Kitesurfen en een schoolreisje

Dus zonder hotelreservering naar Mui Ne. Maar... volgens de buskaartjesverkoper was dat geen enkel probleem, bij aankomst zouden er namelijk tientallen mensen staan om je een hotelkamer aan te bieden. Prima, 8 uur 's avonds vertrokken wij uit HCMC om een uur later op precies dezelfde plek terug te keren en een enorme groep Vietnamesen op te pikken. Toen was het helaas wel redelijk gedaan met de rust in de bus.
Bij aankomst om 1 uur 's nachts in Mui Ne stonden er vervolgens helemaal geen hotelmensen! Wij dachten eerst nog dat ze gewoon geen zin hadden om op te blijven. Helaas bleek dat niet het geval: alles zat vol. Nadat we in 1,5 uur echt langs tig hotels waren gelopen, begonnen we ons maar vast in te stellen op een nachtje strand. Gelukkig kwamen we toen bij een 'resort' aan waar we na wat overleg op een strandbedje mochten slapen. Niet echt ideaal natuurlijk, maar we konden er de humor wel van inzien. De volgende dag kwam er ook nog een kamer vrij daar en was het huisvestingsprobleem dus definitief opgelost.

In Mui Ne hebben we ons verder prima vermaakt: beetje op het strand gelegen, cocktailtjes gedronken bij de buren en Rinze heeft wederom kitesurfles gehad. De zee bleek hier echter een stuk ruiger en de wind een stuk harder dan in Australië waardoor er toch eerst nog behoorlijk wat oefeningen en aanwijzigingen nodig waren. En natuurlijk waren er nog wat kleine foutjes...

Gelukkig lukte het dag 2 om op het bord te staan en daadwerkelijk te kitesurfen. Heel cool!

En natuurlijk nog een fotootje van het publiek:

Naast het strand hebben we ook nog de omgeving verkend in een jeep.

Erg leuk. Naar witte en rode zandduinen, een vissersdorpje en een (hele kleine) waterval.




In de zandduinen kon je met een sleetje naar beneden. Dat leek Sabine en Rinze wel wat. En zij sprongen dan ook vol enthousiasme op hun gehuurde sleetjes. Helaas... de heuvel was niet steil genoeg of zij hadden gewoon niet de ideale zandsleehouding gevonden; het eindresultaat was in ieder geval teleurstellend.




Omdat het in het noorden van Vietnam nog steeds vrij koud was, hadden we besloten om wat langer in het zuiden te blijven en zo nog even te genieten van het warme weer. De volgende bestemming werd Nha Trang. Daar hebben we bij aankomst meteen een boottour geboekt voor de volgende dag.



Dit bleek echt een geweldige trip, we hebben het er nog steeds over! Ten eerste zaten we zo ongeveer als enige buitenlanders tussen de Vietnamesen. Dit bleek een belangrijk element, anders zou het namelijk werkelijk een verschrikkelijk foute tour zijn geweest. Door de aanwezige Vietnamesen was het ineens een cultureel uitje geworden. Ten tweede bleek onze gids een entertainer pur sang en was hij een gids-zanger-kok-goochelaar-in-één. De dag begon daarom natuurlijk met een lied. In het Vietnamees en het Engels, zodat wij ook begrepen waar het over ging.
Daarna was het tijd om te snorkelen, er zou hier namelijk een prachtig rif zijn. De gids zei nog tegen Sabine dat ze dit snorkelavontuur haar hele leven zou herinneren. Dat was zeker waar, maar niet vanwege het koraal... Afgezien van het feit dat het water erg koud was en de brillen lek waren, had zij namelijk een kleine aanvaring met een kwal. Gelukkig zijn ze hier niet dodelijk, maar ze steken wel echt! Pijnlijk dus, onze boot zat wel vol met Vietnamesen die allerlei kwallenwijsheden bezaten en dus ging het al snel weer beter.



Hierna was het tijd voor de lunch. Na het aftellen en een soort van 'Aanvallen!' in het Vietnamees hebben we heerlijk gegeten!



En toen het hoogtepunt van de dag: het entertainmentprogramma! Er moest gezongen worden. De ene na de andere Vietnamese klassieker vloog ons om de oren. Uiteraard deed de boot gezellig mee. Omdat de buitenlandse gasten het ook een beetje moesten volgen werd elk lied vertaald naar het Engels. Aan de ene kant erg fout, maar aan de andere kant superleuk voor ons om ook wat van de nummers te begrijpen. Helemaal hilarisch werd het toen een jonge gids uit de andere boot een extreem jengelnummer (denk krolse kat) ging zingen. Daarna natuurlijk de Engelse vertaling die begon met 'Honnneeeeeeey'... hahaha.
Na de Vietnamese nummers natuurlijk nog wat internationale songs. Onze gids, tevens de gitaarspeler en de belangrijkste zanger wist inmiddels dat we uit Nederland kwamen. Na wat zoeken in zijn boekje had hij dan ook een Nederlands nummer gevonden. Vol trots en overtuiging zette hij in en tot grote bewondering van de aanwezige Vietnamesen herkenden wij niet alleen het nummer... wij kenden de tekst ook. Dat moest dan wel een populair nummer zijn in Nederland. Uiteraard hebben we de gids alle credits gelaten en hebben we maar niet uitgelegd dat "Een potje met vet..." nu eenmaal niet echt een gaaf nummer is in Nederland.
Een klein hoogtepuntje in zijn uitvoering was trouwens nog zijn met Vietnamees accent uitgesproken "Dit was het eerste couplet", waarna hij nogmaals inzette.



Het kon deze dag niet op: na het zingen was het tijd voor de 'floating bar'. De housemuziek ging aan, de bar ging overboord en iedereen die wilde kon er gratis wijn gaan drinken. Nu iedereen inmiddels wist dat wij uit Holland kwamen, moest iemand natuurlijk onze eer verdedigen. Vanwege het koude water en de kwallenbeet was het animo eigenlijk niet echt hoog. Na een 'eerlijke' en bijna democratische stemming was het al snel duidelijk wie zichzelf maar weer eens op moest offeren:



Na onze geweldige dag op de boot hebben we nog een mooie tijd in Nha Trang gehad.


Wat ons verder enorm opvalt is dat, helemaal voor een stelletje communisten, de Vietnamesen onwijze handelaars zijn. Heel tegenstrijdig, maar wel erg grappig.

Chuc Mung Nam Moi

Via een korte tussenstop in het koude Hong Kong (12 graden, brrr) kwamen we 's avonds 4 februari aan in Ho Chi Minh City (HCMC). Bij aankomst vonden we het stiekem wel een beetje grappig dat veel andere reizigers er heel erg moe uitzagen vanwege de jetlag. Wij hadden deze keer nergens last van omdat we slechts een tijdsverschil van 1 uur hadden.

Gelukkig waren we dus een beetje scherp, want er bleek wat mis te zijn gegaan in de communicatie met ons geboekte hotel. Er was er niemand om ons op te halen.... Daarom moesten we zelf maar een taxi gaan regelen. Gelukkig stonden we vanwege ons bezoek aan de Filipijnen al helemaal in de onderhandelstand en hebben we ons middenin het backpackersgebied af laten zetten. Na een nachtje slapen weer richting het vliegveld, dit keer om Sabine op te halen! Zij zal ons de komende tijd in Vietnam vergezellen. Supergezellig om elkaar weer te zien en eens lekker bij te kunnen kletsen. In ons hotel hierna ook genoten van de zaterdageditie van de volkskrant, de stroopwafels en (ietwat vroeg, maar daarom niet minder lekker) paaseitjes...



De volgende dag lekker rustig aan gedaan, uitgebreid ontbeten natuurlijk, en een beetje door de stad geslenterd. Onder andere langs een lokale markt gelopen en het Onafhankelijkheids Paleis.



In de stad was het trouwens echt een drukte van belang. Toevallig bleken we hier namelijk precies tijdens Tet te zitten. Dit is het Chinese nieuwe jaar, waarbij op 7 februari het jaar van de rat werd ingeluid en dat de Vietnamezen ook uitgebreid vieren.



Echt fantastisch natuurlijk om dit een keer mee te maken. Het betekende ten eerste dat er van alles te doen was in de stad. Er waren diverse festiviteiten zoals drakendansen, markten waar ze vooral boompjes met gele of oranje kleuren verkopen (de Aziatische variant van de kerstboom) en natuurlijk een groot vuurwerk waarover later meer. Daarnaast betekende Tet echter ook dat heel Vietnam op familiebezoek was, dus dat veel winkels gesloten waren en het openbaarvervoer super vol zat.




Als we op ouderjaarsdag uit zitten te blazen van onze stadswandeling zien we ineens Erwin en Marjolein lopen. Die kenden we nog van Paaseiland. Hoe klein is de wereld?! Al snel bleek dat we tijdens het Oud en Nieuw in Sydney ook al naast ze hebben moeten staan zonder elkaar gezien te hebben. In de herkansing dus, we spreken af om 's avonds samen wat te gaan eten en het vuurwerk te gaan bekijken. Van het hotel hadden we begrepen dat die avond de rivier 'the place to be was'. Die kant dus opgelopen en op een gegeven moment kwamen we bij een soort bouwput uit waar de hele straat vol stond met wachtende mensen op scooters. Daar hebben we ons hier sowieso over verbaasd, het lijkt wel of iedereen een scooter heeft! Na een uurtje of 2 wachten was het dan ook al snel 12 uur en barstte het vuurwerk los. Vergeleken met Sydney was het aanzienlijk minder geautomatiseerd (wij hadden echt het idee dat ze daadwerkelijk met lontjes rondliepen ipv computers). Dit betekende echter niet dat het minder indrukwekkend was. Er werd werkelijk enorm veel vuurwerk afgestoken en omdat ze hier duidelijk met kleinere veiligheismarges werken stonden we echt onder het vuurwerk. Af en toe kwamen de pijlen zo dicht bij dat we letterlijk een beetje wegdoken. Uiteindelijk hebben geen pijlen op ons hoofd gekregen, slechts het as...



Omdat wij hadden verwacht dat dit het moment zou zijn dat iedereen elkaar gelukkig nieuwjaar zou wensen, hadden we de hele dag al geoefend zodat wij in vloeiend Vietnamees: "Chuc Mung Nam Moi!" mee konden doen. Helaas, nadat het vuurwerk was afgelopen werden alle duizenden brommertjes tegelijkertijd gestart en reed iedereen direct weg met uiteraard een grote file inclusief uitlaatgassen en een enorme verkeerschaos tot gevolg. Te komisch natuurlijk. Uiteindelijk zijn we al slalommend toch veilig weggekomen.

De volgende ochtend moesten we vroeg op vanwege een dagtocht naar de tunnels van Cu Chi. Inderdaad een niet ideale planning zo na Oud en Nieuw, maar we willen nu eenmaal veel zien in een korte tijd. Vandaar de ietwat kleine oogjes op de foto's.
De tunnels zijn ten tijde van de Vietnamoorlog gegraven door de Vietnamezen om zich te beschermen en te verstoppen voor de Amerikanen. Het was erg toeristisch, maar toch ook erg indrukwekkend. Zo lieten ze diverse boobytraps zien die waren gebruikt tegen de Amerikanen (heel pijnlijk als je hierin terecht zou komen) en konden we door een 30 meter lange tunnel kruipen om te voelen hoe dat was....en dat was echt pittig, benauwd en claustrofobisch! En dat terwijl we later ook nog eens hoorden dat deze specifieke tunnel speciaal voor de toeristen was vergroot en verstevigd, ai...




Na de tour hebben we ons af laten zetten bij het vroegere 'Museum of Chinese and American warcrimes'. Inderdaad behoorlijk politiek incorrect en daarom heet het nu het 'War Remnants Museum'. Hoewel eenzijdig belicht dekt de oude naam de lading wel. Wat zijn er in dit land afschuwelijke dingen gedaan waarbij vooral de brute kracht en de chemische oorlogsvoering van de Amerikanen eruit sprongen. Na alle foto's kwamen we redelijk ontdaan het museum uit. Na wat eten zijn we die avond maar vroeg naar bed gegaan.

De volgende ochtend wederom een tour, deze keer naar de Mekong Delta. Weer erg toeristisch, maar ook hier zijn er tussen de busladingen toeristen door mooie dingen te zien.




Toen was het tijd om HCMC te verlaten en zijn we 's avonds laat zonder hotelreservering naar de badplaats Mui Ne vertrokken. Volgende keer hoe dat afliep.

