Eternal spring??

Na 2 weken in Kunming hadden we echt zin om weer op pad te gaan. En daarin waren we niet alleen. Het is duidelijk dat het economisch meezit in China, want het leek wel alsof half China had bedacht dat het leuk was om op vakantie naar Dali te gaan.
De slaaptrein zat stampvol, maar we hadden een prima plekje dat we in ons allerbeste Chinees helemaal zelf hadden geregeld (beetje jammer wel dat de kassajuffrouw vervolgens alles in het Engels herhaalde, maar goed...). Helaas bleek al snel dat we echt een enorme snurker in onze coupe hadden liggen. Niet zo eentje die een beetje zwaar ademt, maar zo eentje die bijna lijkt te stikken en dan toch op het allerlaatste moment naar adem hapt... Het was zelfs zo erg dat oordopjes en ipods (volume hard) geen uitweg meer boden. Gelukkig had ook zijn eigen vrouw er na uren wakker liggen genoeg van en heeft hem toen, tot grote opluchting van de gehele coupe, verteld dat ie maar een tijdje wakker moest blijven zodat de rest nog wat kon slapen.

Eenmaal in Dali werden we aangesproken door een dame met de vraag of ze ons naar de oude stad moest brengen. Na wat onderhandelen over de prijs dachten we dat we in een taxi zouden stappen. We bleken echter in een soort van geblindeerde maffia-auto vervoerd te worden. Heel apart allemaal, maar we werden keurig volgens afspraak op de juiste plek afgeleverd.

Toen we uitstapten, kwam er 'snel' een ontzettend schattig oud omaatje op ons afgestrompeld. Ze wees wat op een kaartje en vervolgens naar de grond en bleef maar 'chippo, chippo' zeggen. Caren dacht nog dat we op de grond moesten slapen (oud Tibetaans gebruik?), maar Rinze had de geniale ingeving dat ze vast cheap bedoelde. Meegegaan met oma dus en in een superleuk guesthouse in Tibetaanse stijl beland (met een gewoon bed).
Eerst maar even wat bijgeslapen en toen uitgebreid ontbeten. Het was namelijk Carens verjaardag en het was net alsof ze het wisten: er stonden wentelteefjes op het menu! Iedereen via deze weg nog bedankt voor alle smsjes en mailtjes etc., echt superleuk!!

Dali bleek een ontzettend pittoresk plaatsje te zijn met een schitterende setting, kleine kanaaltjes en -niet onbelangrijk- een wandelgebied, waardoor je eindeloos rustig rond kon dwalen.



We hebben ook nog een dagje fietsen gehuurd om de omgeving wat te verkennen. Om de een of andere reden zijn zelfs achterafwegen hier nog zesbaanswegen. Ze hebben hier natuurlijk geen last van ruimtegebrek.




Dat het zo ontzettend toeristisch is, heeft trouwens ook zijn voordelen. We konden hierdoor op een bepaalde plek met een kabelbaantje naar een hooggelegen tempelcomplex. Vervolgens konden we vanaf hier een mooie wandeling van zo'n 11 km maken op een goed pad en op gelijke hoogte. Hierna werden we dan via een andere kabelbaan (ontworpen door Cableway Kingdom Austria?? dit verzinnen we echt niet zelf) weer naar beneden bracht. Superleuk! Handig ook zo'n goed pad, want dan kun je als Chinese dame gewoon je enorm hoge hakken aanhouden en in je allermooiste kleertjes de show stelen. Wij waren dus enigszins underdressed helaas.




Ook fijn van toeristisch gebied is dat je dan overal een lekker bakje koffie kunt scoren en 's ochtends als ontbijt brood kunt krijgen. Inmiddels zijn we buiten het toeristische circuit beland en smachten we echt naar een sneetje gewoon brood (of iets dat in ieder geval een beetje op brood lijkt...)!!

