beter bij Rinze paste, maar dit leek hem toch niet zo geslaagd. Na het uitzoeken van de achternaam was het natuurlijk tijd voor de voornaam. Caren werd tot Lin gekroond en Rinze werd Hao, oftewel Lin Lin en Wu Hao. Dat dit geen vreemde actie was bleek een paar dagen later in de kroeg toen een aantal Chinezen ineens naar onze Chinese naam vroegen.
Na de kennismaking en een Chinese lunch werden we naar ons appartement gebracht. Behoorlijk spannend, want wat kun je verwachten voor 25 Euro? Voor de volle twee weken wel te verstaan. Gelukkig was het een prima plekje. We hadden een eigen slaapkamer. De woonkamer, keuken en badkamer deelden we met de Australische Luke. Ook de locatie van het appartement vonden we helemaal top. Er waren heel handig een paar winkeltjes met westerse producten in de buurt, maar toch was het een echte Chinese buurt.
Maandag was het tijd voor onze eerste Chinese (Mandarijnse) les. Echt zo apart, Mandarijn werkt namelijk met 4 tonen (gelijke toon; omhoog; eerst naar beneden, dan omhoog; naar beneden). Helaas, voor ons toonlozen, komt dit vrij nauw. Als je wat tegen je moeder ('ma' op gelijke toon) wilt zeggen en je let niet op, kun je haar zo uitschelden ('ma' met toon naar beneden) of haar voor paard ('ma' eerst naar beneden en dan omhoog) uitmaken, niet veel beter dus. In het algemeen komt het er in ieder geval op neer dat een zelfde woord vier verschillende betekenissen heeft, die door de toon wordt bepaald. Woordjes leren bestaat dus ook uit tonen leren!
Wij hebben ons naast de tonen eerst op het Pinyin gestort. Dit is de Chinese taal uitgeschreven in 'ons' alfabet, ontwikkeld om het Chinees leren voor kinderen, maar vooral voor buitenlanders te vereenvoudigen. Bij een Chinees karakter hebben wij natuurlijk helemaal geen idee hoe we dat uit moeten spreken. Helaas heeft het Pinyin regelmatig een heel verschillende uitspraak dan wij zouden verwachten. Zo spreek je 'zhong' uit als djom en 'qu' als tsjie, die zagen wij in ieder geval niet aankomen. Samengevat moet je dus naast het leren van woordjes en de bijbehorende tonen ook nog eens de nieuwe klanken onthouden. Onmogelijk in het begin, maar na een tijdje blijkt er ook in Chinees een bepaalde logica te zitten.
Gelukkig bevat de Chinese taal ook onderdelen die juist supermakkelijk zijn. Zo bestaat er geen verleden, tegenwoordige of toekomstige tijd en verandert het werkwoord ook nog eens niet mee met het onderwerp. 'Wo chi fan' betekent dus zowel, ik ging eten, ik at, ik ben aan het eten, ik eet, als ik ga eten (soms ook ik wil eten) en 'women chi fan' is hetzelfde maar dan voor wij. Vaak zeggen Chinezen er gewoon gisteren of morgen bij voor de duidelijkheid. Bovendien gebruiken ze nauwelijks voorzetsels, lekker makkelijk.
Na twee weken zijn we in ieder geval best tevreden met het resultaat. De basics kunnen we nu wel en een simpele vraag stellen en het antwoord begrijpen lukt meestal ook nog wel. Voor reizen blijkt dit superhandig, want in tegenstelling tot onze vorige bezoeken hoeven we nu niet alles meer met handen en voeten uit te leggen.
We hebben ons alleen nog helemaal niet gericht op de karakters: het schijnt dat een opgeleide Chinees er zo'n 6 tot 8 duizend actief kent!!
We kennen er natuurlijk wel een paar en sommigen geven wel een heel mooi inzicht in de Chinese cultuur. Zo is hallo: 你 好 (ni hao), wat letterlijk 'jij goed' betekent. Het laatste karakter voor goed is weer opgebouwd uit een karakter voor vrouw en een karakter voor zoon, grappig toch?
Het schijnt dat je met een kennis van 3 duizend karakters de krant kan lezen, dus de kans is vrij klein dan wij er de komende weken ook nog een keer zo bijstaan.
Bij zo'n taal leren liepen we ook tegen allemaal dingen aan waar we vantevoren nog nooit bij stil hadden gestaan, bijvoorbeeld:
- Hoe sms je in het Chinees, zo'n telefoon heeft echt maar een paar knopjes?
- Hoe email je in het Chinees, ze gebruiken gewoon een qwerty- toetsenbord?
- Hoe spel je in het Chinees?
- Hoe zoek je de betekenis van een karakter op in een woordenboek?
De eerste twee dingen doen Chinezen via Pinyin: ze toetsen het Pinyin in en vervolgens verschijnen er een aantal karakters op het scherm en dan kiezen ze daaruit het juiste karakter. Best een handig systeem dus.
Spellen blijkt ook heel anders te werken dan bij ons. In het Chinees bestaan 11 basislijnen, waarmee je ieder karakter kan tekenen. Maar het is niet een kwestie van de gebruikte lijnen opnoemen, want hoe weet je nou hoe groot of hoe klein je die moet tekenen. Het blijkt dat je alleen een gespelt karakter kunt opschrijven als je dat karakter wel ongeveer kent. Maar dan slaat spellen toch eigenlijk nergens meer op?!
De laatste vraag is ook makkelijk te beantwoorden. Dat kan namelijk niet. Als je de betekenis van een karakter niet kent, moet je die maar een beetje raden of eerst rondvragen naar de uitspraak waarna je de betekenis op basis van de klank kunt opzoeken in Pinyinwoordenboeken.
Tot slot hebben we ons echt supergoed vermaakt in Kunming; leuke restaurantjes, gezellige kroegjes, etc. Onze Chinese juf was ook echt een schatje. Zo ontzettend Chinees dat het grappig was. We gingen vaak samen lunchen, waardoor we veel verschillende Chinese gerechten hebben gegeten, die vaak erg lekker bleken.
En natuurlijk ook nog wat culturele dingen gedaan.
Na twee weken tijd was het weer tijd geworden om afscheid te nemen van Kunming, ons appartementje en natuurlijk Maggie. Met de trein op naar Dali!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten