Laatste week
Na al dat zon, zee en heel veel zand hebben we de woestijn weer lekker verruild voor de grote stad. We besloten terug te gaan naar ons 'oude' hotel. De opzet met woonkamer, keuken, drie slaapkamers en het dagelijkse ontbijtje beviel erg goed. Het voelde echt aan als thuiskomen.
Vanuit ons hotel konden we in de verte Katara cultural village zien liggen. In tegenstelling tot ons beeld bij zo'n naam betreft het een hippe boulevard met als middelpunt een modern amphitheater. Langs de boulevard rijden diverse golfkarretjes. Deze zijn gratis, rijden af en aan en brengen je naar de gewenste bestemming. Dit is een fenomeen dat we in Doha vaker tegenkomen. Aangezien wij voor de wandeling kwamen, hebben wij deze keer maar even gepast. 's Avonds hebben we heerlijk buiten gegeten waarbij Stach werd vermaakt door de langskomende vliegtuigen. Wij snappen niet dat niet meer vliegtuigmaatschappijen hun naam of logo aan de onderkant van het vliegtuig zetten zoals Qatar airways dat doet.
Doha's trots is toch wel het museum of islamic art. Een prachtig gebouw met een (schijnbaar) fantastische collectie. We waren inderdaad erg onder de indruk van het gebouw. Het had wel iets Escherachtigs. De collectie zelf was niet helemaal aan ons besteed. Caren vond vooral het moderne kunstwerk buiten interessant, omdat zij toevallig in Bilbao ook iets van die kunstenaar had gezien.
Vrijdagmiddag/avond, hier de eerste dag van het weekend, waren wij uitgenodigd bij Ivo, Frederiek en hun twee kinderen. Ivo is een oud-collega van Rinze. Zij zijn hier zo'n zes jaar geleden neergestreken. Na en tijdens een verfrissende duik in het zwembad hebben we heerlijk gegeten en gekletst, terwijl de kinderen gezellig samen speelden. Heel leuk om te zien hoe zij hier wonen en verhalen over het leven in Qatar te horen. Na een aantal lekkere wijntjes (voor Caren dan, Rinze moest nog rijden) was de avond alweer erg snel voorbij. We hopen ze dit jaar weer in Nederland te treffen.
Na wederom een goed ontbijt in het hotel stond de volgende middag de Aspire zone op het programma. Dit gebied heeft als landmark de Torch, een hotel in de vorm van een fakkel (gebouwd voor de Asian games). Er wordt nu naast de Torch druk gebouwd aan een WK-stadion. Allereerst hebben we een kleine wandeling door het bijbehorende park gemaakt waarbij een korte stop bij de speeltuin uiteraard niet mocht ontbreken.
Vanuit het park zijn we doorgelopen naar de over-the-top 'Villagio' mall. Dit winkelcentrum is geheel gelijkvloers en geïnspireerd door Venetië (of waarschijnlijker het hotel 'The Venetian' in Las Vegas). De gondel mocht in ieder geval niet ontbreken, net zo min als de blauwe lucht met schapenwolkjes. Uiteraard ook nu weer een klein atractiepark. Dik kreeg nog een kleine hartverzakking toen Mare hem aanwees als gelukkige om haar te vergezellen in de achtbaan. Caren wilde zijn plaats wel innemen.
Het is trouwens grappig om te merken dat we in de malls de meeste Qatari tegen komen. Blijkbaar zijn dit voor hen logische plekken om af te spreken met familie of vrienden. Met het warme weer is zo'n geaircode ruimte lekker, of misschien houden zij gewoon heel erg van shoppen.
Naast Doha en de zandwoestijnen in het zuiden, wilden we ook graag het Noorden verkennen. Ons doel was het Zubarah fort, Qatars enige Unesco site. Een korte zoektocht op internet leert dat ook Nederland voorkomt op deze lijst. Maar liefst 9 keer. Denk: Kinderdijk, Waddenzee, etc. Voor vertrek moesten we eerst even tanken. Iedereen laat hier tijdens het tanken de motor gewoon lopen en komt zelf zijn auto niet uit. Dit in verband met de hitte. Het betalen en de verdere communicatie met de pompbediende die al het werk doet gaat via het raampje. Oh ja, de prijs per liter is ongeveer 35 cent...