Maar goed, na Dali zijn we met een busje naar Lijiang gegaan. Slechts drie uur rijden, dus eigenlijk een kippe-eindje. Als plaspauze stopten we bij een enorme hal, waar we ineens een kaartje omgehangen kregen. We snapten er niets van, maar volgden braaf de massa natuurlijk. Die gigantische hal bleek een winkel te zijn! Heeeel vreemd.



Lijiang was zo mogelijk nog schattiger dan Dali! Wederom een oude binnenstad, maar dan met allemaal kleine steegjes waar je heerlijk kon verdwalen en waar je op iedere hoek wel weer een foto wou maken.




's Avonds was de stad echt sprookjesachtig mooi verlicht.



Toen we in Lijiang aankwamen werden we dit keer door een jong meisje onderschept. Ze sprak geen Engels dus we moesten het met ons Chinees doen, nou hadden we wel zin om onze Chinese onderhandelingszinnetjes te testen, dus met haar meegelopen. En met succes. Ze werkte bij een superschattig klein hotelletje middenin de oude stad. Echt een fantastisch plekje waar we met veel plezier 3 nachten zijn gebleven.



Naast het onderhandelen gaat het trouwens echt de goede kant op met ons Chinees. Iedereen begint het te begrijpen. Zo had Caren het eerst een keer vriendelijk geprobeerd: 'zoeeo'. Hmm blijkbaar niet helemaal de goede toon. Daarom maar eens wat strenger en met iets meer (4de) toon....'ZOEEO!'.
Tot onze grote euforie begreep de Chinese hond in het cafe toen feilloos dat hij moest gaan zitten...

Na wat rondvraag bleken we via ons hotel naar de Tiger leaping gorge (een bekende kloof in de omgeving van Lijiang) te kunnen. Dat de gids geen Engels sprak vonden we niet zo'n bezwaar. In veel gevallen is het Engels van een gids toch niet te verstaan en ook de driedubbele prijs die we hiervoor zouden moeten betalen vonden we wat overdreven. Daarom zaten we de volgende ochtend in bus vol Chinezen op weg naar dit speciale punt in de rivier.



Natuurlijk begon de dag traditiegetrouw met een welkomslied, gezongen door onze stoere en inderdaad geen Engels sprekende gids. Na een behoorlijk stuk rijden stopten we bij de eerste bocht in de Yangzi-rivier. Volgens het deels in Engels vertaalde informatiebord was deze eerste bocht een werkelijk natuurwonder. Misschien zijn we na 9 maanden te verwend geworden of misschien lag het aan het ontbreken van een Engelse gids, maar het wonder hier is volledig aan ons voorbijgegaan... Een bocht in een rivier is toch vrij gewoon?!?! Gezien het vermoedelijke wonder hieronder voor de zekerheid toch maar even twee foto's.



Ter vermaak werd er ook nog een leuk communistisch toneelstukje opgevoerd.



Na nog meer bus was het tijd voor de Chinese lunch. Met zijn allen aan een ronde tafel en inderdaad de lunch was weer heerlijk. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat Chinees eten echt superlekker is, mits er een Engelse kaart aanwezig is of dat er door een Chinees voor je wordt besteld. Bovendien is het eigenlijk een heel gezellig, sociaal gebeuren om een beetje gezamenlijk eten uit dezelfde bakjes te vissen. De gids was zelfs nog onder de indruk van onze behendigheid met de stokjes, jaja!
Nu we een volle buik hadden was het tijd voor de niet ongevaarlijke wandeling naar de Tiger leaping gorge. Gelukkig stonden er overal duidelijke Engelstalige instructies, waardoor we geen moment in gevaar zijn geweest.



De naamgeving van de Tiger leaping gorge komt trouwens voort uit de mythe die zegt dat alleen een tijger op dit punt de rivier over kon steken. Hij springt dan via de rots in het midden (zie onderstaande foto, als je goed kijkt zie de dat de Chinezen voor de duidelijkheid zelfs een beeld van een tijger hebben geplaatst, ai) naar de overkant. Verder is het lawaai van het al het natuurgeweld hier net een brullende tijger.



Na wederom veel bussen, kwamen we 's avonds tevreden terug in Lijang. Ondanks wat regen en kou was het toch een bijzonder indrukwekkende en geslaagde dag.

