Touch and go

Tijdens ons bezoek aan Cusco kregen wij ineens dagenstress! We zouden namelijk al 23 oktober vanuit Santiago naar Paaseiland vliegen en we wilden nog naar Nasca aan de andere kant van Peru en daarna nog een aantal dagen in diverse plaatsen in het noorden van Chili doorbrengen... Daarom hebben we het reistempo maar even opgevoerd. Om te beginnen zijn we vrijdag de 12de op de nachtbus naar Nasca gestapt. Omdat we voor coche cama (luxe) hadden gekozen, gingen wij er vanuit dat we een lekker nachtje konden slapen.... Helaas, de weg naar Nasca bleek een aaneenschakeling van haarspeldbochten waardoor je eigenlijk niet lekker kon slapen, we werden constant van links naar rechts geslingerd. Uiteindelijk kwamen we ´s ochtends enigszins geradbraakt aan in Nasca waar we met onze rugzakken op naar het centrum zijn gelopen om te kijken of het nog mogelijk was om snel een rondvlucht boven de beroemde Nascalijnen te maken. We hadden geluk; dit kon nog.

De Nascalijnen zijn tussen 200 BC en 500 AD gemaakt door de toen aanwezige Nasca cultuur en hebben een lengte van 25 tot maar liefst 250 meter. Met de lijnen, die eigenlijk gegraven kuilen zijn, worden verschillende figuren weergegeven (zie foto met hierop de figuren in ons ´vliegschema´).

Eigenlijk de enige manier om de lijnen echt goed te kunnen zien is door er met een vliegtuigje overheen te vliegen en dit is nou ook precies wat ze zo bijzonder maakt. Waarom zou een volk van tig-jaar geleden figuren maken die ze zelf niet goed konden bekijken (het eerste vliegtuig vloog pas in 1903 en dit was beslist niet in Peru) en hoe is het ze gelukt om de figuren zo mooi te krijgen als ze nooit een totaaloverzicht gehad kunnen hebben? Vreemd...

Nadat we hadden betaald, werden we met een taxi naar het vliegveld gebracht waar we na even wachten in een 6-persoons (inclusief piloot) vliegtuig mochten stappen, of eigenlijk vliegtuigje, of eigenlijk een soort veredelde grasmaaier met vleugels. Gelukkig in goede staat en met een prima piloot.

Een klein vliegtuigje boven een woestijnoppervlak bleek al snel veel ´last´ van de aanwezige thermiek te hebben. We hobbelden dan ook redelijk heen en weer (eigenlijk wel grappig om te merken hoe hobbelig lucht kan zijn!). Gelukkig kwamen de Nascalijnen al snel in zicht. Boven elk figuur maakte de piloot één of twee rondjes, zodat echt iedereen een goed zicht zou hebben op de desbetreffende figuren. Doordat het vliegtuig hierbij echt scheef ging hangen konden we de figuren supergoed zien. De foto´s vallen alleen wel een beetje in de categorie ´puzzel´, maar bij deze respectievelijk ´the whale´, ´the Astronaut´, ´the Monkey´, ´the Spider´ en ´the Hummingbird´. Veel zoekplezier!

Een vervelend neveneffect van al dit scheefhangen, hobbelen en draaien was dat iedereen, behalve de piloot, er behoorlijk misselijk van werd. We waren dus erg blij dat de vlucht slechts een half uurtje duurde! Gelukkig hebben we de landing gehaald zonder ´ongelukjes´ en kregen we net op tijd weer wat kleur terug voor de foto. Ja inderdaad, daar zaten we met 6 personen in!!!

Na aankomst nog even geluncht in het centrum en toen in de bus naar Arequipa gestapt. We waren trouwens blij dat er een middagbus ging. Zowel de reisgids als de site van buitenlandse zaken waarschuwden voor gewapende roofovervallen op nachtbussen van Nasca naar Arequipa. Tja, hoe reëel die kans dan uiteindelijk is, is voor ons moeilijk in te schatten: we wilden in ieder geval liever het zekere voor het onzeker nemen en dus overdag reizen. En inderdaad, ook overdag waren de veiligheidsmaatregelen niet van de lucht. Ten eerste werd alle handbagage met een metaaldetector gescand door een bewaker. Ten tweede werd iedereen die de bus inging gefilmd. Op deze wijze konden eventuele overvallers die met de bus zelf meereisden achteraf altijd herkend worden. Verder werd onze bus via een sateliet gevolgd (deed ons erg aan 24 denken) om de weg en onverwachte stops in de gaten te houden en tot slot stond de bus ook nog in permanente, directe verbinding met een alarmcentrale! Overdreven of niet, we hadden in ieder geval een prima rit en kwamen na 8 uur reizen om 23:30 aan in Arequipa. Hier het eerste de beste hostel ingestapt waar de wekker al weer om 06:30 ging.