Stad, strand en vulkaan

Ja, en toen waren we dus weer in Manilla. Dat is wel opvallend aan reizen in de Filipijnen, op de één of andere manier kom je altijd weer in Manilla uit. Dat is sneller dan een rondje reizen. Voor ons geen probleem, we wilden de stad toch nog bekijken.
Manilla bleek eigenlijk niet helemaal onze stad. De stad is erg smerig: er hangt een permanente smog en de stadsrivieren zijn al helemaal niet om aan te zien. Verder staat de stoep vol obstakels en word je dus gedwongen om, tussen het verkeer door manouvrerend, op de weg te lopen. Nou rijdt iedereen op zich vrij beschaafd (voor Aziatische begrippen dan), maar echt relaxed wandelen is er niet bij. Tot slot is er veel armoede. Hele gezinnen leven op straat, erg triest allemaal. Het kan ook bijna niet anders in een stad van 14 miljoen inwoners.
Toch hebben we ons een paar dagen goed vermaakt. Ten eerste vonden we ons hotel echt superrelaxed. Het lag aan een onwijs drukke straat, maar de ontbijtpatio was een oase van rust. Verder was er een Starbucks precies bij de ingang. Heel slecht natuurlijk, maar zoooo lekker. En dan onze favoriet: de shopping malls! Op verschillende plaatsen in de stad staan enorme malls. Hypermodern en zo groot dat je je er makkelijk een dag kan vermaken. De mall of Asia spande trouwens echt de kroon met een gigantische ijsbaan (!?!?). Iedere mall heeft natuurlijk ook een bioscoop dus we zijn ook nog een paar keer naar de film geweest. De eerste was 'I am legend', wij dachten aan een gezellige familiefilm (Will Smith, titel klinkt als 'I, Robot'...). Maar als we het introstukje even hadden gelezen, hadden we geweten dat het een thriller met zombies was. Veel te eng dus!




Gelukkig hebben we ook nog wat cultureels gedaan. Midden in de stad ligt de wijk intramuros, gebouwd door de Spanjaarden in de 16e eeuw. Hier ligt ook Fort Santiago, waar volksheld Rizal is geëxecuteerd. Interessant om te zien en geen verkeer, dus heerlijk geslenterd.



Hierna zijn we richting het eiland Mindoro gegaan om een paar dagen te relaxen op White Beach. Zo heet het plaatsje dus echt. Vantevoren associeerden wij de Filipijnen met (zinkende) veerboten, maar na 2 weken reizen hadden wij eigenlijk nog niet op het water gezeten. Hoog tijd dus. Op de pier aangekomen, zagen we de grote veerboten aan de kade liggen. Enorme roestbakken die er verre van zeewaardig uitzagen. Gelukkig hoefden wij die niet te nemen, maar hadden we deze solide boot:



Toch de overkant gehaald en in een heerlijk hotel beland. Hier hebben we 3 dagen lang ongelofelijk weinig uitgevoerd. Lang uitslapen, uitgebreid ontbijten, op het strand hangen, beetje internetten en uitgebreid dineren. Heerlijk om even bij te komen van al dat reizen.




Na een paar dagen nietsdoen begon het dan toch weer te kriebelen en zijn we met zo'n zelfde boot weer teruggegaan. De zee was dit keer wat ruiger, maar de kapitein wist wat ie deed, prima tochtje dus. Na een ritje in de bus en een volle jeepney kwamen we aan in Talisay. Het hoogtepunt hier was het 'eiland in een meer in een eiland in een meer in een eiland'. Haha, hier hebben wij ook even over na moeten denken, maar het klopt (In het Taal meer ligt een vulkaan met in zijn krater weer een meer, waarin ook nog weer een klein eilandje ligt. Dit alles op het eiland Luzon). Via een wandelingetje naar de top van de vulkaan hadden we een prachtig uitzicht. Grappig hier was dat het wel toeristisch was, maar vooral voor Koreanen en Chinezen. In de Filipijnen zijn heel veel Koreaanse studenten die hier komen om Engels te leren. Eigenlijk best handig. Iedereen spreekt het en het is hier veel goedkoper dan elders.




In het dorp zelf leek het net alsof ze nog nooit blanke reuzen hadden gezien, we werden dus continu aangestaard en aangesproken. Erg grappig, maar soms ook erg vermoeiend. Ook opvallend: iedereen riep 'Hi Joe!'. We weten eigenlijk niet waarom, het zal wel met de Amerikanen te maken hebben.
Als klap op de vuurpijl hadden ze trouwens, in het enige restaurantje dat het dorp rijk was, ineens wentelteefjes!! Eigenlijk hadden we besloten om hier 3 nachtjes te blijven, maar na 2 nachtjes op een plank slapen en koud douchen lonkte de stad. Terug naar Manilla dus.

We hadden één culturele activiteit bewaard, namelijk het 'Coconut Palace' dat in opdracht van Imelda Marcos ter ere van de komst van de Paus was gebouwd. Die vond het zonde van het geld en kwam dus niet naar de opening. Gelukkig kwam Brooke Shields wel.

Eenmaal bij het paleis aangekomen, bleek dat dicht te zijn op zondag! Kortom, dan maar weer richting de ...