We hebben het sowieso wel echt ontzettend koud gehad de afgelopen weken. Yunnan schijnt de provincie van de eeuwige lente te zijn, maar dat hebben wij toch anders ervaren. Vooral 's avonds steeg het kwik vaak niet boven de 5 graden! We hadden gelukkig wel een electrische deken en een dik dekbed, maar dat betekende dat het alleen in bed lekker warm was.
Samengevat hadden we echt behoefte aan een beetje warmte. Dat kwam goed uit want we hadden al een vliegticket op zak richting Jinghong, het 'kleine' stukje tropen van China.

Op het vliegveld aangekomen bleek dit ons toestel:



We vonden het een bijzonder naamgeving. Moesten we onszelf gelukkig prijzen dat we in dit toestel mochten of moesten we nu op een flinke portie geluk gaan hopen?

Tibet

Omdat we verschillende vragen vanuit Nederland ontvingen en omdat onszelf ook een aantal zaken op is gevallen, hieronder een soort van special over Tibet...

Vanuit China volgen wij via de Nederlandse berichtgeving (natuurlijk) de situatie in Tibet. Gelukkig voor ons is de Nederlandse media blijkbaar niet belangrijk genoeg om te blokkeren. Zwaar irritant trouwens die blokkades: naast onder andere wikipedia, CNN videos en YouTube kunnen we ook blogspot (grrr) en hyves (?) niet bekijken. Gelukkig hebben we een achteringang gevonden via www.instantunblock.com.

Maar goed, toen we in Kunming de eerste berichten over Tibet hadden gelezen, hebben we maar eens wat rondvraag gedaan in onze Chinese 'vriendenkring'. Ten eerste bleek dat zij op dat moment absoluut niet op de hoogte waren van de situatie in Tibet. Wel wisten ze te vertellen dat het opleidingsniveau in Tibet bijzonder laag ligt, dat de mensen niet goed willen luisteren (naar de Chinese overheid?) en dat ze vrij agresief zijn. Volgens onze juf (letterlijk) een gevaarlijke plek met domme mensen waar altijd problemen zijn.

Nu, twee weken later, is Tibet ook in China groot nieuws. Zo zaten we gisteren naar CCTV9 (Engelstalige staatstelevisie) te kijken en kregen we dus de Chinese variant van alle gebeurtenissen voorgeschoteld.
Hierbij viel ons een aantal zaken op. Ten eerste zien we eigenlijk geen Chinese politie in actie. Tenzij ze worden aangevallen of gewond zijn. Ten tweede worden de beelden zo geknipt dat je steeds agresieve relschoppers en rennende monikken door elkaar heenziet, waardoor de suggestie wordt gewekt dat de monikken eveneens relschoppers zijn. Vervolgens wordt er bijzonder veel aandacht besteed aan enkele lokale slachtoffers van de rellen. Zowel aan de zijde van de burgers als aan de kant van de politie. Hierbij wordt elk slachtoffer uitgebreid geintroduceerd en alle gruwelijkheden breeduit uitgemeten. Schrijnende verhalen natuurlijk met ronduit schokkende beelden. Opvallend is trouwens dat bijna alle slachtoffers eindigen met dezelfde wens "I hope the government will severly punish the rioters".
Tot slot vonden wij het bijzonder om te merken dat er heel duidelijk werd gewezen op de standpunten van de buitenlandse media, die volgens de Chinese media een uiterst eenzijdig beeld hebben.

Voor de geintereseerden hier een tweetal links naar een tekstuele beschrijvingen van nieuwsfilmpjes: Verslag I en Verslag II. Op de site van CCTV9 staat eveneens een video van de uitzending, maar dat krijgen wij hier niet aan de praat. Bij dit videoverslag wel even een waarschuwing: de beelden zijn af en toe echt schokkend (Caren is gestopt met kijken).

Overigens merken wij tijdens ons reis verder helemaal niets van de gebeurtenissen in Tibet, het is dan ook duizenden kilometers verderop natuurlijk.