De volgende bus (slechts 5 uur) richting Tacna ging namelijk al om 07.30. Vanaf hier de grens overgestoken naar Arica (Chili) waar we wederom in een bus zijn gestapt nu voor 5 uur en naar Iquique waar we om 23:30 aankwamen.

In Iquique zelf hebben we, afgezien van een lange wandeling langs de boulevard (die ineens best lang bleek), weinig gedaan. Na twee nachtjes bijkomen van al dat gereis zijn we dan ook op de bus gestapt voor onze laatste lange, maar liefst 18 uur durende, busrit naar La Serena. Toen dachten we nog dat we in een coche cama bus zouden zitten....

Inka´s

In Puno hadden we besloten om onszelf te trakteren en dus met de (hoe kan het ook anders) Inka Express naar Cusco te reizen. Deze busmaatschappij brengt je niet alleen van A naar B, maar maakt onderweg ook nog een vijftal stops bij toeristische trekpleisters. Echt van die plekken waar wij anders niet zouden komen, omdat ze niet met openbaar vervoer te bereiken zijn óf te ver van de steden af liggen.
Wel grappig om een keer mee te maken, zo georganiseerd met een groep toeristen reizen. Het heeft duidelijk z´n voor- en z´n nadelen. Leuk dat je op plekken komt die moeilijk te bereiken zijn, minder leuk dat je die plekken nooit voor jezelf alleen hebt. Op een gegeven moment stopten we steeds met 4 touringbussen tegelijk bij dezelfde bezienswaardigheid. Dat was wel een beetje veel van het goede. Verder stop je wanneer de reisleider het wil, maar ja als we met het gewone openbare vervoer reizen hebben we eigenlijk ook niet echt een keuze. Wat wel weer een duidelijk voordeel is, is dat er altijd een gids bij is die veel van alles afweet en er, in ons geval, erg goed over kon vertellen.





´s Avonds kwamen we aan in de stad van de Inka´s (Cusco dus). Omdat we laat aan zouden komen hadden we de hostelmeneer in Puno gevraagd of ie nog tips had voor Cusco. Hij zou voor ons een kamer reserveren. Eenmaal in Cusco aangekomen bleek dat er gewoon mensen van het hostel ons op kwamen halen, heeeeeel relaxed! Sowieso waren wij al helemaal gecharmeerd van Cusco, echt een super leuke stad. Mooie gebouwen, gezellige sfeer en allemaal van die kleine steegjes waar je in kan verdwalen. Ons hostel lag wel halverwege de berg, oftewel veel traplopen voor een stad die toch nog steeds op zo´n 3000 meter hoogte ligt. Gelukkig was het, na onze hoogtetraining in Puno (3800 meter), voor ons een relatief appeltje-eitje. Een bijkomend, maar niet onbelangrijk, voordeel van al die trappen was dat we hierdoor wel een fantastisch uitzicht hadden vanuit onze kamer en vanaf het dakterras, waar we iedere ochtend uitgebreid een heerlijk ontbijtje opsmikkelden. Echt prima geregeld dus.

De eerste dag hebben we wat gesightseed in de stad zelf en vervolgens gingen we onze trip naar de Machu Picchu regelen (voor veel mensen toch de reden om überhaupt naar Peru te gaan...). Het Inka pad lopen zat er voor ons echter niet in. Ten eerste hadden we dat ongeveer een half jaar geleden al moeten regelen en ten tweede zaten we eigenlijk een beetje in tijdnood (ja we weten het; dat klinkt vreemd als je een jaar op reis gaat). Met de trein dus, overigens de enige andere manier waarop je de MP kan bereiken. De trein, maar ook de entree is werkelijk absurd duur en volledig buiten proporties ten opzichte van de overige prijzen in Peru. Maar goed, je betaalt het toch wel.