De weg naar het fort leidde ons door zogenaamde rock dessert. Dit is ook woestijn, maar dan met harde bodem en dorre struiken als begroeïng. Afgezien van de prima weg heb je het gevoel terug te gaan in de tijd. Het fort zelf was erg leuk en informatief. Er werd o.a. wat verteld over de parelvisserij. Dit was vóór de olie één van de belangrijke bedrijfstakken hier.
Vanuit het fort zijn we verder langs de noordkust gereden. Vanaf de weg zagen we diverse spookdorpjes liggen. Begin jaren zeventig waren deze nog bewoond, daarna zijn de inwoners naar de steden getrokken. Eén klein dorpje lag dusdanig dicht bij de hoofdweg dat we wel even off-road durfden. Heel mooi, maar ook raar, zo'n verlaten dorpje.
De volgende stop was de boulevard van Qatars tweede stad Al Khor. Mogelijk vanwege het tijdstip en het daarmee gepaard gaande warme weer was dit een dusdanig saaie bedoening dat we snel zijn doorgereden naar het Al Khor family park. Dat family lijkt een onschuldige toevoeging, maar betekent dat mannen alleen niet naar binnen mogen (in de praktijk weer je hiermee een groot deel van de arbeidsmigranten). Dit park is na een verbouwing van 5 jaar net weer geopend. Volgens de krant had de verbouwing overigens twee jaar eerder afgerond moeten zijn en heeft deze uiteindelijk 250 miljoen riyal gekost (circa 70 mln Euro). Met alle respect voor het park: dit zag je er niet echt aan af. Toegegeven, er was een werkelijk enorme voliere voor vogels gebouwd, maar met onze beperkte vogelkennis kwamen we toch echt tot de conclusie dat er vooral pauwen in zaten (allemaal op een rij in de schaduw). Daarnaast hadden ze twee struisvogels, één zebra en wat herten en geiten. Overigens was de speeltuin groot en goed doordacht. Mare en Stach hebben zich er in ieder geval prima vermaakt en het was een goede afsluiting van onze roadtrip.
De laatste dagen hebben we lekker weinig gedaan. We zijn gaan bowlen, hebben nog een keertje gegeten in de souq en zijn gaan zwemmen in het Intercontinental hotel. Ze hebben hier een heerlijk gekoeld (!) zwembad en een afgeschermd strand zodat je in westerse badkleding rond kunt lopen. Hoewel je dit niet meteen zou verwachten was dit laatste uitje verreweg het duurst. Om hier met zijn allen te mogen zwemmen moesten we maar liefst 125 Euro betalen. En dit was nog inclusief de 50% korting omdat het dinsdag was...
Omdat de vader en tante van Caren een dag eerder vertrokken dan wij zijn we de dag van hun vertrek nog even snel verkast naar een hotel dichtbij de airport, maar ook met een lekker (wederom) gekoeld buitenzwembad.
's Avonds hebben we ze naar het vliegveld gebracht en na twee mooie weken afscheid genomen. We waren wel een beetje jaloers. Zij vlogen rechtstreeks naar Amsterdam. Helaas zat KLM niet in onze wereldreisticket van de Star Alliance en vlogen wij om 2 uur 's nachts via Istanbul terug met Turkish Airlines. Overigens wel een fijne maatschappij die zich probeert te onderscheiden met het eten; een steward in een soort koksoutfit loopt in het vliegtuig rond en de menukaartjes worden persoonlijk uitgereikt. En eerlijk is eerlijk, het eten was prima in orde inclusief verse broodjes en verse jus. Moe maar dus met volle buik zijn we weer geland op Schiphol waar we werden opgehaald door de ouders van Rinze.
Met deze 20ste landing is onze reis weer ten einde. We vonden het erg leuk en bijzonder om met zijn viertjes op pad te zijn en zo intensief tijd met elkaar door te brengen. Veel mensen denken dat het hard werken is, reizen met kleine kinderen, maar dat vinden wij reuze meevallen. Wij kijken terug op een ontspannen periode waarin we heel veel mooie dingen hebben gezien en beleefd.