林淋 en 吴浩 op Chinese les

Na Vietnam was het tijd voor het altijd enerverende China! Aan de Chinese kant van de grens nog wat formulieren ingevuld en al snel kregen we onze stempels. Nadat we onze paspoorten terugkregen, moesten we van de beambte nog wel even op 1 van de electronische beoordelingsknoppen drukken. Hoe klantvriendelijk en soepel had hij ons geholpen? Omdat we ten eerste erg tevreden waren en het ons ten tweede wat onverstandig leek om bij zo'n grenspost heel kritisch te zijn, hebben we beiden natuurlijk braaf op de vrolijkste smiley gedrukt... Wij vonden het eigenlijk een vrij kapitalistische exercitie voor zo'n communistisch land. Bij de bagagecontrole bleek echter al snel dat China toch nog steeds heel communistisch is. Ze waren namelijk op zoek naar onze Lonely Planet. Op diverse internetfora hadden we al gelezen dat de reisgids niet door de censuur heenkomt omdat Taiwan niet als onderdeel van China is opgenomen. Nadat Rinze zich bijna had versproken "No, we euhm I do not have the lonely planet in my bag", konden ze hem toch niet vinden. De LP bleek niet in Rinzes hoofdvak te zitten. Dit tot zichtbare teleurstelling van de douanier die hier de LP van India vond (hij snapte er duidelijk echt niets van...). Hij zat ook niet in de uitgebreid gecontrolleerde boekentas die Caren bij zich had. Onze illegaal gekopieerde LP, in Vietnam voor een prikkie op de kop getikt, zat namelijk diep in Carens tas. Uiteindelijk was het niet zo erg geweest als ie hem wel had gevonden, de delen die we echt nodig hebben, hadden we er voor de zekerheid al uitgescheurd en ergens anders verstopt.
We hoorden later trouwens van andere reizigers dat je in datzelfde Chinese grensstadje meteen een nieuwe kunt kopen!?!

Toen was het tijd voor de "Vomit-express", een 10 uur durende busrit naar Kunming. We waren nogal onder de indruk van deze titel, die we tijdens voorbereidingen op websites van medereizigers hadden gevonden, en we hadden dus maar besloten een wagenziektepilletje te slikken. Misschien kwam het door deze pil, maar eerlijk gezegd vonden wij de rit qua misselijkheid erg meevallen (wij waren het eerste uur volledig knockout, maar toch..). Voor een groot deel van de Chinezen (lees: de hele bus, behalve wij) bleek dit echter niet het geval. Echt werkelijk iedereen ging over zijn nek! In ieder geval erg verstandig van de busmaatschappij om van te voren plastic zakjes uit te delen.

Na eerst een nachtje in een hotel konden we zondag kennismaken met Maggie, onze Chinese juf voor de komende twee weken. Maggie is overigens niet haar echte naam, maar haar Engelse naam. Dit is vrij gebruikelijk bij Chinezen die Engels spreken, omdat de gemiddelde buitenlander die Chinese namen maar niet kan onthouden. Na 4 dagen moesten wij er in ieder geval ook aan geloven. Eerst had ze de meest gebruikelijke 30 achternamen inclusief karakter op het schoolbord gezet en toen mochten we kiezen. Ietwat practisch ingesteld hebben we beiden voor een relatief eenvoudig en mooi karakter gekozen. Caren is mevrouw Lin geworden en Rinze meneer Wu. Maggie vond eigenlijk dat de naam Mao veel beter bij Rinze paste, maar dit leek hem toch niet zo geslaagd. Na het uitzoeken van de achternaam was het natuurlijk tijd voor de voornaam. Caren werd tot Lin gekroond en Rinze werd Hao, oftewel Lin Lin en Wu Hao. Dat dit geen vreemde actie was bleek een paar dagen later in de kroeg toen een aantal Chinezen ineens naar onze Chinese naam vroegen.