Omdat veel mensen op één dag heen en weer gaan is het van 10 tot 15 uur heel druk. Daarom hadden wij besloten dat we 1 nachtje wilden gaan slapen in Machu Picchu Pueblo (Aguas Calientes), waarna we ´s ochtends vroeg voor alle drukte de MP zouden kunnen bezoeken, om daarna terug te reizen naar Cusco. Leuk bedacht, totdat bleek dat de trein echt bomvol zat en we dus mazzel hadden dat we een kaartje konden bemachtigen. Uiteindelijk hadden we op korte termijn maar één mogelijkheid waarbij we toch nog een nachtje zouden slapen in MP Pueblo, pfew. We moesten dan wel een ochtendtrein (9 uur) heen nemen en de volgende dag een ochtendtrein terug. Hierdoor moesten we direct na aankomst de MP al op. Een klein ander probleem was dat de trein niet vanuit Cusco zelf vertrok, maar vanuit een ander plaatsje dat 1 1/2 uur rijden verderop lag. Omdat we het al helemaal mis zagen gaan met lokaal vervoer, hebben we via ons hostel maar een taxi geregeld. Met een Zwitserse en een Nederlander (ook in Groningen gestudeerd, altijd leuk) richting trein gegaan. Eenmaal aangekomen, dachten wij eerst nog even relaxed te gaan lunchen met zijn vieren voordat we daadwerkelijk de MP op zouden gaan. Caren ging alvast kaartjes kopen voor de bus, toen ineens bleek dat de laatste bus al binnen een half uur zou gaan. Paniek! Geen lunch dus en meteen omhoog.

Eenmaal bovenop de MP was deze natuurlijk prachtig. Erg bijzonder om de MP eindelijk eens in het echt te zien. We hadden ook erg veel geluk met het weer, meestal is het bewolkt, maar bij ons scheen de zon. Het was bij aankomst inderdaad ongelofelijk druk en wij stonden nog steeds een beetje te veel in de racestand door al het gehaast die ochtend. Gelukkig hadden we leesboeken meegenomen en hebben we dus eerst wat zitten lezen zodat we later op een rustiger tijdstip echt konden genieten van de MP en omgeving. We konden ons wel goed voorstellen dat het opdoemen van de MP na het lopen van het Inka pad echt zo´n magisch moment is (na 5 dagen lopen door de jungle ben je überhaupt blij als je wat ziet en dat blijkt dan ook nog eens de MP te zijn).

Verder grappig om te vertellen dat de Peruvianen dankbaar gebruik van het merk ´Inka´. Zo zijn er overal Inka hotels en Inka menu´s te verkrijgen en de hele natie is werkelijk verslaafd aan Inka Cola (officieel: Inca Kola). Geen cola, maar een soort van fluoriscerend geel drankje dat naar bubblegum smaakt (echt waar! we hebben het geprobeerd).

Tot slot nog wat Peruviaanse vrouwen, omdat vooral deze er zo karakteristiek uitzien.

Peru

Na aankomst in Tacna, Peru, hebben we direct buskaartjes naar Arequipa gekocht. Dit zonder de lonely planet te raadplegen en dus voor de bus die het eerste zou vertrekken. Toen wij buiten op onze bus stonden te wachten, stond daar eveneens een groep van een stuk of 8 vrouwen met een enorme hoeveelheid spullen. Trainingsjasjes, ondergoed, t-shirts, speelgoedberen, rekenmachines, etc, etc....We maakten ons echt zorgen of onze tassen nog wel in de bus zouden passen, zoveel hadden ze bij zich. Vlak voordat de bus zou vertrekken, gingen de dames alle spullen uit hun verpakking halen en bonden ze zoveel mogelijk overhemden en jasjes met een extra riem om hun buik. Hierover werd dat een rok aangetrokken. Vandaar dat alle vrouwen er zo dik uitzien!!

Toen kwam gepaard met veel zwarte rook, onze bus aanrijden en kon alles de bus ingeladen worden. Echt alle spullen van onze dames moesten een plekje ergens in de bus krijgen en daarbij dan de originelen van hun verpakkingen gescheiden natuurlijk. Nadat wij ons plekje hadden gevonden werd ons verzocht om ook één of meerdere plastic tassen bij onze voeten neer te zetten. Dat leek ons niet wat, dus dat hebben wij maar vriendeljk doch dringend geweigerd. Met iets van een uur vertraging door al dat proppen gingen we op pad. Bij de eerste controlepost werd iedereen (behalve wij) behoorlijk zenuwachtig. De chauffeur van de bus -die ook in complot zat- riep vervolgens richting zijn passagiers ´Iedereen die iets aan te geven heeft, moet dat nu doen!´ (wij konden een grijns niet onderdrukken). Maar goed, direct stonden twee dames op om iets kleins aan te geven, vervolgens kwam, de chauffeur bij de dames collecteren. Dit geld werd door de chauffeur daarna subtiel aan de controleurs gegeven. Toen we iets later door mochten rijden volgde er een complete ontlading, wat een gekwek! Dit proces herhaalde zich nog bij een aantal andere controleposten, maar het grootste deel van het smokkelwaar is aangekomen op de plaats van bestemming.