Nu is het weer tijd voor het 'echte' leven. Ook daar hebben we allevier gelukkig weer zin in.
Vanuit ons hotel konden we in de verte Katara cultural village zien liggen. In tegenstelling tot ons beeld bij zo'n naam betreft het een hippe boulevard met als middelpunt een modern amphitheater. Langs de boulevard rijden diverse golfkarretjes. Deze zijn gratis, rijden af en aan en brengen je naar de gewenste bestemming. Dit is een fenomeen dat we in Doha vaker tegenkomen. Aangezien wij voor de wandeling kwamen, hebben wij deze keer maar even gepast. 's Avonds hebben we heerlijk buiten gegeten waarbij Stach werd vermaakt door de langskomende vliegtuigen. Wij snappen niet dat niet meer vliegtuigmaatschappijen hun naam of logo aan de onderkant van het vliegtuig zetten zoals Qatar airways dat doet.
Doha's trots is toch wel het museum of islamic art. Een prachtig gebouw met een (schijnbaar) fantastische collectie. We waren inderdaad erg onder de indruk van het gebouw. Het had wel iets Escherachtigs. De collectie zelf was niet helemaal aan ons besteed. Caren vond vooral het moderne kunstwerk buiten interessant, omdat zij toevallig in Bilbao ook iets van die kunstenaar had gezien.
Vrijdagmiddag/avond, hier de eerste dag van het weekend, waren wij uitgenodigd bij Ivo, Frederiek en hun twee kinderen. Ivo is een oud-collega van Rinze. Zij zijn hier zo'n zes jaar geleden neergestreken. Na en tijdens een verfrissende duik in het zwembad hebben we heerlijk gegeten en gekletst, terwijl de kinderen gezellig samen speelden. Heel leuk om te zien hoe zij hier wonen en verhalen over het leven in Qatar te horen. Na een aantal lekkere wijntjes (voor Caren dan, Rinze moest nog rijden) was de avond alweer erg snel voorbij. We hopen ze dit jaar weer in Nederland te treffen.
Na wederom een goed ontbijt in het hotel stond de volgende middag de Aspire zone op het programma. Dit gebied heeft als landmark de Torch, een hotel in de vorm van een fakkel (gebouwd voor de Asian games). Er wordt nu naast de Torch druk gebouwd aan een WK-stadion. Allereerst hebben we een kleine wandeling door het bijbehorende park gemaakt waarbij een korte stop bij de speeltuin uiteraard niet mocht ontbreken.
Vanuit het park zijn we doorgelopen naar de over-the-top 'Villagio' mall. Dit winkelcentrum is geheel gelijkvloers en geïnspireerd door Venetië (of waarschijnlijker het hotel 'The Venetian' in Las Vegas). De gondel mocht in ieder geval niet ontbreken, net zo min als de blauwe lucht met schapenwolkjes. Uiteraard ook nu weer een klein atractiepark. Dik kreeg nog een kleine hartverzakking toen Mare hem aanwees als gelukkige om haar te vergezellen in de achtbaan. Caren wilde zijn plaats wel innemen.
Het is trouwens grappig om te merken dat we in de malls de meeste Qatari tegen komen. Blijkbaar zijn dit voor hen logische plekken om af te spreken met familie of vrienden. Met het warme weer is zo'n geaircode ruimte lekker, of misschien houden zij gewoon heel erg van shoppen.
Naast Doha en de zandwoestijnen in het zuiden, wilden we ook graag het Noorden verkennen. Ons doel was het Zubarah fort, Qatars enige Unesco site. Een korte zoektocht op internet leert dat ook Nederland voorkomt op deze lijst. Maar liefst 9 keer. Denk: Kinderdijk, Waddenzee, etc. Voor vertrek moesten we eerst even tanken. Iedereen laat hier tijdens het tanken de motor gewoon lopen en komt zelf zijn auto niet uit. Dit in verband met de hitte. Het betalen en de verdere communicatie met de pompbediende die al het werk doet gaat via het raampje. Oh ja, de prijs per liter is ongeveer 35 cent...