Na de kennismaking en een Chinese lunch werden we naar ons appartement gebracht. Behoorlijk spannend, want wat kun je verwachten voor 25 Euro? Voor de volle twee weken wel te verstaan. Gelukkig was het een prima plekje. We hadden een eigen slaapkamer. De woonkamer, keuken en badkamer deelden we met de Australische Luke. Ook de locatie van het appartement vonden we helemaal top. Er waren heel handig een paar winkeltjes met westerse producten in de buurt, maar toch was het een echte Chinese buurt.





Maandag was het tijd voor onze eerste Chinese (Mandarijnse) les. Echt zo apart, Mandarijn werkt namelijk met 4 tonen (gelijke toon; omhoog; eerst naar beneden, dan omhoog; naar beneden). Helaas, voor ons toonlozen, komt dit vrij nauw. Als je wat tegen je moeder ('ma' op gelijke toon) wilt zeggen en je let niet op, kun je haar zo uitschelden ('ma' met toon naar beneden) of haar voor paard ('ma' eerst naar beneden en dan omhoog) uitmaken, niet veel beter dus. In het algemeen komt het er in ieder geval op neer dat een zelfde woord vier verschillende betekenissen heeft, die door de toon wordt bepaald. Woordjes leren bestaat dus ook uit tonen leren!

Wij hebben ons naast de tonen eerst op het Pinyin gestort. Dit is de Chinese taal uitgeschreven in 'ons' alfabet, ontwikkeld om het Chinees leren voor kinderen, maar vooral voor buitenlanders te vereenvoudigen. Bij een Chinees karakter hebben wij natuurlijk helemaal geen idee hoe we dat uit moeten spreken. Helaas heeft het Pinyin regelmatig een heel verschillende uitspraak dan wij zouden verwachten. Zo spreek je 'zhong' uit als djom en 'qu' als tsjie, die zagen wij in ieder geval niet aankomen. Samengevat moet je dus naast het leren van woordjes en de bijbehorende tonen ook nog eens de nieuwe klanken onthouden. Onmogelijk in het begin, maar na een tijdje blijkt er ook in Chinees een bepaalde logica te zitten.



Gelukkig bevat de Chinese taal ook onderdelen die juist supermakkelijk zijn. Zo bestaat er geen verleden, tegenwoordige of toekomstige tijd en verandert het werkwoord ook nog eens niet mee met het onderwerp. 'Wo chi fan' betekent dus zowel, ik ging eten, ik at, ik ben aan het eten, ik eet, als ik ga eten (soms ook ik wil eten) en 'women chi fan' is hetzelfde maar dan voor wij. Vaak zeggen Chinezen er gewoon gisteren of morgen bij voor de duidelijkheid. Bovendien gebruiken ze nauwelijks voorzetsels, lekker makkelijk.
Na twee weken zijn we in ieder geval best tevreden met het resultaat. De basics kunnen we nu wel en een simpele vraag stellen en het antwoord begrijpen lukt meestal ook nog wel. Voor reizen blijkt dit superhandig, want in tegenstelling tot onze vorige bezoeken hoeven we nu niet alles meer met handen en voeten uit te leggen.
We hebben ons alleen nog helemaal niet gericht op de karakters: het schijnt dat een opgeleide Chinees er zo'n 6 tot 8 duizend actief kent!!
We kennen er natuurlijk wel een paar en sommigen geven wel een heel mooi inzicht in de Chinese cultuur. Zo is hallo: 你 好 (ni hao), wat letterlijk 'jij goed' betekent. Het laatste karakter voor goed is weer opgebouwd uit een karakter voor vrouw en een karakter voor zoon, grappig toch?
Het schijnt dat je met een kennis van 3 duizend karakters de krant kan lezen, dus de kans is vrij klein dan wij er de komende weken ook nog een keer zo bijstaan.



Bij zo'n taal leren liepen we ook tegen allemaal dingen aan waar we vantevoren nog nooit bij stil hadden gestaan, bijvoorbeeld:
- Hoe sms je in het Chinees, zo'n telefoon heeft echt maar een paar knopjes?
- Hoe email je in het Chinees, ze gebruiken gewoon een qwerty- toetsenbord?
- Hoe spel je in het Chinees?
- Hoe zoek je de betekenis van een karakter op in een woordenboek?