Eenmaal in Arequipa een leuk hostel gevonden in een oud koloniaal gebouw van vulkaansteen en lekker 2 dagen door de stad gedwaald en musea enzo bezocht.






Peru bracht wel even een aardschok teweeg bij ons: het is hier echt supertoeristisch. We hoorden ineens overal Nederlands!?! Echt even wennen. Voordeel is wel dat we inmiddels weer eens sushi en kebab hebben gegeten, mmmm.

Toen op naar Puno. Dé uitvalsbasis voor een boottour op het hoogste bevaarbare meer ter wereld: het Titicacameer. Met 3800 meter ook voor ons een behoorlijke hoogte: Rinze werd weer gewoon wat duizelig, maar Caren kreeg er hoofdpijn van. Na een nachtje goed slapen en een dagje rustig aan doen waren we allebei gelukkig weer helemaal fit. Toen werd het tijd voor de boottocht. Naar de drijvende rieteilanden. Dit zijn handgemaakte eilanden. Heel apart. Op ieder eiland wonen een stuk of 7 families. Oorspronkelijk waren de eilanden bedoeld om de bewoners te beschermen tegen andere stammen. Als er gevaar dreigde, verplaatsten ze gewoon hun eiland. Echt heel raar om op de eilandjes rond te lopen, de bovenste laag bestaat uit vers riet en je loopt dus verend rond (en zakt af en toe weg, eeks). De bovenste laag wordt om de zoveel tijd aangevuld omdat de eilanden van onderen langzaam wegrotten. Heel bijzonder in ieder geval.







Daarna nog 2,5 uur verder varen naar het eiland ´Taquile´. Dit bleek ongelofelijk toeristich. Echt een beetje té. Het bleek moeilijk om om de toeristen en de locals (die meteen geld verwachtten) heen te fotograferen.



Het stuk dat we moesten wandelen (+/- 40 min) naar het hoofdplein was wel weer erg leuk.



Volgende keer meer over Peru!

San Pedro de Atacama

´s Werelds droogste woestijn, hoogste geiserveld en 3-na grootste zoutvlakte, en dat allemaal op een steenworp afstand van San Pedro de Atacama, geen wonder dus dat er bij aankomst in San Pedro legioenen touts stonden te wachten met allerlei ´aanbiedingen´ voor hostels. Omdat we hier, voor ons doen, lang zouden blijven hadden wij echter bedacht dat we de perfecte deal (qua prijs, comfort en gezelligheid) zouden gaan scoren. Nadat we, met onze steeds zwaarder wordende rugzakken, door het halve, extreem stoffige (tja, droogste woestijn he?!) dorp hadden gelopen, waren we er behoorlijk klaar mee. Geen perfecte deal dus en we zijn daarom maar het eerste het beste hostel ingelopen. In de eerste instantie zagen de (gedeelde) badkamers er schoon uit en was het hostel ook wel ok.

Helaashelaas, toen we onze intrek hadden genomen bleek het een soort foute costa-del-sol-camping-sfeer te hebben. Daarnaast liet de verhouding aantal mensen versus aantal wc´s/douches bij nader inzien ook nogal te wensen over. Daarom zijn we die avond zonder rugzakken nog maar eens een rondje gaan lopen om toch een ander slaapplekje te vinden. Zonder rugzakken zoeken is uiteraard veel eenvoudiger en we hadden dan ook al heel snel iets leuks gevonden (waarbij we het criterium prijs iets hadden aangepast tov onze eerdere zoektocht). Uiteindelijk hebben we prima geslapen in ons foute hostel, maar zijn we de volgende dag zonder te douchen snel naar ons nieuwe stekkie verkast om daar uitgebreid van een warme douche te genieten. Ons nieuwe, heerlijke kamertje had ook nog een lekker zitje met parasol voor de deur, waar we elke ochtend hebben ontbijten en ´s middags lekker wat konden lezen (of gameboyen). Kortom, wij waren weer helemaal gelukkig.