De weg naar het fort leidde ons door zogenaamde rock dessert. Dit is ook woestijn, maar dan met harde bodem en dorre struiken als begroeïng. Afgezien van de prima weg heb je het gevoel terug te gaan in de tijd. Het fort zelf was erg leuk en informatief. Er werd o.a. wat verteld over de parelvisserij. Dit was vóór de olie één van de belangrijke bedrijfstakken hier.
Vanuit het fort zijn we verder langs de noordkust gereden. Vanaf de weg zagen we diverse spookdorpjes liggen. Begin jaren zeventig waren deze nog bewoond, daarna zijn de inwoners naar de steden getrokken. Eén klein dorpje lag dusdanig dicht bij de hoofdweg dat we wel even off-road durfden. Heel mooi, maar ook raar, zo'n verlaten dorpje.
De volgende stop was de boulevard van Qatars tweede stad Al Khor. Mogelijk vanwege het tijdstip en het daarmee gepaard gaande warme weer was dit een dusdanig saaie bedoening dat we snel zijn doorgereden naar het Al Khor family park. Dat family lijkt een onschuldige toevoeging, maar betekent dat mannen alleen niet naar binnen mogen (in de praktijk weer je hiermee een groot deel van de arbeidsmigranten). Dit park is na een verbouwing van 5 jaar net weer geopend. Volgens de krant had de verbouwing overigens twee jaar eerder afgerond moeten zijn en heeft deze uiteindelijk 250 miljoen riyal gekost (circa 70 mln Euro). Met alle respect voor het park: dit zag je er niet echt aan af. Toegegeven, er was een werkelijk enorme voliere voor vogels gebouwd, maar met onze beperkte vogelkennis kwamen we toch echt tot de conclusie dat er vooral pauwen in zaten (allemaal op een rij in de schaduw). Daarnaast hadden ze twee struisvogels, één zebra en wat herten en geiten. Overigens was de speeltuin groot en goed doordacht. Mare en Stach hebben zich er in ieder geval prima vermaakt en het was een goede afsluiting van onze roadtrip.
De laatste dagen hebben we lekker weinig gedaan. We zijn gaan bowlen, hebben nog een keertje gegeten in de souq en zijn gaan zwemmen in het Intercontinental hotel. Ze hebben hier een heerlijk gekoeld (!) zwembad en een afgeschermd strand zodat je in westerse badkleding rond kunt lopen. Hoewel je dit niet meteen zou verwachten was dit laatste uitje verreweg het duurst. Om hier met zijn allen te mogen zwemmen moesten we maar liefst 125 Euro betalen. En dit was nog inclusief de 50% korting omdat het dinsdag was...
Omdat de vader en tante van Caren een dag eerder vertrokken dan wij zijn we de dag van hun vertrek nog even snel verkast naar een hotel dichtbij de airport, maar ook met een lekker (wederom) gekoeld buitenzwembad.
's Avonds hebben we ze naar het vliegveld gebracht en na twee mooie weken afscheid genomen. We waren wel een beetje jaloers. Zij vlogen rechtstreeks naar Amsterdam. Helaas zat KLM niet in onze wereldreisticket van de Star Alliance en vlogen wij om 2 uur 's nachts via Istanbul terug met Turkish Airlines. Overigens wel een fijne maatschappij die zich probeert te onderscheiden met het eten; een steward in een soort koksoutfit loopt in het vliegtuig rond en de menukaartjes worden persoonlijk uitgereikt. En eerlijk is eerlijk, het eten was prima in orde inclusief verse broodjes en verse jus. Moe maar dus met volle buik zijn we weer geland op Schiphol waar we werden opgehaald door de ouders van Rinze.
Met deze 20ste landing is onze reis weer ten einde. We vonden het erg leuk en bijzonder om met zijn viertjes op pad te zijn en zo intensief tijd met elkaar door te brengen. Veel mensen denken dat het hard werken is, reizen met kleine kinderen, maar dat vinden wij reuze meevallen. Wij kijken terug op een ontspannen periode waarin we heel veel mooie dingen hebben gezien en beleefd.
Nu is het weer tijd voor het 'echte' leven. Ook daar hebben we allevier gelukkig weer zin in.