De eerste twee dingen doen Chinezen via Pinyin: ze toetsen het Pinyin in en vervolgens verschijnen er een aantal karakters op het scherm en dan kiezen ze daaruit het juiste karakter. Best een handig systeem dus.
Spellen blijkt ook heel anders te werken dan bij ons. In het Chinees bestaan 11 basislijnen, waarmee je ieder karakter kan tekenen. Maar het is niet een kwestie van de gebruikte lijnen opnoemen, want hoe weet je nou hoe groot of hoe klein je die moet tekenen. Het blijkt dat je alleen een gespelt karakter kunt opschrijven als je dat karakter wel ongeveer kent. Maar dan slaat spellen toch eigenlijk nergens meer op?!
De laatste vraag is ook makkelijk te beantwoorden. Dat kan namelijk niet. Als je de betekenis van een karakter niet kent, moet je die maar een beetje raden of eerst rondvragen naar de uitspraak waarna je de betekenis op basis van de klank kunt opzoeken in Pinyinwoordenboeken.

Tot slot hebben we ons echt supergoed vermaakt in Kunming; leuke restaurantjes, gezellige kroegjes, etc. Onze Chinese juf was ook echt een schatje. Zo ontzettend Chinees dat het grappig was. We gingen vaak samen lunchen, waardoor we veel verschillende Chinese gerechten hebben gegeten, die vaak erg lekker bleken.



En natuurlijk ook nog wat culturele dingen gedaan.




Na twee weken tijd was het weer tijd geworden om afscheid te nemen van Kunming, ons appartementje en natuurlijk Maggie. Met de trein op naar Dali!

Veelzijdig Vietnam

Na een uurtje vliegen kwamen we 's middags uitgerust aan in Hanoi waar we, na wat onderhandelen, echt een schitterende kamer (of eigenlijk: balzaal) in het centrum hadden gevonden. We zouden hier echter niet lang blijven; de dag erna stond een tweedaagse tour naar Halong Bay op het programma. Inmiddels hadden we via sms al het adres van een goed reisbureau van Matthijs en Marloes doorgekregen die op dat moment niet alleen in Vietnam waren, maar ook heel toevallig die dagen naar Halong Bay zouden. Niet geheel ontoevallig zaten we dus de volgende ochtend met 5 Nederlanders en 5 anderen in de bus richting Halong Bay.
Hier lag een best wel luxe boot op ons te wachten en al snel hingen we heerlijk op de ligbedjes op het dak van onze boot. We hadden namelijk heel veel geluk met het weer. De laatste weken had dit gebied slechts kou, mist en regen gekend (volgens onze gids had de zon al 37 dagen niet geschenen), maar wij hadden een heerlijk zonnetje en op enig moment is de zonnebrand zelfs uit de tas gehaald.



Na een lekkere Vietnameze lunch op de boot voeren we al snel een surrealistische wereld in. Beetje moeilijk uit te leggen, maar gelukkig was het hier makkelijk om mooie foto's te maken.




In de middag werd de boot aangelegd tussen de karstgebergten. Hier konden we een stukje kajakken, erg leuk. Later ging ook hier de zon onder.



Na wederom een Vietnameze warme maaltijd en wat Tigerbiertjes was het al snel tijd om te gaan slapen. Na een heerlijk nachtje stond er -natuurlijk- een Vietnamees ontbijt voor ons klaar: warme noodle soep. Na het analyseren van ons ontbijt begonnen we aan een mooie terugtocht.



En op het vasteland stond wederom een heerlijke (je raadt het al) Vietnameze lunch op ons stond te wachten.

Terug in Hanoi hebben we afscheid genomen van Matthijs en Marloes, het was erg gezellig. Daarna linea recta naar ons favoriete Westerse restaurantje voor milkshakes, verse fruitsapjes, yoghurt met muesli, tosties, appelpannenkoekjes en papat met mayo, mmmmmm!