Tijdens ons flitsbezoek aan het eerste hostel wel een Zwitserse leren kennen, Claudia, die in haar eentje 5 weken door Chili/Argentinie aan het reizen was. We hebben vervolgens een aantal tours met elkaar gedaan en elke avond gezellig met z´n drieën gegeten.

Dan die tours. Zoals we al zeiden heeft San Pedro de Atacama bijzonder veel te bieden, maar afgezien van een wandeling naar een oude ruïne kon je deze dingen eigenlijk alleen maar via een tour bezoeken.

In eerste instantie vonden we dat erg jammer, maar we werden aangenaam verrast. Iedere tour werd begeleid door een chauffeur en een 2-talige gids, die echt veel van de omgeving afwist. Verder waren de groepen vaak ook nog erg leuk, waardoor het juist erg gezellig was om met een groep te zijn. Hieronder een korte samenvatting van de diverse tours:

Tour I: ´Valle de la Luna´

Bij deze tour hebben we de Atacama woestijn bezocht. De droogste ter wereld (vochtigheidsgraad van ongeveer 30 %), dus de valleien die wij bezochten hadden toepasselijke namen: die van het maanlandschap en die van de dood. Veel zand en ontzettend droog dus, we kregen allebei last van onze neus, maar echt prachtig!

We hebben ook nog een tochtje door een grot gemaakt, waarbij we net niet op onze knieën moesten. Rinze raakte nog in een grappige spraakverwarring verwikkeld met onze gids toen deze zijn ´are you local?´ als ´are you loco (=gek)?´ verstond. Hilariteit alom. De dag afgesloten met een zonsondergang. Echt schitterend zo midden in de woestijn, de kleuren bleven maar veranderen.

Tour II: ´Salar de Atacama´

Hier hebben een bezoek gebracht aan een oase en een dorpje waarin een (voor Chileense maatstaven) oude kerk stond. Eerlijkheidshalve vonden wij de aanwezige lama´s leuker dan de kerk.

In de oase liet de gids ons nog een vrucht zien, die ook heeeeeel veel voor zou komen in Nederland, in het Spaans membrilla genaamd en in het Engels quince. Het zei ons werkelijk niets, dus in San Pedro maar eens gegoogled, het was de welbekende kwee(peer), echt nooit van gehoord dus... Daarna het hoogtepunt van de tour: een bezoek aan de zoutvlakte van Atacama, met ergens in het midden een laguna vol met flamingo´s. Heel grappig om van de rare, langbenige, roze vogels op zo´n witte zoutvlakte te zien.

Tour III: ´Los Geysers de Tatio´

De voor ons zwaarste, maar ook meest indrukwekkende tour. We werden namelijk al om 04:00 uur opgepikt....... en dat vonden wij geen prettig tijdstip. Uiteindelijk nog wel redelijk geslapen terwijl de bus ons naar de geisers op maar liefst 4300 meter reed. We moesten hier zo vroeg aanwezig zijn omdat de geisers gaan spuiten als gevolg van een verschil in luchtdruk tussen de aarde en de lucht die weer het gevolg is van de temperatuurstijging die weer het gevolg is van de zonsopkomst. Toen we aankwamen waren ze dan ook erg indrukwekkend en toen we 2 uur later, na een warm ontbijtje (met dank aan de geiser) weer wegreden waren er alleen paar stoomwolkjes over. Als je door zo´n geothermisch (jaja, we hebben echt wat opgestoken) veld loopt, hoor je het overal heel onheilspellend borrelen, dat in combinatie met alle stoom die er vrijkomt, maakt het allemaal heel spooky. Leuk dus. Hierna mochten we nog een duik nemen in een bijgelegen thermaal bad. Alleen onze coole bus maakte daar gebruik van en dus lagen we even later gezellig met zijn tienen rond te dobberen.

´s Avonds de nachtbus weer ingestapt met als doel Arica (grensplaats in Chili) vanuit waar we de grens met Peru over zouden steken naar Tacna vanuit waar we direct weer door zouden reizen naar Arequipa. De nachtbus was werkelijk verschrikkelijk. Veel te warm, veel te vol, veel te onrustig en geen voetensteuntjes! Bij de reis van Tacna naar Arequipa (onze eerste echt bus in Peru) bleken we in een ware ´smokkelbus´ te zitten, maar hierover de volgende keer meer....