dinsdag 2 oktober 2007

Don't cry for me Argentina

De laatste week in Argentinie was ook meteen een erg indrukwekkende week. Vanuit Salta zijn we eerst drie dagen naar Humahuaca gegaan. Een klein plaatsje met ongeveer 6000 inwoners. Werkelijk een oase van rust. Zie hier ons hostel, eerst van buiten dan van binnen...



We moesten wel even wennen aan de hoogte, te weten 3000 meter. Als we een bergje op moesten klimmen of een sprintje moesten trekken (om een lokale bus te halen) ging de hartslag angstvallig hard omhoog. Daarom maar extra rustig aangedaan en ontdekt dat je niet moe wordt van het gebrek aan zuurstof in de lucht, maar doordat de luchtdruk lager is en er dus minder zuurstof in je bloed geduwd wordt.... jahaa, fascinerend toch?!



Het dagelijkse hoogtepunt in dit dorpje was de kerk, of eigenlijk het beeld van een heilige op ware grootte dat elke dag om 12 uur naar buiten komt schuiven. We waren echt stom verbaasd over de hoeveelheid mensen die zich ineens op het plein hadden verzameld. Zie hieronder de fotorapportage van deze uiterst spannende gebeurtenis.


Haha, niet echt enerverend dus, maar omdat er zoveel mensen op af kwamen in dit anders zo uitgestorven dorpje toch erg grappig.

Waar we ook erg van gecharmeerd waren was dit meisje.


Caren had een foto van haar gemaakt en dan geef je, volgens goed gebruik, wat geld. Rinze wist niet hoeveel Caren wilde geven en gaf haar dus al zijn kleingeld. Caren dacht dat Rinze na had gedacht over de hoeveelheid geld en gaf al dit geld aan het meisje. Het meisje keek vol verbazing naar haar hand en rende meteen weg met het geld. Een paar minuten later kwam ze bijzonder tevreden terug met een rol koekjes. Deze wilde ze graag met ons en iedereen die maar langskwam delen. Echt super schattig, oftwel nog meer vertedering....

Daarna richting een nog kleiner plaatsje met de ononthoudbare naam Purmamarca (+/-3000 inwoners). Dit plaatsje wordt geflankeerd door een zogenaamde zevenkleurige berg (Cerro de las siete colores). Het was echt schitterend om te zien hoe de kleuren op de bergen langzaam met de stand van de zon meeveranderden.



Na een nachtje slapen 's ochtends in the middle of nowhere staan wachten op onze bus naar Chili.


We hadden hiervoor al kaartjes gekocht in Salta en gelukkig kwam de bus uiteindelijk ook daadwerkelijk. De busrit was echt geweldig! Dwars door de gekleurde bergen, ravijnen en zoutvlaktes. Vanwege het busraam helaas geen foto's kunnen maken. Bij de grens met Chili werd de rit nog wel even apart. Niet vanwege de grensovergang, maar de hoogte! De pas die we over moesten lag namelijk op 4600 meter en hoewel we een paar dagen op 3000 meter hadden geslapen was dit toch een beetje te hoog (..) gegrepen.


Het gevolg was hoofdpijn en duizeligheid. De vrouw achter ons had er, helaas voor haar, nog veel meer last van dan wij. Het was een constant 'Oh, Dios mio!'. Gelukkig gingen we na een poosje weer hard naar beneden en trok de duizeligheid direct weg.

Daarna aangekomen in Chili, we zullen Argentinië missen! Maar gelukkig is er in San Pedro de Atacama echt van alles te beleven. Dat later...

Chau!

Geen opmerkingen:

Landkaart Nederland

Landkaart Thailand

Landkaart India

Landkaart Cambodja

Landkaart Laos

Landkaart China

Kaart Yunnan

Hier nog een kaartje met iets meer detail.

Landkaart Vietnam

Landkaart Filipijnen

Landkaart Australië

Landkaart Frans-Polynesië

Landkaart Chili

Landkaart Peru

Landkaart Argentinië