Een paar uur later was het voor ons tijd om op de nachttrein naar Sapa te stappen en na een redelijk nachtje kwamen we de volgende ochtend heel vroeg aan in het ijskoude Sapa. Vanwege de verhalen die we hadden gehoord, hadden we bij het onderhandelen direct op een electrische deken en verwarming ingezet. Na een poging tot bijslapen in de ochtend bleek dit nog steeds te koud en hebben we er ook nog maar extra dekens bijgevraagd...
Ondanks de kou hadden we hier toch weer geluk. Er scheen die dag namelijk wederom voor het eerst sinds weken een zonnetje, waardoor we een schitterend uitzicht hadden tijdens onze wandeling naar een nabijgelegen dorpje, Cat Cat.




Naast het landschap staat deze regio vooral bekend vanwege de diverse minderheidsgroeperingen die hier wonen. Het leuke is dat ook iedereen echt in traditionele klederdracht rondloopt. Vaak op blote voeten trouwens, brrr.



De volgende dag werd pas echt duidelijk hoeveel geluk we dag 1 hadden gehad. Het uitzicht werd duidelijk aanzienlijk minder indrukwekkend met dichte mist.



Hierna weer terug naar Hanoi. We waren zo slim geweest onze heerlijke kamer alvast voor 3 dagen te reserveren. Helaas kwamen we eerder midden in de nacht dan 's ochtends vroeg aan en moesten we iets van 2 uur wachten voordat ons hotel open ging. Gelukkig was er tegenover ons hotel een handige Vietnameze ondernemer die zijn restaurant vroeg open had gegooid. Het zat er dus vol met treinreizigers. Eenmaal in ons hotel bleek dat op een of andere voor ons onnavolgbare wijze onze reservering wel in het boek stond, maar dat de kamer niet beschikbaar was. Na wat irritatie over en weer bleek de kamer wel beschikbaar te zijn alleen niet meer tegen de afgesproken prijs die notabene naast de reservering stond. Het gevolg aan onze kant... nog meer irritatie, maar vooral vastberadenheid. Afspraak is afspraak, toch?! Uiteindelijk het hotel enigszins op stelten gezet en daarna hebben de dames hun charme maar in de strijd gegooid. Met als resultaat toch de balzaalkamer voor een beetje meer.
We hebben het maar op de inflatie gegooid. Die schijnt namelijk na Tet ontzettend te zijn gestegen. Met als grootste stijgers huisvestingskosten en eten (beiden iets van 15% !).

Verder bleek het in Hanoi nog een hele kunst om een eerlijke taxi-chauffeur te vinden. Het is ons in ieder geval niet gelukt! Ten eerste klopten de meters vaak voor geen meter (...), ten tweede nam de chauffeur nogal vaak de toeristische route, en dan ook echt zo erg dat zelfs wij het doorhadden. Sabine kwam met het briljante idee om dan maar gewoon van te voren een prijs af te spreken. Daardoor zaten wij lekker relaxed in de taxi en waren we ook veel sneller op de plaats van bestemming.

Natuurlijk was Hanoi verder hartstikke leuk. Zo zijn we uiteraard bij het Mausoleum van Ho Chi Minh en het bijbehorende museum geweest. Ho Chi Minh is de stichter van de communistische partij en dus echt de vader des vaderlands. Hij wordt ook steevast uncle Ho genoemd. Het museum was, zoals verwacht, echt een verheerlijking van ome Ho. We hebben in een deuk gelegen om bepaalde stukken die uitgestald waren. Bijvoorbeeld de ivoren stokjes waarmee ome Ho een keer rijst heeft gegeten, of de wierookhouder die een willekeurig persoon heeft gebruikt om Ho te herdenken na zijn dood.




En toen was het ineens alweer tijd om afscheid te nemen van Sabine! De afgelopen weken zijn echt voorbij gevlogen, dus het voelde alsof we haar alweer heel snel moesten uitzwaaien. Heel jammer, want het was supergezellig. Dag Sabine!!!